Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ «έφυγε» μα η σκιά του μένει. Ο θεσμός της βασιλείας αναλύεται σε αριθμούς που ζαλίζουν. Επιχορηγήσεις, ανάκτορα, κότερα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα. Και το καλύτερο: τι δώρο είχε ζητήσει ο διάδοχος το 1963 από τον εφοπλιστή Σταύρο Νιάρχο;
Είχε ξεχαστεί όσο ζούσε και επανήλθε στη μνήμη, αλλά και στις κουβέντες των Ελλήνων με τον θάνατό του. Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος θα απασχολεί πλέον την Ιστορία και για την ώρα είναι το θέμα συζήτησης για τους σπερμολόγους εκπροσώπους του Τύπου στα «πρωϊνάδικα», τις κουτσομπόλες κυρίες στις μεσημβρινές εκπομπές δημοσιογραφικού περιτυλίγματος και των θαμώνων των καφενείων στις εσχατιές της Ελλάδας, που με ένα τσίπουρο σβήνουν αμαρτίες και αίσχη…
Κι ακούς και απορείς για τη θωλή σκέψη των συνομιλητών και θλίβεσαι, αλλά αυτόματα παίρνεις την απάντησή σου στο ερώτημα: «Πώς φτάσαμεν εδώ;»…
Λένε λοιπόν οι «μοιραίοι» στο διπλανό τραπέζι, που πίνουνε πάντα τους σκυφτοί και σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου τους εύρει τους πατεί: «Κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας το ίδιο δεν είναι; Δεν τον πληρώνουμε κι αυτόν που είναι τώρα και τους άλλους που έχουν βγει στη σύνταξη; Ο Βασιλιάς μας πείραξε;», λένε και οι υπόλοιποι συμφωνούν κι όποιος διαφωνήσει δίχως αδιάσειστο επιχείρημα δέχεται κεραυνούς!Λοιπόν, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, που μάταια προσμένετε κάποιο θάμα, διαβάστε – αν μπορείτε να διαβάζετε, κάποια από τα οικονομικά στοιχεία που αφορούσαν την βασιλική οικογένεια, λίγο πριν ανέλθει στον θρόνο ο Κωνσταντίνος, το 1964, όπως καταγράφονταν σε εφημερίδες της εποχής, ακούγονταν από το βήμα της Βουλής και συζητούνταν από πεινασμένα στόματα…. Κι αν δεν τα πιστέψετε, πρόβλημα δικό σας, που όσο κι ο νους να τυραννιέται, άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
«Βόμβα» στη Βουλή από τον Ηλιού!
Στις 15 Δεκεμβρίου του 1964 ο βουλευτής – κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ – Ηλίας Ηλιού μιλώντας από το Βήμα της Βουλής για το Νομοσχέδιο περί προστασίας της βασιλομήτορος, ανάμεσα σε άλλα και προκειμένου να αντικρούσει τον δικαιολογητικό ρόλο της ψήφισης ενός τέτοιου νομοθετήματος – πρωτοφανούς στα ελληνικά πολιτικά χρονικά – μίας που ούτε ο Ποινικός Νόμος προέβλεπε τέτοια προστασία, είπε ότι: «… δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητο το γεγονός της συχνής αναφοράς στη δραστηριότητα της βασιλομήτορος, αφού είναι αλήθεια ότι αυτή η δραστηριότητα αποτελεί πολλές φορές πρόκληση»!
Κατέθεσε ο βουλευτής της ΕΔΑ στοιχεία για γεγονότα, που ποτέ δεν διαψεύστηκαν, όπως για παράδειγμα τα διάφορα ιδρύματα, που τελούσαν υπό την προστασία της Φρειδερίκης και έλεγχοι γύρω από αυτά απαγορεύονταν! Τα αδιάφορα κυνηγετικά περίπτερα και περίπτερα ψαρέματος! Η αφαίρεση, από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, των δύο τσιγάρων από κάθε πακέτο, υπόθεση που απέφερε έναν ανεξέλεγκτο πόρο της τάξης των 120 εκατ. δραχμών χρόνο (στο Παλάτι).
