Όπως ήταν φυσικό ρωτήθηκε και για τον θάνατο της αδερφής του. Έναν θάνατο που πραγματικά τον έχει συγκλονίσει.

– «Έχασες» την αδελφή σου πριν από μερικούς μήνες…

Στο τέλος του Φλεβάρη «έφυγε» η Αγγέλω, το κοριτσάκι μου, την έχω φωτογραφία εδώ στο σπίτι μου και τη βλέπω… τώρα πάμε για άλλα. Με πάει μπροστά όταν τη βλέπω… «Έφυγε» 68 χρονών. Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει…

– Τι εννοείς λέγοντας ότι «έπρεπε να γίνει»;

Έπρεπε να γίνει γιατί ήταν με σύνδρομο Down κι έζησε πολλά χρόνια, σαν να ήταν 120 χρονών. Η Αγγέλω ήταν, μετά τους γονείς μου, ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος. Η αδελφή μου με πήγε μπροστά σε πολλά πράγματα.

– Λόγω του προβλήματος που αντιμετώπιζε, είχες μπει στη διαδικασία να διαχειριστείς την κατάσταση νωρίτερα;

Μου έδωσε τόση αγάπη, που, εκτός από τους γονείς μου, μου έδωσε τη μεγαλύτερη αγάπη που εισέπραξα και μετά βέβαια π δουλειά μου.

– Πώς είναι η ζωή χωρίς εκείνη τώρα πια;

Καλά, γιατί ησύχασε κι εκείνη, ησυχάσαμε κι εμείς από μια έννοια, που τη μία ήταν, την άλλη δεν ήταν… Τώρα ζω με τις αναμνήσεις, την αγάπη και τη συντροφιά της, την έχω δίπλα μου…

Τη συλλογιέμαι όπως σκέφτομαι τους γονείς μου, κάθε μέρα που περνάει. Δεν έχω νιώσει ποτέ τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, έχω τη λογική που είναι πάνω από το συναίσθημα, αυτό μας κάνει καλύτερους. Η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από το ζώο είναι η λογική, οπότε, μπορώ και «ζυγίζω» τα πράγματα.

– Στην απώλεια δεν «φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου»;

Στην απώλεια φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου, ωστόσο δεν έφυγε, μπόρεσα και το διαχειρίστηκα, γι’ αυτό και το βράδυ της συγκεκριμένης Πέμπτης, που συνέβη να «φύγει» η αδελφή μου, έπαιξα στην παράσταση.

Την Παρασκευή τακτοποίησα τα της κηδείας, ήρθα, έκανα την παράσταση, ξαναέφυγα, το Σάββατο το πρωί έκανα την κηδεία και το βράδυ είχα δύο παραστάσεις.

Αν έφευγε η γη κάτω από τα πόδια μου, δεν θα το διαχειριζόμουν, όμως το διαχειρίστηκα κανονικά.

– Ξέσπασες, έκλαψες;

Ναι, βέβαια, της έκανα κι επικήδειο, μετά όμως συνέρχεσαι, αυτή είναι η ζωή, το έχω φιλοσοφήσει, δεν είναι τίποτα το φοβερό.

– Πώς μεταβαίνεις από το ένα συναίσθημα στο άλλο στην προσωπική, αλλά και στην επαγγελματική σου ζωή, από τον ένα ρόλο στον άλλο;

Με χαροποιεί, δεν βαριέμαι, μου δίνει κουράγιο. Η παράσταση που έπαιξα μετά την κηδεία της αδελφής μου μου έκανε καλό, ενώ κάποιοι με ρωτούσαν:

«Τώρα, πώς θα μπεις στο φέρετρο; Το πρωί ήταν η αδελφή σου…», γιατί τότε έπαιζα στην παράσταση «Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» και για χάρη του ρόλου, έπρεπε να μπαίνω μέσα σε φέρετρο επί σκηνής. Τους απαντούσα ότι «το φέρετρο είναι ένα κουτί», σιγά.

– Το πρωί κήδεψες την αδελφή σου και το βράδυ στην παράσταση, λόγω του ρόλου, έμπαινες σε φέρετρο κι αυτό δεν σε δυσκόλεψε καθόλου;

Δεν με δυσκόλεψε. Είδα την αδελφή μου στο φέρετρο, μετά την κήδεψα και το βράδυ μπήκα μέσα σ’ ένα φέρετρο για τη δουλειά μου. Για κάποιους που δεν είναι μέσα στη δουλειά είναι τραγικό και «βαμπιρίστικο». Μου είπαν και 2-3 συνάδελφοι αστεία:

«Έλα τώρα, η σειρά σου…».

Είπα κι εγώ: «Ναι, η σειρά μου», μια βλακεία για να περάσει η ώρα, είμαι λογικός άνθρωπος, είπε στο Λοιπόν.