Μέλισσα: Μετανάστριες μαγειρεύουν για τα παιδιά στο Πεδίον του Άρεως

Μέσα στην κρίση, οι πιο ευάλωτοι είναι εκείνοι που τείνουν χείρα βοηθείας. Οι γυναίκες μετανάστριες αναλαμβάνουν δράση και φροντίζουν τα παιδιά που βρίσκονται στο πάρκο.

“Αν όχι εμείς, ποιός;”… Μετανάστριες γυναίκες, μητέρες, φίλες, αδελφές, άνθρωποι, συνάνθρωποι πήραν την πρωτοβουλία και προσφέρουν ό,τι μπορεί καθεμιά τους από καρδιάς, στους πρόσφυγες που παραμένουν εδώ και έναν περίπου μήνα στο Πεδίον του Άρεως, στο κέντρο της Αθήνας. Δεν έχουν πολλά, δίνουν από το υστέρημά τους, μα κυρίως δίνουν αγάπη στα παιδιά, που γνωρίζουν από τόσο νωρίς το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής. Οι γυναίκες του Δικτύου “Μέλισσα” ξέρουν από ξενιτιά, έχουν αφήσει κι εκείνες πίσω μία πατρίδα, μια οικογένεια, μια ζωή.

Για τις μέρες που οι πρόσφυγες παραμένουν στο Πεδίον του Άρεως, σε ακατάλληλες συνθήκες, προσπαθώντας να προστατευτούν από την ανυπόφορη ζέστη, οι γυναίκες της Μέλισσας φτιάχνουν πάνω από 170 μερίδες πρωινού καθημερινά, που διανέμουν στα παιδιά.

Το NEWS 247 βρέθηκε στο κέντρο της Μέλισσας, στην Πλατεία Βικτωρίας που αυτό το διάστημα έχει μετατραπεί στη βάση αυτής της προσπάθειας. Η Ναντίνα Χριστοπούλου, ανθρωπολόγος και πρωτεργάτης της Μέλισσας, η Ντέμπορα Κάρλος Βαλένσια, κοινωνική λειτουργός, διευθύντρια του πρότυπου διαπολιτισμικού σχολείου Munting Nayon, ιδρυτικό μέλος της Μέλισσας αλλά και της Ένωσης Φιλιππινέζων Κασάπι και του γυναικείου συνεταιρισμού DIWATA, η Μαρία Οχιλέμπο, σεφ ζαχαροπλαστικής και ιδρυτικό μέλος της Μέλισσας, αλλά και η Αϊσέ Κουσίδου από την Τουρκία, η Άννα Μιρόνοβα από τη Ρωσία, μας υποδέχτηκαν και μας άφησαν να μπούμε για λίγο στον κόσμο τους, που έχει μόνο καλοσύνη και αλληλεγγύη για τους δοκιμαζόμενους πρόσφυγες.

Οι γυναίκες που συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή είναι γυναίκες, που συχνά ξυπνούν στις 5.00 το πρωί και πηγαίνουν στη δουλειά τους κι όταν τελειώνουν, επιστρέφουν στα σπίτια τους και συνεχίζουν, όπως θα έκαναν για την οικογένειά τους, να μαγειρεύουν για τα παιδιά στο πάρκο. Το φαγητό συσκευάζεται στη συνέχεια σε μερίδες στον χώρο του δικτύου, αποθηκεύεται εκεί και το επόμενο πρωί, γίνεται η διανομή του στο Πεδίο του Άρεως.

Απογευματινή προετοιμασία: Πέγκυ και Μαρία Οχιλέμπο, Φελίσια Ανοσίκε (Νιγηρία), Ντέμπι Βαλένσια (Φιλιππίνες) & Αϋσέ Κουσίδου (Τουρκία)
Οι αφανείς ήρωες

Την προσπάθεια στο Πεδίο του Άρεως συντονίζει ο πρόεδρος της Αφγανικής κοινότητας, που βρίσκεται εκεί όλη μέρα σχεδόν, ενώ ο Μαχμούντ Αμπντελρασούλ από την οργάνωση Αλ Μασάρ, γιατρός στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, είναι ένας αφανής ήρωας που υπερβάλλει εαυτόν, προσφέροντας τις υπηρεσίες του. Παράλληλα δρουν ομάδες αλληλέγγυων που φροντίζουν για την σίτιση, την υγεία και την καθαριότητα αλλά και απλοί πολίτες.