Να σημειώσουμε εδώ, ότι είχαν αφαιρεθεί τότε 2 τσιγάρα από το πακέτο των 22, προς ενίσχυση των σεισμοπλήκτων, που όμως αυτή η ενίσχυση δεν έφτασε ποτέ στους παθόντες και τα δυο τσιγάρα ποτέ δεν επέστρεψαν στο… σπίτι τους.
Η αγόρευση του Ηλία Ηλιού, είχε προκαλέσει αίσθηση τότε. Όμως και πριν από αυτήν την επίσημη καταγγελία μέσα στη Βουλή, είχε γίνει πολύς λόγος για τους πόρους του βασιλικού ταμείου και της επιβάρυνσης του Δημοσίου από τα έξοδα της Αυλής, με αποκορύφωμα τους δύο πολυδάπανους γάμους της Σόφιας με τον Χουάν Κάρλος και του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου με την Άννα Μαρία.
H εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή», σε ένα ρεπορτάζ της, τον Οκτώβριο του 1964 έφερνε στο φως στοιχεία, που ακόμα και σήμερα μπορείς να τα χαρακτηρίσεις «απίστευτα». Κι όμως ήταν αληθινά και ποτέ δεν διαψεύστηκαν.
Έγραφε η εφημερίδα στο φύλλο της 10ης Οκτωβρίου του 1964: «Η βασιλική χορηγία ανέρχεται σε 17 εκατ. δραχμές το χρόνο, του Διαδόχου σε 2,5 εκατ. δραχμές. Έχουμε, δηλαδή, ένα σύνολο της τάξης των 19.500.000 δραχμών»! Και να σκεφτεί κάποιος ότι δεν είχαν ακόμα τότε επιχορηγηθεί η Φρειδερίκη. Λίγο μετά η χορηγία του διαδόχου αυξήθηκε στα 4 εκατομμύρια δραχμές. Και η εφημερίδα συνεχίζει: «Τα τελευταία 10 χρόνια είχαν ξοδευτεί
1. Για την αγορά και διαρρύθμιση των 14 (ή 48) θαλαμηγών, 100 εκατομμύρια δραχμές.
2. Για την αγορά του περιβόητου αεροπλάνου, 37 εκατομμύρια δραχμές.
3. Για την οικοδόμηση και διαρρύθμιση των 11 ανακτόρων, 150 εκατομμύρια δραχμές.
4. Για τους δύο γάμους του αιώνος, 150 εκατομμύρια δραχμές.
5. Για την αγορά αυτοκινήτων, 50 εκατομμύρια δραχμές.
Τα έκτακτα έξοδα, ανέβαζαν τη χορηγία από τα 19,5 εκατομμύρια στα 68 εκατομμύρια το χρόνο. Αν προστεθούν και τα ταξίδια στο εξωτερικό, να ακόμα 4 εκατομμύρια το χρόνο· και οι συντάξεις των ανακτορικών υπαλλήλων, που καταβάλλονταν από το Δημόσιο, ακόμα 1 εκατομμύριο το χρόνο. Και η η χορηγία ανερχόταν σε 73 εκατομμύρια το χρόνο»!
30 αυτοκίνητα μόνο…
«Υπήρχαν όμως – συνεχίζει η εφημερίδα στο ρεπορτάζ της – και άλλα τρεχούμενα έξοδα, όπως η συντήρηση και φύλαξη των 11 ανακτόρων και η συντήρηση και η επάνδρωση των θαλαμηγών.
Και πιο κάτω η εφημερίδα έγραφε ειδικά για τα αυτοκίνητα και το αεροπλάνο: «Ουδείς γνωρίζει πόσα είναι τα ανακτορικά αυτοκίνητα. Θα νόμιζε κάποιος ότι αποτελούσε κρατικό μυστικό. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1962 ο τότε υπουργός των Οικονομικών Δημήτριος Αλιπράντης αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι ήταν 30 (τότε)!
