Είναι οι μαθητές γαλόπουλα;

Του εκπαιδευτικού Θανάση Νάστα
Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση εξαιτίας διοικητικής πράξης ορίζεται σε ποιο γυμνάσιο ή λύκειο εγγράφονται οι μαθητές. Η ρύθμιση υφίσταται, για να μη δημιουργείται συνωστισμός μαθητών σε ένα σχολείο.
Όταν όμως δεν τίθεται θέμα συνωστισμού, ποιος ο λόγος να απαγορεύεται σε οποιονδήποτε μαθητή να επιλέξει το σχολείο φοίτησής του; Η κοινή λογική, που ως φαίνεται δεν κυκλοφορεί στις αρμόδιες υπηρεσίες, λέει πως δεν υπάρχει λόγος απαγόρευσης.
Εκτός και αν υπερισχύει η «λογική» όσων επιμένουν να καθοδηγούνται όλοι ανεξαιρέτως οι μαθητές από τα δημοτικά στα γυμνάσια και από τα γυμνάσια στα λύκεια με το καλάμι σαν να είναι γαλόπουλα!
Μια απαίσια επιλογή, που δεν έχει ως σκοπό το συμφέρον των μαθητών αλλά το πώς θα διατηρηθεί επαρκής αριθμός μαθητών σε σχολεία που δεν λειτουργούν με ποιοτικούς όρους. Αλλά τι σχολεία είναι αυτά, που εξαιτίας ενδογενούς ανεπάρκειας, χρειάζονται διοικητικά δεκανίκια, για να εξασφαλίζουν επαρκή αριθμό μαθητών;
Ακόμη στη βάση ποιας παιδαγωγικής αντίληψης θα πρέπει να απαγορεύεται σε οποιονδήποτε μαθητή να φοιτήσει στο σχολείο της αρεσκείας του, εφόσον αυτό τον δέχεται;
Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Κάποιες ελλειμματικές διευθύνσεις σχολείων και η ρουσφετολογούσα προς αυτές Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δε διερωτώνται για ποιον λόγο οι μαθητές επιζητούν να τραπούν σε φυγή από κάποια σχολεία αλλά γιατί τους δέχονται άλλα σχολεία, που τα εμπιστεύονται γονείς και μαθητές!
Αν επιπλέον αληθεύει ότι ραδιουργείται Ένορκη Διοικητική Εξέταση εναντίον διευθυντών, διότι δέχονται στο σχολείο ευθύνης τους μαθητές με μετεγγραφή, τότε ισχύει ανεπιφύλακτα η αποδιδόμενη στον Αϊνστάιν φράση, ότι δηλαδή «Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος».
Και όμως τα πράγματα είναι πολύ απλά και δε χρειάζεται η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να ανακαλύψει την πυρίτιδα. Ανάλογα με την υποδομή κάθε σχολείου, όπου υπάρχουν περισσότερα από ένα, ορίζεται ανώτατος αριθμός μαθητών, που μπορούν να εγγραφούν σε κάθε σχολείο. Αν για παράδειγμα ένα σχολείο έχει υποδομή για 300 μαθητές και η χωροταξική κατανομή του εξασφαλίζει 250, τότε ελεύθερα να δέχεται με μετεγγραφή άλλους 50 μαθητές και ούτε έναν παραπάνω.
Και γιατί δε γίνεται αυτό το αυτονόητο; Για να μη βγει στο παζάρι η ποιοτική ανεπάρκεια κάποιων σχολείων και η συνακόλουθη απόρριψή τους από μαθητές και γονείς.
Λύνεται με την παραπάνω ρύθμιση το πρόβλημα της ελλειμματικής ποιοτικής παροχής υπηρεσιών στα δημόσια σχολεία; Όχι. Αποτελεί βέβαια μια θετική κίνηση. Μόνο μια ρηξικέλευθη πολιτεία θα μπορούσε να φέρει τις σχολικές μονάδες σε επίπεδο απόλυτης ευγενούς άμιλλας για κατάκτηση ποιοτικής λειτουργίας. Πώς;
Α. Καταργεί τη χωροταξική κατανομή των μαθητών και ορίζει ανώτατο αριθμό μαθητών για κάθε σχολείο.
Β. Καθιερώνει κουπόνι εκπαίδευσης για κάθε μαθητή. Με το κουπόνι αυτό, που αντιστοιχεί σε χρηματικό ποσό, που ούτως ή άλλως διαθέτει η πολιτεία για κάθε μαθητή, ο γονέας σε συνεργασία με το παιδί του το εγγράφει, όπου νομίζει ότι προσφέρονται καλύτερες εκπαιδευτικές υπηρεσίες.
Για το Β ίσως θα αντιτάξουν οι απόλυτα κρατικοδίαιτοι και άνευ ίχνους αξιολόγησης του έργου που παράγουν: «Μα θα εφαρμόσουμε τα όσα ευαγγελίζεται ο νομπελίστας Φρίντμαν της σχολής του Σικάγου;». Δηλαδή σημασία έχει ποιος το λέει ή το ευεργετικό αποτέλεσμα για τους μαθητές; Ας ερμηνεύσουν τη ρήση του Κινέζου πολιτικού Ντενγκ Χσιάο Πίνγκ: «Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα μου είναι αδιάφορο. Αρκεί να πιάνει ποντίκια».