Νίκος Κούρκουλος: Ο ζεν πρεμιέ του ελληνικού σινεμά, οι γυναίκες της ζωής του και η διπλή τραγωδία που τον στοίχειωσε

Νίκος Κούρκουλος, ηθοποιός, σπουδαίος πρωταγωνιστής στο θέατρο και στον ελληνικό κινηματογράφο. Ο ωραίος άντρας του ελληνικού σινεμά, το απόλυτο αρσενικό που ήθελαν όλες οι γυναίκες.

Γεννήθηκε το 1934 στου Ζωγράφου και μεγάλωσε σε μια πολύτεκνη οικογένεια. Ο πατέρας του εργαζόταν ως κουρέας. Ο ίδιος από μικρός έκανε δουλειές του ποδαριού για να συμβάλλει οικονομικά στο σπίτι. Το πρωί δουλειά, στη συνέχεια νυχτερινό σχολείο.

Ο Νίκος Κούρκουλος, το δεύτερο από τα τέσσερα αδέλφια, ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Από σύμπτωση όμως έγινε ηθοποιός, όπως έλεγε και ο ίδιος επανειλημμένα.

Σπούδασε στην δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958. Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο «Η κυρία με τις καμέλιες» με τον θίασο Λαμπέτη-Χορν (1958-1959).

Στα 27 του χρόνια θα περνούσε την πόρτα της Φίνος Φιλμ αυτή τη φορά ως πρωταγωνιστής στον «Κατήφορο». Η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη θεατρικά και κινηματογραφικά.

Πρωταγωνίστησε σε κοινωνικά δράματα, όπως «Κατήφορος», «Ορατότης Μηδέν». Για την ερμηνεία του στις ταινίες «Οι Αδίστακτοι» και «Ο Αστραπόγιαννος».

Κι όμως η ζωή του επιφύλασσε δύο τραγωδίες που τον στοίχειωσαν και τις οποίες δεν θέλησε ποτέ να μοιραστεί με το κοινό που τόσο τον λάτρεψε. Άλλωστε ο πόνος του θανάτου με κανένα πόνο δεν συγκρίνεται…

Οι απώλειες

Ο Στέφανος Κούρκουλος, ο αδερφός του Νίκου Κούρκουλου, πριν από μερικά χρόνια μίλησε στον δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη. Στο ένθετο περιοδικό εφημερίδας με τίτλο «Μικρές βιογραφίες» για τις τραγωδίες της οικογένειας Κούρκουλου.

Ήταν το 1952 όταν ένας τυφώνας χτύπησε το πλοίο στο οποίο ταξίδευε ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας Σπύρος. Το γκαζάδικο πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Σπύρος Κούρκουλος ως τρίτος πλοίαρχος κόπηκε στα δύο ανοιχτά της Βενεζουέλας. Σύμφωνα με μαρτυρίες αρχικά όλοι σώθηκαν. Ο καπετάνιος πήρε μαζί του σε μια μικρή βάρκα τον δεύτερο και τρίτο πλοίαρχο μαζί και τους δύο μηχανικούς. Η βάρκα που επέβαιναν ξεβράστηκε στις ακτές τις Βενεζουέλας. Οι κάτοικοι βρήκαν το άψυχο σώμα του καπετάνιου. Οι άλλοι δεν βρέθηκαν ποτέ. Το ίδιο βράδυ του ναυαγίου ο Νίκος Κούρκουλος πετάχτηκε από τον ύπνο και είπε: «Μάνα, μεγάλο κακό θα μας βρει».

«Μας χώριζαν δεκαεπτά χρόνια με τον Νίκο. Μοιραία αφού χάθηκε για πάντα ο πρωτότοκος αδελφός μας ο Σπύρος, ο Νίκος έγινε για μένα όχι μόνο αδελφός αλλά και πατέρας. Ο πατέρας έλειπε από το σπίτι στο κουρείο και ο Νίκος αναπλήρωνε τα καθήκοντά του.

Αυτός είναι που μου έμαθε να σέβομαι τη γυναίκα. Αυτός είναι που μου ενστάλαξε τις βασικές αρχές για τη ζωή μου. Και ήταν τόσο αυστηρός που μια μέρα με τραβούσε ένα χιλιόμετρο από το αυτί γιατί δεν ήθελα να πάω στο σχολείο. Πράξη που επανέλαβε όταν δεν του άρεσε η συμπεριφορά μου σε ένα κορίτσι» είχε πει σε αυτή τη συνέντευξη.