Να σημειώσουμε εδώ, ότι πολλά από εκείνα τα πανάκριβα αυτοκίνητα που ανάμεσά τους έλαμπαν τέσσερις σπάνιες Rolls-Royce, σάπιζαν μέσα στα βασιλικά αμαξοστάσια και πρόσφατα κάποια από αυτά αναπαλαιώθηκαν…
Συναλαγές κάτω από το τραπέζι!
Και κάτι ακόμα για τα αυτοκίνητα του… βασιλέως: Ο ανώτερος αξιωματούχος των Ανακτόρων, Φίλιπ Ντίν – αργότερα διετέλεσε και προσωπικός γραμματέας του Κωνσταντίνου, είχε αντιληφθεί και εξιστορήσει τη σχέση μεταξύ της βασιλικής οικογένειας και ενός μεγαλέμπορου αυτοκινήτων, σχέση που επέτρεπε και στις δυο πλευρές να κερδίζουν αστρονομικά ποσά. Η βασιλική οικογένεια αγόραζε αδασμολόγητα τα αυτοκίνητα, γεγονός που μείωνε σημαντικά την τιμή τους, δεδομένου ότι το ποσοστό του φόρου εισαγωγής αυτοκινήτων στην Ελλάδα στις αρχές της 10ετίας του ’60 ήταν από τα υψηλότερα στον κόσμο! Ο έμπορος εφοδίαζε το Παλάτι με αυτοκίνητα τα οποία ο βασιλιάς χρησιμοποιούσε για ελάχιστο χρονικό διάστημα και κατόπιν τα επέστρεφε στον έμπορο, που τα πουλούσε σε πολύ υψηλότερη τιμή από τις τιμές της αγοράς και με την «ρεκλάμα» ότι πριν ήταν αυτοκίνητο του βασιλιά! Τα κέρδη τα μοιράζονταν το Παλάτι και ο έμπορος.
Και συνεχίζουμε: Όσο για το αεροπλάνο που η αγορά του είχε κοστίσει 37 εκατομμύρια για κάθε ώρα πτήσης κατανάλωνε 1250 γαλόνια κηροζίνης κι’ αν προσθέσουμε σε αυτά ένα 20% επιπλέον λόγω προσγείωσης και απογείωσης καθώς και πτήσεις με κακές καιρικές συνθήκες φτάνουμε στα 1.500 γαλόνια την ώρα!
Κι αφήνουμε την κινητή περιουσία των βασιλιάδων, που λέρωσαν το χώμα της χώρας μας κι ας πάμε στην (γνωστή) ακίνητη. Τα 11 παλάτια ήταν τα παρακάτω
1. Ανάκτορα Αθηνών
2. Ανάκτορα Τατοΐου.
3. Ανάκτορα Ψυχικού.
4. Ανάκτορα Πεντέλης – Δουκίσσης Πλακεντίας.
5. Ησυχαστήριον Μονής Αστεριού.
6. Κυβερνείο Θεσσαλονίκης.
7. Μον Ρεπό Κέρκυρας
8. Φρούριο Ιωαννίνων.
9. Κυνηγετικό Περίπτερο Λιβαδειάς.
10. Ανακτορική έπαυλη Ρόδου.
11. Περίπτερο Μονής Βελά για ψάρεμα πέστροφας.
Και κυνηγετικό Περίπτερο στη Λιβαδειά για κυνήγι στα υψώματα του Παρνασσού και Περίπτερο στα Γιάννενα για ψάρεμα πέστροφας στον ποταμό Καλαμά και εκτός από τα παραπάνω υπήρχε και μία βίλα στο νησί Πεταλιοί, που είχε παραχωρηθεί στην βασιλική οικογένεια για να απολαμβάνει τη θάλασσα (και) του Νότιου Ευβοϊκού!
