Η καραντίνα ήταν μια πρωτόγνωρη αλλά και δύσκολη περίοδος. Εκτός από τον εγκλεισμό της οικογένειας στο σπίτι για περισσότερο από έναν μήνα, οι γονείς έπρεπε να διαχειριστούν και επιπλέον συναισθήματα όπως το άγχος, την ανασφάλεια και την καταπιεσμένη ενάργεια των παιδιών.

Τα δεμένα ζευγάρια με ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους, ακόμα κι αν συχνά κατέφυγαν σε καβγάδες, τελικά κατάφεραν να μείνουν ενωμένα και να βγουν από την καραντίνα ακόμα πιο δυνατοί. Στον αντίποδα, συναντάμε ζευγάρια που, έπειτα από χρόνια γάμου, η καραντίνα απέδειξε πως πρόκειται για δύο ξένους που μένουν στο ίδιο σπίτι… Κάτι που ενδεχομένως γνώριζαν ήδη, αλλά η απομόνωση τους βοήθησε να το δουν πιο καθαρά και να αποφασίσουν πως το διαζύγιο είναι η καλύτερη λύση. Όπως ακριβώς και το παρακάτω ζευγάρι:

«Ο λόγος που κάποια ζευγάρια μένουν μαζί είναι η ρουτίνα. Εγώ κι ο άντρας μου, για παράδειγμα, ξυπνάμε το πρωί, πάμε στη δουλειά, τρώμε μεσημεριανό, ασχολούμαστε με τα παιδιά, διεκπεραιώνουμε όλες τις υποχρεώσεις της ημέρας και το βράδυ περνάμε μία ή δύο ώρες συζητώντας για τα θέματα του σπιτιού ή βλέποντας καμιά ταινία. Το επόμενο πρωί ξυπνάμε και επαναλαμβάνουμε ευλαβικά τις ίδιες διαδικασίες!

Η καραντίνα, ωστόσο, μας ξεβόλεψε από την ρουτίνα μας. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε σε ένα διαμέρισμα εγώ, ο άντρας μου και τα δύο μας παιδιά και μας ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε. Ο εκνευρισμός μας ήταν διάχυτος και πολύ συχνά, αρκούσε να δω μια κάλτσα στο πάτωμα ή να νιώσω την ανάσα του προς το μέρος μου για να εκραγώ!

Ένα βράδυ, έπειτα από έναν μεγάλο καβγά για το ποιος θα έβγαζε τα σκουπίδια έξω, αναρωτήθηκα εάν η καραντίνα ήταν η αιτία ή η αφορμή για αυτό που μας συμβαίνει. Συνειδητοποίησα πως με τον άντρα μου έχουμε πολύ καιρό να βρεθούμε και να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά και να περάσουμε ξέγνοιαστο χρόνο οι δυο μας. 

Η περίοδος που πέρασε, λοιπόν, υπήρξε αποκαλυπτική! Κατάλαβα πως τα τελευταία 4 χρόνια, από τότε που γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μας, ζω με έναν ξένο. Δεν θυμίζει σε τίποτα τον άνθρωπο που επέλεξα για σύντροφο και, απ’ότι φαίνεται, ούτε κι εγώ θυμίζω τη γυναίκα των ονείρων του που παντρεύτηκε πριν από 10 χρόνια.

Φυσικά δεν ρίχνω ευθύνες ούτε σ’ εκείνον, ούτε σε μένα, ούτε στην καραντίνα… Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως από κάποια στιγμή και μετά ξεχάσαμε να μιλάμε για εμάς, για τα συναισθήματά μας και για όσα μας ενοχλούν.

Απομακρυνθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε μέχρι που χρειάστηκε να μείνουμε στο σπίτι όλη μέρα και συνειδητοποιήσαμε πως λίγο – πολύ είμαστε δυο άγνωστοι. Έτσι, η απόφαση που πήραμε ήταν ξεκάθαρη και επιθυμητή κι από τους δυο: διαζύγιο.

Και φυσικά, η καραντίνα δεν είναι η αιτία αλλά η αφορμή. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως τα ζευγάρια με προβλήματα ή που μπορεί να καβγαδίζουν τελευταία πρέπει να χωρίσουν. Αντίθετα, εάν υπάρχει αγάπη και σεβασμός μεταξύ τους, μπορούν να ξεπεράσουν τις αναποδιές και να βγουν νικητές.

Κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει στην δική μας περίπτωση. Εύχομαι από δω και πέρα τα πράγματα να είναι καλύτερα, να μας δοθεί η ευκαιρία να ξαναγνωριστούμε για χάρη των παιδιών μας και η οικογένειά μας να είναι ευτυχέστερη».

Με πληροφορίες από scarymommy.com

ΠΗΓΗ: www.mama365.gr