Η συγκυρία και το δράμα των προσφύγων που ζουν υπό άθλιες συνθήκες στο Πεδίο του Άρεως, δεν μπορούσε, παρά να κινητοποιήσει τις γυναίκες της Μέλισσας που αισθάνονται το σημείο αυτό του κέντρου της πόλης σαν γειτονιά τους.

“Ένα μικρό πρωινό γεύμα δε λύνει το πρόβλημα, αλλά όταν ένα παιδί σου λέει ‘ευχαριστώ’, αυτό έχει σημασία. Νιώθουν λίγη αγάπη, ανεξάρτητα από το πού θα πάνε, όταν θα φύγουν από εκεί”, λέει η Μαρία Οχιλέμπο.

Στην κρίση, οι πιο ευάλωτοι τείνουν χείρα βοηθείας

Στους ανθρώπους που βρίσκονται στο πάρκο προσφέρονται γεύματα από την κοινωνική κουζίνα “Άλλος Άνθρωπος”, από ομάδες αλληλέγγυων, από τις μεταναστευτικές κοινότητες των Αφγανών και των Φιλιππινέζων, αλλά και από το Δήμο Αθηναίων.

Προσφέρονται επίσης χυμοί, νερό και συσκευασμένες τροφές, όπως τσιπς ή κρουασάν, αλλά ειδικά για τα παιδιά, αυτό σημαίνει, ότι δεν λαμβάνουν τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες. Έτσι, το πρωινό μενού που ετοιμάζουν οι “Μέλισσες” αλλάζει καθημερινά και περιλαμβάνει φρούτο, ψωμί, σπιτικά τυροπιτάκια ή κέικ, ντομάτα, και άλλες τροφές, που τοποθετούνται σε σακουλάκια και πλαστικά ποτηράκια και μοιράζονται στα παιδιά.

Το πρωινό της Πέμπτης, για παράδειγμα, περιλαμβάνει ψωμί με ταχίνι και μέλι, καρυδόπιτα, κουλουράκι και σταφύλι, ενώ στο τραπέζι έπεσε η ιδέα, μία μέρα να τους ετοιμάσουν βραστό αυγό. “Αν είχαμε μια κανονική κουζίνα στο κέντρο μας -αυτό είναι το όνειρό μας- θα κάναμε κι άλλα. Εμείς οι γυναίκες εκφράζουμε τον πολιτισμό μας μέσα από το φαγητό, η τροφή είναι φροντίδα” λέει η σεφ Μαρία Οχιλέμπο.

Όλα συσκευασμένα με προσοχή, ξεχωριστά κάθε τροφή από την άλλη… σαν ένα μικρό δωράκι για τα παιδιά.

“Όλα γίνονται με έξοδα αυτών των γυναικών και με τη συμπαράσταση της γειτονιάς και άλλων ανθρώπων, που έχουν ακούσει για τη δράση της Μέλισσας κι έρχονται, ζητώντας να συνεισφέρουν. Όπως ο μανάβης-ποιητής που έχουμε και μας βοηθάει ακόμα και στη διανομή. Ενώ του ζητάμε μία ποσότητα, εκείνος πάντα μας δίνει παραπάνω. Η γιαγιά απέναντι, μας κόβει το ψωμάκι σε μερίδες, για να μην έχουμε να κάνουμε κι αυτό. Είναι πολύ συγκινητικό, να το βλέπεις αυτό. Κι είναι άνθρωποι που έχουν πληγεί από την κρίση. Όμως μέσα στην κρίση, οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι είναι εκείνοι, που θα προσφέρουν βοήθεια”, λέει η Ναντίνα Χριστοπούλου.

“Οι Έλληνες ξέρουν από μετανάστευση”

Η Ντέμπι και η Αϊσέ, όταν ήρθαν στην Ελλάδα πριν από αρκετά χρόνια, η πρώτη από τις Φιλιππίνες και η δεύτερη από την Τουρκία, ένιωσαν πως ήρθαν σε ένα μέρος φιλόξενο. Δεν ένιωσαν εχθρικότητα, αντίθετα έτυχαν θερμής υποδοχής. Η κρίση όμως και η συνεχώς αυξανόμενη μεταναστευτική ροή, όπως λένε, άλλαξαν τον τρόπο που αρκετοί Έλληνες αντιμετωπίζουν τους μετανάστες.