Κι όλα αυτά όταν ο λαός το 1964 σε πολλά μέρη της περιφέρειας δεν είχε, κυριολεκτικά, ούτε παπούτσι να φορέσει!
Το χρήμα έρρεε άφθονο…
Η εφημερίδα «Το Βήμα» στο φύλλο της 27ης Σεπτεμβρίου του 1964 δημοσίευσε Άρθρο για τη Βασιλική Χορηγία τα στοιχεία είχαν ως εξής: Βασιλική χορηγία 17 εκατομμύρια τον χρόνο, χορηγία διαδόχου 4 εκατομμύρια τον χρόνο, χορηγία Φρειδερίκης 3 εκατομμύρια τον χρόνο!
Το «Βήμα» επίσης κατέγραφε ότι το αεροπλάνο, οι θαλαμηγοί και τα ανάκτορα συντηρούνταν από το δημόσιο. Από πού αλλού;
Διαβάζουμε από το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Κάτρη «Η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα»: «Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1962, η κυβέρνηση αύξησε τη βασιλική χορηγία από 384.000 δολάρια το χρόνο σε 567.000 δολάρια. Θέσπισε επίσης ειδική χορηγία προς τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο ύψους 83.600 δολαρίων το χρόνο! Και αξίζει να σημειωθεί ότι την ίδια εποχή των παχειών αγελάδων για τη βασιλική οικογένεια, η κυβέρνηση απέρριπτε αιτήματα των λαϊκών τάξεων για αύξηση των καθηλωμένων αμοιβών τους κατά 10 έως 20%…
4η θέση στην Ευρώπη οι Γλύξμπουργκ!
»Ο δυτικοευρωπαϊκός Τύπος, που ασχολήθηκε – με έντονα σαρκαστικά σχόλια – για τα οικονομικά της ελληνικής βασιλικής οικογένειας τότε και ειδικά με την απομυζητική δεξιοτεχνία της Φρειδερίκης, κατέταξε τη δυναστεία της Ελλάδας στην 4η θέση, έπειτα από τις βασιλικές οικογένειες της Ολλανδίας, της Μεγάλης Βρετανίας και του Βελγίου και πολύ υψηλότερα από τις δυναστείες των (φτωχών…) σκανδιναβικών χωρών.
Στην Ελλάδα, τα βασιλικά έσοδα, με τα διάφορα προνόμια και τις δωρεές από το κράτος, υπερέβαιναν στο πολλαπλάσιο την χορηγίας των 567.000 δολαρίων του βασιλιά και τις 83.600 του διαδόχου. Ένα από τα προνόμια ήταν η πλήρης δασμολογική και φορολογική απαλλαγή. Για όποιον γνωρίζει το επαχθές ελληνικό δασμολόγιο για τα εισαγόμενα από το εξωτερικό ήδη, δεν θα ήταν υπερβολή να αναφερθεί, ότι το Δημόσιο έχανε πολλά εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο από τα παντός είδους αγαθά που εισήγαγε η βασιλική οικογένεια.
»Η απληστία της βασιλικής οικογένειας (εδώ θα πρέπει να εξαιρεθεί ο βασιλιάς Παύλος) δεν περιοριζόταν στην αλυσίδα των ανακτόρων και τις βυζαντινές εικόνες, που ήταν η συλλεκτική αδυναμία της Φρειδερίκης. Ο Κωνσταντίνος υποχρέωσε το κράτος για την αγορά ενός αεριωθούμενου αεροπλάνου αξίας 1.500.000 δολαρίων, ενός ελικοπτέρου, 2 Dakota και στολίσκου από παντός είδους σκάφη!
