Σε ότι αφορά τα παιδιά είμαι αμείλικτη!

Γράφει η κα. Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος
Σαν κοινωνιολόγος και συγγραφέας παιδικών παραμυθιών όπως και αρθρογράφος
κειμένων που αφορούν παιδιά για θέματα όπως το μπούλινγκ στα σχολεία, η παιδική
κακοποίηση, η παιδική μοναξιά και αλλα οφείλω στον όρκο που έδωσα στα έδρανα του
Παντείου Πανεπιστημίου ότι θα υπηρετώ την κοινωνία και δη τις ευαίσθητες κοινωνικές
ομάδες όπως είναι τα παιδιά να πάρω θέση στα γεγονότα που έχουν κατακλύσει την
καθημερινότητα μας και μας έχουν συγκλονίσει τον τελευταίο καιρό..
Η παιδεραστία δεν αποτελεί μια αρρώστια όπως θέλουν να την παρουσιάζουν κάποιοι
προκειμένου να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση. Όσοι είναι παιδεραστές ξέρουν πολύ καλά τι
κάνουν και γιατί. Γιατί; Θα ρωτήσει κάποιος! Γιατί δεν έχουν ενσυναίσθηση και γενικά δεν
έχουν συναισθήματα! Αυτό όμως δεν είναι ασθένεια αλλά στοιχείο του χαρακτήρα τους!
Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η τιμωρία τους θα πρέπει να είναι η
ανώτερη που επιβάλει το σύστημα δικαιοσύνης! Και προσωπικά τάσσομαι και υποστηρίζω
την επαναφορά της θανατικής ποινής! Γνωρίζω ότι αυτό είναι αντιχριστιανικό αλλά μήπως
είναι χριστιανικό να κακοποιούνται και να βιάζονται παιδιά;
Παιδιά που βιάζονται μέσα στην οικογένεια από τους ίδιους τους γονείς συγγενικά ή φιλικά
πρόσωπα, παιδιά που βιάζονται από δασκάλους, παιδιά που καταγγέλλουν σεξουαλική
κακοποίηση σε δομές και αναρωτιέται κανείς που τελικά μπορεί να νιώσει ασφαλές ένα
παιδί. Τα παιδιά είναι σαν πλαστελίνες που διαμορφώνονται και παίρνουν στοιχεία από το
περιβάλλον που ζουν. Και ύστερα μιλάμε για παραβατικότητα ανηλίκων, ακόμα και
εγκληματικότητα ανηλίκων. Έχει αναλογιστεί κανείς ότι τα παιδιά είναι ο καθρέφτης της
νοσηρής κοινωνίας που διαβιούμε; Για το ρόλο των ιδρυμάτων στην Ελλάδα καλύτερα να
μην μιλήσω γιατί έχουμε παραδείγματα και από οίκους ευγηρίας τι συμβαίνει. Έχω
προσωπική άποψη όταν είδα σε οίκο ευγηρίας σκελετωμένους ηλικιωμένους χωρίς τροφή
και νερό ανήμπορους και να απαγορεύεται το επισκεπτήριο στους οικείους. Δεν θα ξεχάσω
ποτέ τα υγρά και τρομαγμένα μάτια μιας ηλικιωμένης που σιγοψιθύρισε πάρε με από
δω! Δε θα ξεχάσω ποτέ έναν σκελετωμένο ηλικιωμένο που έτρωγε τη χαρτοπετσέτα γιατί
πεινούσε. Όλοι ξέρουμε ότι η κοινωνία μας δεν είναι αγγλικά πλασμένη. Δυστυχώς στόχος
είναι οι ευάλωτες ομάδες. Φυσικά δεν μπορούμε όμως να καταδικάζουμε κάποιον χωρίς
αποδείξεις! Και φυσικά δεν είναι όλα τα ιδρύματα έτσι! Αυτό θέλω να πιστεύω.
Για μένα προσωπικά η καλύτερη διαβίωση των παιδιών είναι η μεταφορά τους σε
οικογενειακό περιβάλλον όπως με τις ανάδοχες οικογένειες και την παράλληλη επιτήρηση
κοινωνικής λειτουργού ή δυο κοινωνικών λειτουργών για μεγαλύτερη αξιοπιστία. Όπως το
ίδιο για τους ηλικιωμένους με ένα πρόγραμμα υιοθεσίας ηλικιωμένων σε γείτονα όταν τα
παιδιά απουσιάζουν μακριά ο οποίος θα έχει την γενική επίβλεψη και τη βοήθεια του
κράτους με τις επισκέψεις εξειδικευμένου προσωπικού όπως π.χ. με το πρόγραμμα
βοήθεια στο σπίτι. Εξάλλου η διασύνδεση υπηρεσιών κοινωνικού- προστατευτικού και
νοσηλευτικού – ιατρικού χαρακτήρα είναι αναγκαία πλέον.
Το πρόβλημα μας ξέρετε ποιο είναι σαν κοινωνία; Ότι στην Ελλάδα άλλο σπουδάζεις και
άλλο κάνεις. Ποτέ σχεδόν δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος στην ανάλογη θέση! Ποτέ
σχεδόν οι κοινωνιολόγοι δεν δουλεύουν στην ειδικότητα τους. Δεν σχεδιάζουν κοινωνικά
προγράμματα αλλά κάνουν χρέη κοινωνικού λειτουργού για παράδειγμα. Και είναι κρίμα
γιατί μαθαίνουμε τόσα πράγματα που εν τέλει δεν εφαρμόζουμε και οι γνώσεις μας μένουν
στείρες και εντωμεταξύ τα κοινωνικά προβλήματα βρίθουν. Δεν γνωρίζω τι γίνεται στην
κιβωτό του κόσμου αλλά όλο αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να σκεφτούμε όλοι πόσο
μπορεί να κινδυνεύει ένα παιδί ακόμα και σε χώρο που θεωρείται ασφαλής! Το τι
συμβαίνει λοιπόν εκεί ή στον βιασμό της 12 χρονης στον Κολωνό θα το βρει η δικαιοσύνη.

Εγώ όμως οφείλω σαν κοινωνιολόγος να χτυπήσω το καμπανάκι ευαισθητοποίησης στην
τόσο αναίσθητη και παγερά αδιάφορη κοινωνία μας! Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας , το
αύριο, η καρδιά και η ζωντάνια του σήμερα! Κάτω λοιπόν τα χέρια από την αθωότητα και
την ελπίδα! Γιατί όπου υπάρχει παιδί υπάρχει ελπίδα!
Αφιερωμένο στον εκλιπόντα καθηγητή μου στο Πάντειο κο. Νεοκλή Σαρρή που απεβίωσε
τέτοιο καιρό 19/11/11 και μου έμαθε ότι κοινωνιολόγος σημαίνει να μη συμβιβάζεσαι με
την αδικία.