Ερευνα: Οι 3… «χρυσές» συνήθειες των πλουσίων

Πόσες «φυλές» πλουσίων ενδημούν άραγε στον πλανήτη; Ποιες είναι οι διαφορές που τις καθιστούν διαφορετικές τη μία με την άλλη και ποια τα κοινά γνωρίσματα και οι συνήθειές τους; Ο Τομ Κόρλι, ένας αμερικανός λογιστής, οικονομικός σύμβουλος και συγγραφέας ευπώλητων δοκιμίων, που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στο social coaching, κωδικοποιεί διαφορές και ομοιότητες των κοινωνικά «φτασμένων» και οικονομικά «φτιαγμένων», αφού επεξεργάστηκε τις συνεντεύξεις που ο ίδιος πήρε από 225 εκατομμυριούχους μέσα σε μια πενταετία.

Εξυπακούεται ότι η πολύχρονη έρευνα του Κόρλι διεξήχθη στις ΗΠΑ, αφορά τη Δύση και δεν επεκτείνεται σε παράνομους τρόπους πλουτισμού ούτε καλύπτει «Κροίσους» που ξεπήδησαν ξαφνικά σε χώρες πολιτικά ανελεύθερες ή τέλος πάντων σε χώρες με «ρηχή» δημοκρατική κουλτούρα και χαλαρή εφαρμογή των νόμων.

Δεν ασχολείται δηλαδή ο συγγραφέας με τους τρόπους πλουτισμού των Ρώσων ολιγαρχών και των άλλων «μεγιστάνων» που αναδύθηκαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες στις νεοφώτιστες στη δημοκρατία και τον καπιταλισμό χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Δεν ασχολείται επίσης με τους πλούσιους κληρονόμους, παρά μόνο με τους αυτοδημιούργητους – οι ΗΠΑ εξάλλου θεωρείται ως η κατεξοχήν χώρα των ευκαιριών για τη συσσώρευση κεφαλαίου από όσο χαμηλά κι αν ξεκινήσει κανείς.

Τέσσερις κατηγορίες

«Καθένας από τους 225 εκατομμυριούχους με τους οποίους μίλησα εμπίπτει σε μία από τις εξής τέσσερις κατηγορίες», σημειώνει ο Τομ Κόρλι:

1. Αποταμιευτές-επενδυτές: Ανεξάρτητα από την επαγγελματική ενασχόληση, τις μορφωτικές και άλλες δεξιότητές τους, οι άνθρωποι αυτοί έχουν εντάξει στην καθημερινή τους ρουτίνα την αποταμίευση και την επένδυση χρημάτων. Αναζητούν καθημερινά έξυπνους τρόπους για να αυξήσουν την περιουσία τους.
2. Καριερίστες: Πρόκειται για εργαζόμενους σε μεγάλες επιχειρήσεις που με την αφοσίωση, την σκληρή δουλειά και βέβαια τα μορφωτικά και επαγγελματικά τους εφόδια προσπαθούν να ανέλθουν ιεραρχικά μέχρι να φτάσουν στις υψηλότερες διοικητικές θέσεις – και να εξασφαλίσουν βέβαια πολύ παχυλά «πακέτα» αποδοχών.
3. Βιρτουόζοι: Είναι εκείνοι που αριστεύουν σε ό,τι κάνουν. Καταφέρνουν να πουλάνε πολύ ακριβά τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, καθώς έχουν κατά κανόνα πολύ υψηλή και εξειδικευμένη εκπαίδευση σε τομείς όπως η νομική ή η ιατρική επιστήμη, για παράδειγμα.
4. Οραματιστές: Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται οι πολύ επιτυχημένοι επαγγελματίες, εκείνοι που βάζουν ως στόχο να εφαρμόσουν μια έξυπνη επιχειρηματική ιδέα ή να γίνουν επιτυχημένοι καλλιτέχνες ή συγγραφείς. Οι οραματιστές δεν ασκούν ένα επάγγελμα για βιοποριστικούς και μόνο λόγους. Αγαπούν πολύ τη δουλειά τους και η αγάπη τους αυτή αποτυπώνεται στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Ο συγγραφέας και «σύμβουλος πλουτισμού» Τομ Κόρλι εξηγεί ότι η κατηγορία του «αποταμιευτή-επενδυτή» είναι εκείνη που αναλαμβάνει τα μικρότερα ρίσκα για να πετύχει τον στόχο της. Συγκρινόμενη τουλάχιστον με τις καταγορίες των «οραματιστών επιχειρηματιών» και των «παθιασμένων καλλιτεχνών».

Ωστόσο, ανεξάρτητα από την κατάταξή τους σε κάποια από τις τέσσερις «φυλές» των πλουσίων, το 88% των εκατομμυριούχων που συμμετείχαν στην έρευνα παραδέχθηκαν ότι η αποταμίευση διαδραμάτισε κομβικό ρόλο για την οικονομική τους επιτυχία σε βάθος χρόνου. Διότι ο «μέσος εκατομμυριούχος» χρειάστηκε, βάσει της έρευνας, από 12 έως 32 χρόνια για να συγκεντρώσει μια καθαρή περιουσία από 3 έως 7 εκατομμύρια δολάρια.