“Οι Έλληνες έχουν ζήσει τη μετανάστευση, με τον πιο σκληρό τρόπο. Ξέρουν πώς είναι. Το φαινόμενο παρουσιάζει έναν κορεσμό. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να έρθουν και να απορροφηθούν στην Ελλάδα και την Ιταλία; Αυτές οι χώρες επηρεάζονται περισσότερο, αλλά δυστυχώς δεν προβλέπεται να σταματήσει”, λέει η Αϊσέ.

Κάθε μία από τις γυναίκες αυτές έχει την ιστορία της. Δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς από το μεγαλείο τους. Μπορεί στον δρόμο να τις προσπεράσεις… το πιο πιθανό. Είναι γυναίκες που ήρθαν στη χώρα μας, όχι για να ζήσουν σε βάρος κάποιου άλλου, αλλά ζητώντας μία καλύτερη ζωή για τις ίδιες και τα παιδιά τους. Θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία, ώστε μέσα σε αυτήν, να μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα..

“Οι μετανάστριες είναι κοινωνικοί πολλαπλασιαστές. Συνεισφέρουν στην κοινωνική συνοχή, κάθε τους πράξη έχει αντίκτυπο στην οικογένειά τους, στην κοινότητά τους, στην κοινωνία που ζουν αλλά και στον τόπο καταγωγής τους. Είναι παράγοντες ένταξης και αλλαγής” λέει η Ναντίνα Χριστοπούλου που έχει κάνει για πολλά χρόνια ανθρωπολογική έρευνα με τα γυναικεία μεταναστευτικά δίκτυα, “αλλαγής προς το καλύτερο”.

Λίγα λόγια για τη Μέλισσα

Η Μέλισσα είναι ένα δίκτυο μεταναστριών που ζουν στην Ελλάδα. Σκοπός της είναι να προωθήσει την ενδυνάμωση και την ενεργή συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι, κτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας με την ελληνική κοινωνία. Βασίζεται στην αντίληψη, ότι η κοινωνία πρέπει να είναι μια ανοιχτή κυψέλη επικοινωνίας και δημιουργικής συνύπαρξης, στην οποία όλοι μπορούμε να συνεισφέρουμε.
Γιατί “Μέλισσα”;

Γιατί οι μετανάστριες είναι σκληρά εργαζόμενες μέλισσες, που έρχονται από μακριά και φτιάχνουν το μέλι τους εδώ. Γυναίκες με διαφορετικές προελεύσεις, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και χαρίσματα, γνώσεις, ικανότητες, δεξιότητες. Φορείς αλλαγής για τις χώρες από τις οποίες προέρχονται αλλά και για αυτές στις οποίες ζούν. Που κάθε μέρα που περνάει, με όποιο τρόπο μπορούν, παράγουν την κόλλα που κρατάει τον ιστό της κοινωνίας.

Γιατί τώρα; Η Μέλισσα ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014, με τη συμμετοχή μεταναστριών από την Αφρική, την Ασία και τα Βαλκάνια, με ενεργό ρόλο στις κοινότητές τους.

Το καλοκαίρι που πέρασε, κατάφεραν να οργανώσουν μια συνάντηση στην οποία ανταποκρίθηκαν γυναίκες από περίπου 40 χώρες. Συμμετείχαν οργανώσεις με μεγάλη δράση και εμπειρία, αλλά και μικρά άτυπα δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μίλησαν γυναίκες που αποτελούν ηγετικές μορφές σε αυτή την πολυετή προσπάθεια, αλλά και γυναίκες που δεν είχαν ξαναμιλήσει ποτέ μπροστά σε κοινό. Όλοι μετράνε, όλα είναι σημαντικά: “Η κάθε πράξη, το κάθε βήμα, τα μικρά και τα μεγάλα επιτεύγματα της κάθε μέρας”, λέει η Ντέμπορα Κάρλος-Βαλέντσια, κοινωνική λειτουργός, ιδρυτικό στέλεχος της Ενωσης Κασάπι και του δικτύου γυναικών από τις Φιλιππίνες DIWATA (Determined Independent Women in Action for Total Advancement) και διευθύντρια του διαπολιτισμικού σχολείου προσχολικής αγωγής Munting Nayon.

Η Μέλισσα είναι το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης και των φωνών που ακούστηκαν εκεί. Σύμφωνα με τη Ρωσίδα ιστορικό και δημοσιογράφο Ιρίνα Στεπάνοβα, ιδρυτικό μέλος της πρωτοβουλίας, “σκοπός μας είναι να δείξουμε όχι μόνο τα προβλήματά μας αλλά και τον πολιτισμό μας. Τις δυσκολίες αλλά και τις δυνατότητες”.

NEWS 247