Ένα εναλλακτικό σχέδιο, που ο Τσίπρας το έβαλε στο ψυγείο!

Του Χρήστου Σταμόπουλου

Με άρθρο μου που δημοσιεύτηκε την 24-7-2013 στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και έφερε τον τίτλο: «Απ’ την Αριστερή Πλατφόρμα: Οι 4 τροπολογίες στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ», παρουσίαζα συνοπτικά τις βασικές προγραμματικές θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας, οι οποίες συνιστούν τον πυρήνα ενός εναλλακτικού σχεδίου στην πολιτική Τσίπρα.

Οι 4 αυτές θέσεις, που κατατέθηκαν ως τροπολογίες στο 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε τον Ιούλιο του 2013, απορρίφτηκαν, λαμβάνοντας το 1/3 περίπου των ψήφων των συνέδρων.

Μετά την ολέθρια και καταστροφική συμφωνία παράδοσης και τρίτου μνημονίου που υπέγραψε ο Τσίπρας, το «εναλλακτικό σχέδιο» της Αριστερής Πλατφόρμας αποκτά έντονη επικαιροποιημένη σημασία.

Αναδημοσιεύουμε το παραπάνω άρθρο μου:

«… 1. ΑΚΥΡΩΣΗ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ – ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.

Το υπέρογκο και δυσβάσταχτο κρατικό χρέος είναι βαθιά άδικο και ταξικό, ενώ μεγάλο μέρος του είναι παράνομο και επαχθές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει αυτό το χρέος σαν χρέος του ελληνικού λαού, πέραν του ότι έχει καταστεί εκ των πραγμάτων και μη βιώσιμο, διότι δεν μπορεί να πληρωθεί, χωρίς να εξοντωθεί ο λαός. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα προσπαθήσει κατ’ αρχάς να διαγράψει το χρέος ή τουλάχιστο το μέγιστο μέρος του, μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν αυτό δεν γίνει γρήγορα κατορθωτό, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα προχωρήσει άμεσα σε στάση πληρωμών και στη διαγραφή του, επικαλούμενη την επιβίωση του Ελληνικού λαού και τις αρχές του ΟΗΕ, που συνηγορούν υπέρ αυτού. (Τούτη η τροπολογία ψηφίστηκε από το 40% περίπου του Σώματος).

2. ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΥΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΤΟΜΕΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα συγκροτήσει, θα επαναπροσανατολίσει και θα θέσει υπό πλήρη δημόσια ιδιοκτησία. δημόσια διαχείριση, εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, πρώτα απ’ όλα τους στρατηγικούς τομείς και κλάδους.

Ενδεικτικά οι κλάδοι αυτοί είναι: ο χρηματοπιστωτικός τομέας (ώστε να συμβάλει σε ένα νέο τύπο ανάπτυξης της χώρας σε όφελος του λαού, δίνοντας ρευστότητα στην οικονομία, ρυθμίζοντας τα χρέη των ευάλωτων στρωμάτων που έχουν πληγεί, καθώς και των μικρών επιχειρήσεων.- θα επανέλθουν στο δημόσιο η ΑΤΕ και το Τ.Τ.), ο τομέας της ενέργειας στο σύνολό του, ο τομέας των τηλεπικοινωνιών (επαναφορά υπό δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση ο ΟΤΕ), ο τομέας των μέσων τακτικής μαζικής μεταφοράς και πρώτα απ’ όλα ο σιδηρόδρομος, ο τομέας των λιμανιών της χώρας και πρώτα απ’ όλα ο ΟΛΠ και ο ΟΛΘ, οι στρατηγικές υποδομές και πρώτα απ’ όλα τα αεροδρόμια και οι αυτοκινητόδρομοι, με τον τερματισμό των εξουθενωτικών διοδίων, τα ΕΛΤΑ, ο τομέας της αμυντικής βιομηχανίας (ΕΑΒ, ΕΛΒΟ, ΠΥΡΚΑΛ), ο τομέας του ορυκτού πλούτου.

3. ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς, υλοποιώντας ένα τέτοιο πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής, πρέπει να προετοιμαστεί για την αναπόφευκτη σύγκρουση με την Ευρωζώνη του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, περιλαμβανομένης και της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο που απαιτεί έγκαιρη και καλή προετοιμασία, σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά «καταστροφή» ή εθνική απομόνωση, όπως μας τρομοκρατούν. Η καταστροφή, άλλωστε, συντελείται χρόνια τώρα εντός του ΕΥΡΩ. Η έξοδος από την Ευρωζώνη, στον βαθμό που εντάσσεται σ’ ένα προοδευτικό σχέδιο ρήξης με τα Μνημόνια και την τρόικα και ανατροπή της λιτότητας, με ανοιχτό τον ορίζοντα για τον σοσιαλισμό, μπορεί να αποτελέσει, παρά τις προσωρινές δυσκολίες, μια βιώσιμη και θετική πρόταση διεξόδου με ελπιδοφόρο ορίζοντα για τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς της Ευρώπης.

4. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ.

Αναγκαία η συνεργασία και συμπόρευση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με δυνάμεις ριζοσπαστικής οικολογίας, με στελέχη και συλλογικότητες του σοσιαλιστικού και σοσιαλδημοκρατικού χώρου, που απεγκλωβίζονται από τη διαχείριση του συστήματος. Οι συνεργασίες αυτές πραγματοποιούνται με όρους μετατοπίσεων προς τα αριστερά και όχι με όρους πίεσης για αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και τις αυταπάτες, και δεν αφορά σε καμία περίπτωση πρόσωπα ή φορείς φθαρμένα ή του συστήματος. Με τη ΔΗΜΑΡ και την πολιτική που εκπέμπει η ηγεσία της δεν υπάρχουν περιθώρια πολιτικής συνεργασίας….»

Σ’ εκείνο το άρθρο μου έκλεινα με τη φράση: «αισιοδοξούμε και αγωνιζόμαστε τούτες οι απόψεις-προτάσεις να γίνουν πλειοψηφική τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ».

Γρήγορα η αισιοδοξία μου εξανεμίστηκε. Εγώ αποχώρησα από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Τσίπρα και την ηγετική του ομάδα, χρησιμοποιείται ως όχημα για την υποταγή του λαού στο σύστημα.

Όσους εντός του ΣΥΡΙΖΑ, κερδίσουν ή χάσουν το κόμμα, αγωνίζονται για τον εναλλακτικό δρόμο, τους περιμένουμε στις λεωφόρους του αγώνα και της δημιουργίας του Μετώπου Λαού για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, κυρίαρχη, δημοκρατική και τον λαό νοικοκύρη στο σπίτι του.

Το όραμα είναι ορατό και υλοποιήσιμο! Απαιτεί όμως ισχυρή πολιτική βούληση, ενεργοποίηση και οργάνωση του λαού, συγκρούσεις με τον εχθρό (ντόπιο και ξένο), αγωνιστικό ήθος και αποφασιστικότητα μέχρι τέλους!