Άλλωστε ο Κωνσταντίνος έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στα ιστιοπλοϊκά σκάφη, που του έφεραν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Κι όποιος κακόβουλος υποστηρίζει ότι ο Οδυσσέας Εσκιτζόγλου και ο Γιώργος Ζαΐμης ήταν οι πραγματικοί Ολυμπιονίκες, είναι απλά κακοήθεις…
Ένα δωράκι για τον πατέρα…
Και ο Γιάννης Κάτρης συνεχίζει: «Αξίζει να αναφέρουμε ένα περιστατικό, που δείχνει την απληστία των μοναρχών: Ήταν η περίοδος της προετοιμασίας του γιορτασμού της εκατονταετηρίδας της ελληνικής μοναρχίας, το 1963 και ο εφοπλιστής Σταύρος Νιάρχος, ευρισκόμενος στην Αθήνα, ανέβηκε στα ανάκτορα του Τατοΐου για να επισκεφθεί τον βασιλιά Παύλο. Ενώ περίμενε στην αίθουσα αναμονής, τον πλησίασε ο διάδοχος Κωνσταντίνος, ο οποίος χωρίς άλλη εισαγωγή τον ρώτησε: «Τι δώρο σκέφτεστε να κάνετε στον πατέρα μου για την εκατονταετηρίδα;».
Μισοξαφνιασμένος ο Νιάρχος απάντησε με υπεκφυγές, διαβεβαιώνοντας ωστόσο τον τότε διάδοχο, ότι το δώρο θα ήταν αντάξιο ενός βασιλιά και τα λοιπά και τα λοιπά…
«Να σας πω εγώ τι δώρο να κάνετε του πατέρα μου, είπε ο Κωνσταντίνος. Θέλει ένα γιώτ σαν την Κρεολή· πάντα το ζητάω και δεν μπορούν να βρεθούν τα χρήματα. Θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσατε να του κάνετε».
»Ο Νιάρχος… κατάλαβε και όταν έπειτα από λίγες ημέρες πήγε στο Λονδίνο πληροφόρησε κάποιους έλληνες εφοπλιστές για την επιθυμία του βασιλιά. Ο Γιάννης Καρράς έγινε έξω φρενών αλλά ο Μαυρολέων ανέλαβε να τακτοποιήσει το θέμα με τον καλύτερο τρόπο. Έπειτα από εβδομάδες ο Νιάρχος βρισκόταν και πάλι στην Αθήνα και είχε ξανά συνάντηση με τον Παύλο· φεύγοντας Είπε στον Βασιλιά: «Μεγαλειότατε, ελπίζω εντός των ημερών να είμαι σε θέση να σας ανακοινώσω ευχάριστα για εκείνο το θέμα…»
«Ποιο θέμα», είπε με έκπληξη ο Παύλος και όταν έμαθε τη στιχομυθία του Νιάρχου με τον Κωνσταντίνο, δεν θέλησε να δώσει συνέχεια· παρακάλεσε όμως το Νιάρχο να ματαιωθεί το δώρο των εφοπλιστών!
Οι απαιτήσεις της Φρειδερίκης
»Μετά το θάνατο του βασιλιά Παύλου, η Φρειδερίκη έπαιρνε αυτοδίκαια τον τίτλο της «βασιλομήτορος», αλλά αυτός ο τίτλος δεν γέμιζε την πληθωρική προσωπικότητά της. Αξίωσε λοιπόν η Φρειδερίκη – και το πέτυχε – να της αναγνωριστεί ένας καινούργιος τίτλος ο τίτλος της «βασιλίσσης Φρειδερίκης – βασιλίσσης μητρός». Δεύτερη αξίωση που διατύπωσε ήταν να θεσπιστεί για αυτήν ειδική χορηγία. Ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, δεν έφερε αντιρρήσεις και όρισε το ποσόν της συντάξεως προς τη Φρειδερίκη στα 3 εκατομμύρια δραχμές το χρόνο. Έχοντας όμως υπόψη του το πόσο μισητή ήταν στον ελληνικό λαό η «βασίλισσα – βασίλισσα μήτηρ» απέφυγε να ανακοινώσει την απόφασή της κυβέρνησης και προσπάθησε να περάσει αθόρυβα στη Βουλή το σχετικό Νομοσχέδιο. Η είδηση όμως διέρρευσε και η μεγάλης κυκλοφορίας απογευματινή εφημερίδα «Τα Νέα» δημοσίευσε εντυπωσιακά την πληροφορία με επικριτικά σχόλια»!