Όταν πληροφορήθηκαν τα δυσάρεστα, όλοι κατέρρευσαν. Η μητέρα του ηθοποιού, δεν αποδέχτηκε ποτέ τον θάνατο του παιδιού της. Το γεγονός ότι το σώμα του δεν βρέθηκε, άφηνε μία μικρή ελπίδα να σιγοκαίει στην ψυχή της. Κάπου μέσα της πίστευε, ή ήλπιζε, ότι κάποια μέρα θα ανοίξει η πόρτα και θα τον δει να στέκεται μπροστά της.

Το θέατρο και ο έρωτας στη ζωή του

Ο Νίκος Κούρκουλος συγκλονίστηκε από τον χαμό του αδελφού του. Ο ηθοποιός δεν μιλούσε ποτέ δημόσια για την οικογενειακή τραγωδία. Στις σπάνιες συνεντεύξεις που έδινε, προτιμούσε να μιλάει για τη μεγάλη του αγάπη το θέατρο, αλλά και για τον έρωτα, που όπως έλεγε, έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή του.

«Ήμουν το δεύτερο παιδί. Το νούμερο που, έτσι πιστεύω, ­είναι το πιο δυνατό τις περισσότερες φορές. Είναι η άμιλλα που αναπτύσσεται στο δευτερότοκο παιδί. Γεννιέται με το στίγμα, ότι ποτέ δεν θα γίνει πρώτο… ως παιδί ζει πάντα για να ξεπεράσει τον πρώτο αδελφό του.

Εγώ τουλάχιστον, με αυτό βασανιζόμουν. Και εκεί ήταν ο αγώνας, εκεί έδινα τη μάχη. Ήμουν ένα παιδί που έβγαλε νυχτερινό γυμνάσιο, επειδή ήθελε να αποδείξει­, νομίζω, ­ ότι εγώ μπορώ να σπουδάζω και να φέρνω και λεφτά στο σπίτι. Πήγα, δούλεψα, πήγα και στο νυχτερινό γυμνάσιο και όλα τα λεφτά πήγαιναν στο σπίτι.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν με τον αδελφό μου… Ο πρώτος αδελφός μου, ο Σπύρος, ήταν ένα εξαίρετο παιδί, το καλύτερο παιδί ή αν θέλεις, πολύ καλύτερο παιδί από μένα… Μετά από κάποια χρόνια, ένιωσα τύψεις για τη συμπεριφορά μου απέναντί του. “Ποτέ δεν θα συγχωρήσω στον εαυτό μου, που σου φέρθηκα έτσι σαν πιτσιρικάς”, του είπε.

Τον είχα πει κάποτε “χαραμοφάη”. Είναι πολύ σκληρά τα παιδιά. Μερικές φορές είναι κακά πολύ. Ο αδελφός μου σπούδαζε, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τότε. Αυτός πήγαινε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, άρα χαραμοφάης. Εγώ ήμουν ο δουλευταράς, που πήγαινε και στο νυχτερινό. Τι ανόητος που ήμουν τότε, Θεέ μου, και πόσο άδικος» είχε πει ο Νίκος Κούρκουλος σε συνέντευξη του στο Θανάση Λάλα το 1998.

Ακόμα όμως και τότε, ο ηθοποιός δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα στον τραγικό χαμό του αδελφού του…

Ο θάνατος του τρίτου παιδιού

Ο θάνατος θα ξαναχτυπούσε την πόρτα της οικογένειας Κούρκουλου, και ακόμα ένα παιδί θα «χανόταν», ο τρίτος γιος, Ιάκωβος. Και αυτή η τραγική ιστορία της οικογένειας ήρθε στη δημοσιότητα, μετά από την συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη. Του μικρότερου και τελευταίου αδελφού του ηθοποιού Στέφανου.

Ο Ιάκωβος είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός και κάνοντας κάποια μέρα έλεγχο σε μια οικοδομή παραπάτησε με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Το θέμα δεν θα πάρει δημοσιότητα, αν και ο Νίκος ήταν ήδη ένας από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς.

Και μπορεί ο ίδιος να μην μιλούσε ποτέ για το θάνατο των αδελφών του, αλλά η ψυχή του είχε μυηθεί στον βουβό πόνο.

Ποιος δεν θυμάται τον Νίκο Κούρκουλο στη σκηνή της ταινίας «Ορατότης Μηδέν». Η ένταση που βγάζει ο ηθοποιός την ώρα που καίει τα πράγματά του έξω από το σπίτι του λέγεται ότι οφείλεται στη μνήμη του αδελφού του. Η ταινία αναφέρεται σε ένα θανατηφόρο, στημένο ναυάγιο.

