Πέρασε κιόλας ένας χρόνος

Πνευμονία λόγω covid 19 ήταν η διάγνωση, επομένως η εισαγωγή στο νοσοκομείο
ήταν μονόδρομος. Μετά, η πορεία λίγο πολύ γνωστή: Διασωλήνωση, ΜΕΘ,
επιπλοκές, στο τέλος όλα πήγαν καλά, αποκατάσταση και ξανά στην
καθημερινότητα.
Μοιάζει απλό, αλλά δεν είναι καθόλου. Και όσο κι αν φαίνεται περίεργο, δεν ήμουν
εγώ αυτός που βίωσε τη δύσκολη αυτή περίοδο. Βλέπετε, είτε σε καταστολή, είτε
ζαλισμένος από τα ισχυρά φάρμακα, δεν είχα πλήρη επίγνωση της κατάστασης.
Θέλω να μιλήσω όμως για τον Γολγοθά της συζύγου μου, που προσπαθούσε να
κινήσει γη και ουρανό για να βρεθεί η καλύτερη δυνατή φροντίδα για μένα, να
φροντίζει τον γιο μας, να στηρίζει την οικογένεια μας, ιδίως τους πολύπαθους γονείς
μου. Πόση δύναμη ψυχής και σώματος μπορεί να υπάρχει σε έναν άνθρωπο που δεν
υπολογίζει ύπνο, φαγητό, προσωπικές ανάγκες και είναι δοσμένος στον σύντροφο
του…
Θέλω να μιλήσω για το ενδιαφέρον των συναδέλφων, για τα τηλεφωνήματα φίλων
και γνωστών, για τις ευχές, τις προσευχές, το δίκτυο υποστήριξης. Ίσως φαίνεται
μεταφυσικό, αλλά ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες, εκείνες που το νήμα της ζωής
ήταν πολύ εύθραυστο, ένιωθα την αγάπη που με τύλιγε και τις ευχές όλων. Για να
μην μιλήσω για την κερακοθεραπεία, όπως την έλεγα, τα κεράκια που έχουν αναφτεί
για μένα.
Θέλω να μιλήσω για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που μου στάθηκε σαν
δικό του άνθρωπο. Ιδιαίτερα στην ΜΕΘ, τις μέρες που άρχισα να συνέρχομαι, δεν
μου έδιναν μόνο ιατρική φροντίδα. Ήταν το νήμα με τον έξω κόσμο, μου έδιναν
χαιρετίσματα, μου έφερναν νέα, μου χαμογελούσαν (κάτω από τις στολές και τις
μάσκες φαινόταν το χαμόγελο τους), μου τραγουδούσαν, ναι, μου τραγουδούσαν.
Κι αν κάτι μου έχει μείνει από όλη αυτή την περιπέτεια, νομίζω ότι είναι δύο
πράγματα: Πρώτον, ότι χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο, στελεχωμένο Εθνικό Σύστημα
Υγείας. Ένα σύστημα που δεν θα αφήνει να του πεθαίνουν διασωληνωμένοι εκτός
ΜΕΘ, ούτε από έλλειψη προσωπικού. Ένα σύστημα με μόνιμο εκπαιδευμένο
προσωπικό, όχι με συμβασιούχους και υγειονομικούς σε αναστολή. Ένα σύστημα που
δεν θα θεωρείται πολυτέλεια αλλά ανάγκη και δείγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς.
Δεύτερον, και ίσως το πιο σημαντικό. Να αγαπάμε τους ανθρώπους μας. Να τους
νοιαζόμαστε, με μία σκέψη, με ένα χάδι, μια καλή πράξη. Να τους αναφέρουμε στις
προσευχές, στην καθημερινότητα μας. Κι ακόμη κι όταν είναι διασωληνωμένοι σε
ένα κρεβάτι Εντατικής, ένα βήμα πριν τον θάνατο, να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι.
Κλείνω αυτό το μικρό σημείωμα με ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όλους εσάς που με
νοιαστήκατε στις δύσκολες ώρες και την υπόσχεση να ανταποδώσω με το να
προσπαθήσω να είμαι χρήσιμος στην ζωή που μου χαρίστηκε.
Κώστας Μιχαλάκης