Δωροδοκίες και ψιλικά…
Από τον Φίλιπ Ντίν, τον προσωπικό γραμματέα του Κωνσταντίνου, είχε διαρρεύσει το γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, η Φρειδερίκη είχε δωροδοκηθεί από έναν ελληνοαμερικανό επιχειρηματία τον Τομ Πάπας (μεγαλούργησε αργότερα στην περίοδο της δικτατορίας) με το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων και με ετήσια αμοιβή 250.000 δολαρίων! O Πάπας προσπαθούσε να πάρει την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης για την κατασκευή μεγάλου βιομηχανικού συγκροτήματος στη Θεσσαλονίκη, του οποίου το κεντρικό τμήμα θα ήταν διυλιστήρια πετρελαίου που θα αποτελούσαν την κύρια επιχείρηση με την εταιρεία Exxon.
Η απληστία της Φρειδερίκης δεν είχε όρια. Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο γάμος του γιου της Βασιλιά Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Άννα Μαρία έδωσε στη Φρειδερίκη μία θεόσταλτη ευκαιρία για να βγάλει ξανά χρήματα: καθώς πλησίαζε η ημέρα του γάμου ο Αριστοτέλης Ωνάσης πήγε στο Τατόι για να ζητήσει τη βοήθεια της Φρειδερίκης στην επιλογή ενός διαμαντένιου στέμματος για την Άννα Μαρία. Ο Ωνάσης άνοιξε ένα κουτί που περιείχε δύο στέμματα και καθώς το πλησίασε προς τη βασίλισσα για να της τα δείξει ρώτησε ποιο από τα δύο πιστεύετε ότι θα προτιμούσε η μέλλουσα νύφη της. «Και τα δύο», είπε ξεδιάντροπα η Φρειδερίκη και χαμογελώντας πήρε το κουτί με τα δύο στέμματα.
Και κάτι ακόμα που δείχνει πόσο χρηματόδουλοι ψιλικατζήδες ήταν οι «ελέω Θεού μονάρχες»: είχε δοθεί τότε, πριν από τον βασιλικό γάμο, εντολή από το Παλάτι σε γνωστό αργυροχρυσοχόο της Αθήνας να κατασκευάσει μικρά ασημένια κουτιά με σκαλισμένες στις υπογραφές του Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας, ως μικρά συμβολικά δώρα για τους αρχηγούς κρατών που είχαν προσκληθεί στη γαμήλια τελετή. Κρυφά όμως, το Παλάτι είχε πει στον αργυροχρυσοχόο να κατασκευάσει δεκάδες επιπλέον τα οποία θα τα πουλούσε ακριβότερα, ως ενθύμια στο λαό όπως και έγινε! Παράσιτα!
Ιδρύματα και Δημόσια Ταμεία
Συνεχίζοντας, λοιπόν, τον οικονομικό απολογισμό της οικογενείας Γλύξμπουργκ, να τονίσουμε επίσης ότι το διοικητικό προσωπικό των Ανακτόρων, ανήκε στον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων και μισθοδοτείτο από το Δημόσιο, οι δε συντάξεις τους επιβάρυναν το Δημόσιο κατά ένα εκατομμύριο δραχμές το χρόνο.
Στην εφημερίδα «Αλλαγή» στις 18 Δεκεμβρίου του 1964 δημοσιεύτηκαν τα παρακάτω στοιχεία:
«Υπολογίζεται ότι τα ιδρύματα όπως η πρόνοια Βορείων Επαρχιών το Εθνικό Βασιλικό Ίδρυμα Οργανισμός Αποκαταστάσεως Απόρων Κορασίδων έχουν εισπράξει στο διάστημα της υπάρξεως τους 4,5 δισεκατομμύρια δραχμές ή 140 εκατομμύρια δολάρια ή 14 εκατομμύρια λίρες ή 120.000 κιλά χρυσαφί!