Ο Νίκος Κούρκουλος δίνει μία από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες στον ελληνικό κινηματογράφο. Την σκηνή ντύνει ένα από τα πιο θρυλικά κομμάτια στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου ακούστηκε για πρώτη φορά στην ταινία του Νίκου Φώσκολου από τον Στράτο Διονυσίου. Έκτοτε τραγουδήθηκε από μεγάλες φωνές και έφτασε στα χείλη χιλιάδων Ελλήνων.

Η συγκεκριμένη σκηνή περνάει στην ιστορία του ελληνικού σινεμά, ίσως γιατί για τον σπουδαίο ηθοποιό, η συναισθηματική φόρτιση του ήρωα δεν ήταν μόνο στο σενάριο…

Ο ηθοποιός και το ωραίο φύλο

Ο Νίκος Κούρκουλος γνώρισε μέσα από το θέατρο την επιτυχία και τη δόξα. Δύο γυναίκες τον σφράγισαν, δύο οικογένειες έκανε και μαζί τέσσερα παιδιά. Πίστευε πάντα πως ο έρωτας είναι το παν στην ζωή. «γιατί όταν είσαι ερωτευμένος τα ίδια πράγματα είναι διαφορετικά». Οπως πίστευε και αγαπούσε τις γυναίκες, δηλώνοντας πάντα «φεμινιστής».

Το 1966 και το 1986 στάθηκαν δύο ημερομηνίες-σταθμός στην προσωπική του ζωή, δύο ημερομηνίες-τομές.

Έχοντας ήδη γνωρίσει, στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 την Μελίτα Κουτσογιάννη, συνδέθηκε μαζί της και το 1966 παντρεύτηκαν με κουμπάρο τον Νότη Περγιάλη. Η ιστορία θέλει το νεαρό και ωραίο κορίτσι να επισκέπτεται στο καμαρίνι τον γοητευτικό ζεν πρεμιέ, μετά από μια παράσταση.

Έναν χρόνο μετά τον γάμο τους, το 1967 γεννήθηκε ο Άλκης που ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του. Λίγο μετά η κόρη τους, στην οποία έδωσε το όνομα της γυναίκας του. Με την Μελίτα, σύντροφό του στη ζωή και στο θέατρο μοιράστηκαν είκοσι χρόνια κοινής πορείας.

Ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια στον καλλιτεχνικό χώρο. Ο ίδιος άλλωστε συνήθιζε να λέει ότι «η ζωή μου είναι σπίτι, θέατρο, σπίτι».

Ο έρωτας με τη Μαριάννα Λάτση

Το καλοκαίρι του 1986 όλα άλλαξαν. Στην Επίδαυρο γνώρισε και ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα την Μαριάννα Λάτση. Η κόρη του εφοπλιστή Γιάννη Λάτση ήταν είκοσι χρόνια νεώτερή του. Είχε ήδη έναν γιο από τον γάμο της με τον Γρηγόρη Κασιδόκωστα.

Αργότερα ο Νίκος Κούρκουλος θα περιγράψει αυτή την μοιραία γνωριμία που τον οδήγησε αμέσως σε διαζύγιο. Ήταν μια δύσκολη στιγμή, για την οποία όμως ήταν σίγουρος. Ξεκαθάρισε την θέση του και έφυγε από το σπίτι. Στα χρόνια που ακολούθησαν έζησε με την Μαριάννα Λάτση στην βίλα της Εκάλης. Εκεί γεννήθηκαν το 1993 η Εριέττα και το 1998 ο Φίλιππος. Η δεκαετία του΄90 ήταν εκείνη που τον οδήγησε στο τιμόνι του Εθνικού.

Ήταν αρχές του 2001 όταν διαγνώστηκε ο καρκίνος. Πάλεψε έξι χρόνια με την αρρώστια, με κάποια ενδιάμεσα φωτεινά διαστήματα. Όπως το καλοκαίρι του 2003 που μπόρεσε να χορέψει με την κόρη του την Μελίτα, στον γάμο της. Το ίδιο διάστημα παρέμενε στο Εθνικό Θέατρο όπου είχε ήδη ξεκινήσει η πλήρης ανακαίνιση του κτηρίου Τσίλερ, ένα έργο για το οποίο ένοιωθε ιδιαίτερη υπερηφάνεια.

Στα εγκαίνια δεν ήταν παρών -είχε ήδη φύγει από την ζωή. Σήμερα η αίθουσα της Νέας Σκηνής έχει πια μετονομαστεί σε «Νίκος Κούρκουλος».

enimerotiko.gr