Ιδού τα τρία κοινά μυστικά της επιτυχίας των εκατομμυριούχων

1. Βάζουν στην άκρη το 20% των καθαρών τους αποδοχών

Πολλοί από τους ερωτηθέντες αποκάλυψαν ότι είχαν αυτοματοποιήσει την αποταμίευση του 20% του μηνιαίου μισθού ή των καθαρών εισπράξεών τους εν γένει. Σε γενικές γραμμές το 10% των χρημάτων αυτών πήγαιναν σε τραπεζικούς λογαριασμούς που συνδέονταν με συγχρηματοδοτούμενα από τους εργοδότες συνταξιοδοτικά πακέτα, ενώ το υπόλοιπο 10% πήγαινε αυτομάτως (με πάγια εντολή) σε ένα ξεχωριστό αποταμιευτικό τραπεζικό λογαριασμό.

Η πρακτική αυτή αφορά κυρίως όσους εντάσσονται στην κατηγορία των «αποταμιευτών-επενδυτών», οι οποίοι μια φορά το μήνα φροντίζουν να μεταφέρουν το 10% του υπολοίπου του αποταμιευτικού τους λογαριασμού σε έναν επενδυτικό λογαριασμό, σε χρηματιστηριακή εταιρεία κατά κανόνα.

«Ακόμα κι αν το να βάζει κανείς στην άκρη 20% των μηνιαίων αποδοχών του είναι πολύ δύσκολο έως πρακτικά αδύνατο για μερικούς, η συστηματική, αυτοματοποιημένη αποταμίευση ενός χαμηλότερου ποσοστού θα τον βοηθήσει για να πετύχει τους μακροπρόθεσμους οικονομικούς του στόχους», γράφει ο Κόρλι.

2.  Επενδύουν τακτικά μέρος των αποταμιεύσεών τους

Συν τω χρόνω η συστηματική επένδυση ενός μέρους των αποταμιεύσεων ενός ικανοποιητικά αμειβόμενου εργαζόμενου αποδίδει θεαματικά αποτελέσματα. Αρχικά οι αποδόσεις μοιάζουν ασήμαντες, αλλά έπειτα από την παρέλευση μιας δεκαετίας αρχίζει να συσσωρεύεται ένα σημαντικό ποσό. Κατά την τελευταία πενταετία του εργασιακού τους βίου, οι «αποταμιευτές-επενδυτές» έχουν συγκεντρώσει κατά μέσον όρο 3,3 εκατ. δολάρια.

Οι εκατομμυριούχοι που ακολούθησαν το όραμά τους και έστησαν τις δικές τους επιχειρήσεις δεν είχαν βέβαια τη δυνατότητα να επενδύουν τις αποταμιεύσεις τους, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια του επαγγελματικού τους βίου. «Όσα κέρδιζαν και αποταμίευαν τα χρησιμοποιούσαν ως επενδυτικό κεφάλαιο για να χρηματοδοτήσουν το όραμά τους, για να προμηθευτούν εξοπλισμό, για να προσλάβουν εργαζομένους και να μεγαλώσουν την επιχείρησή τους», σημειώνει ο συγγραφέας.

Ωστόσο, από την στιγμή που και οι «οραματιστές-επιχειρηματίες» πετύχαιναν να στήσουν μια κερδοφόρα μπίζνα, άρχιζαν να επενδύουν στις αγορές κεφαλαίων, εμπορευμάτων, συναλλάγματος, ακινήτων κλπ. ένα μέρος των κερδών τους.

3.  Όλοι υπήρξαν ιδιαιτέρως φειδωλοί

Ένα κοινό χαρακτηριστικό των «αποταμιευτών-επενδυτών», των «καριεριστών» στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και των «βιρτουόζων» και ταλαντούχων επιστημόνων, καλλιτεχνών και συγγραφέων εκατομμυριούχων είναι ότι είχαν καβούρια στις τσέπες τους!

Για τις τρεις αυτές κατηγορίες εκατομμυριούχων η αυτοσυγκράτηση (ή τσιγκουνιά κατά την κρίση κάποιων) σε ό,τι αφορά τα χρήματα που ξόδευαν, εκδηλώθηκε την στιγμή που εισέπραξαν τον πρώτο τους μισθό ή την πρώτη τους αμοιβή. Στις τσέπες των «οραματιστών επιχειρηματιών» τα καβούρια μπήκαν όταν κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο να αποταμιεύουν και να επενδύουν.

Τι σημαίνει όμως, κατά τον Τομ Κόρλι, να είναι κανείς φειδωλός; Σημαίνει τρία πράγματα:

1. Αυτοκυριαρχία: Να ελέγχει δηλαδή κανείς πώς ξοδεύει τα χρήματά του, να έχει επίγνωση των αναγκών του.
2. Σημασία στην ποιότητα: Να δαπανά τα χρήματά του για την αγορά ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών.
3. Αναζήτηση ευκαιριών: Να δαπανά το ελάχιστο δυνατό αναζητώντας ποιοτικά μεν προϊόντα, αλλά σε προσφορά.

Εν προκειμένω ο συγγραφέας διευκρινίζει ότι με το να είναι κάποιος «σφιχτοχέρης» δεν σημαίνει ότι θα γίνει και πλούσιος. Η φειδώ σε ό,τι αφορά τις δαπάνες είναι μία μόνο ψηφίδα στο παζλ της επιτυχίας. Αλλά θα επιτρέψει σε κάποιον να βρεθεί ξαφνικά με ένα κομπόδεμα που θα τον κάνει να νιώσει ασφαλής για να ρισκάρει την πρώτη του επένδυση.

OT