Τομέας Δημοσίων Θεαμάτων (Έρανος Βορείων Επαρχιών). Από τον έρανο αυτό η Βασιλική Πρόνοια είναι – σύμφωνα με επίσημες πληροφορίες – 45 εκατομμύρια τον χρόνο. Τότε διαφωνούσαν οι κινηματογραφιστές, οι οποίοι υποστήριζαν ότι το ποσό ανέρχονταν στα 65 εκατομμύρια δραχμές το χρόνο. Το πιο καταπληκτικό όμως είναι το πιο κάτω: το ΤΕΒΕ εισέπραττε το 1% επί της αξίας όλων των εισαγόμενων ειδών όμως η Βασιλική Πρόνοια έβαλε και εκεί το χέρι της και έτσι αυτό το 1% το εισέπραττε αυτή και είχε μέχρι το 1964 εισπράξεις 2,5 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, ποσό που αρκούσε για να συνταξιοδοτούνται και να ζουν άνετα όλοι οι φτωχοί βιοτέχνες και επαγγελματίες της χώρας μας!
Συγκρίσεις με άλλες χώρες…
Και για να πάρουμε μία γεύση το τι συνέβαινε στον κόσμο τότε, στις αρχές της 10ετίας του ’60, όταν η Ελλάδα από το υστέρημά της συντηρούσε τα χρυσοκάνθαρα παράσιτα της βασιλικής οικογένειας, που ζούσαν βίο τρυφηλό κι ανέμελο, και ο λαός – ή το μεγαλύτερο μέρος του λαού – κυριολεκτικά υποσιτιζόταν, οι στέγες των σπιτιών του έσταζαν φτώχεια και απαξίωση και τα παιδιά του επαιτούσαν στα πεζοδρόμια ένα χαμόγελο συμπόνιας…
Ο Έλληνας βασιλεύς εισέπραττες 17.000.000 το χρόνο χορηγία.
Ο πρόεδρος της Δυτικής Γερμανίας, 6.000.400 τον χρόνο.
Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών 4.500.00 το χρόνο.
Ο ετήσιος προϋπολογισμός της Δυτικής Γερμανίας ήταν 360 δισεκατομμύρια το χρόνο ενώ ο ελληνικός μόλις 25 δισεκατομμύρια!
Κι αν έπειτα από αυτά τα στοιχεία, ακούσετε κάποιον να επιχειρηματολογεί λέγοντας αβασάνιστα και με ύφος εξυπνακίστικο: «Ναι, αλλά οι πολιτικοί δεν τρώνε, δεν φάγανε; Πόσο μας κοστίζουν οι Δυναστείες των πολιτικών οικογενειών; Οι Μητσοτάκηδες και οι Παπανδρέοι;»… Μην απαντήσετε! Τα λόγια σας θα χάσετε. Μη αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού ίνα μη όμοιος γένη αυτώ.
Οι αφελείς και τα παιδιά που αρέσκονται στο να κοιμούνται με παραμύθια, αναπολούν ακόμα τους βασιλιάδες. Και οι βασιλιάδες, όσο καλοί κι αν είναι, παραμένουν «βασιλιάδες», οι αφελείς, αφελείς και τα παιδιά… κάποτε μεγαλώνουν!
Πηγές: Προσωπικό αρχείο Μίκη Θεοδωράκη, Παύλου Πετρίδη: Η Βασιλεία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα – Συμβολή στην απομυθοποίηση της Δυναστείας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Γιάννη Κάτρη: Η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα, εκδόσεις Παπαζήση, Peter Murtagh: Ο Βιασμός της Ελλάδας, εκδόσεις Παπαζήση, αρχείο εφημερίδων ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ.
