Γεωργία Καπέτη: Nα πούμε σήμερα και όχι αύριο: ΩΣ ΕΔΩ!

«Ας πάμε λίγο πίσω…»: Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να ξετυλίξει κανείς το
«νήμα» μιας τραγωδίας σαν κι αυτή που συνέβη στα Τέμπη.
Κι αν «πάει πίσω» στον χρόνο, θα δει ότι το «νήμα» αυτό το έχει ξανασυναντήσει, σε
άλλα εγκλήματα, που δικαίως από τον λαό χαρακτηρίστηκαν «προδιαγεγραμμένα».
Το ερώτημα λοιπόν «τι έφταιξε», που επανέρχεται μετά από κάθε τραγωδία, όπως στο
Μάτι, στην Εύβοια, παλιότερα στον μεγάλο σεισμό της Αθήνας και τώρα στα Τέμπη, είναι ήδη
απαντημένο και δεν είναι η «απουσία» του κράτους, όπως λέγεται με ευκολία. Είναι κυρίως η
«παρουσία» ενός κράτους εχθρικού για τον λαό, από την κορυφή μέχρι τα νύχια.
Ενός κράτους που είτε διαχειρίζεται το ίδιο τις εταιρείες (όπως τον ΟΣΕ) είτε τις
παραχωρεί σε ιδιώτες, όπως έκανε με τη «Hellenic Train», το κάνει με κριτήριο την εξασφάλιση
της κερδοφορίας, τον περιορισμό του «κόστους», το φόρτωμα των σπασμένων στον λαό, το
μοίρασμα της «πίτας» στους επιχειρηματικούς ομίλους. Το κράτος και οι κυβερνήσεις του, που
αυτές τις δεκαετίες υλοποίησαν την πολιτική της «απελευθέρωσης» των μεταφορών, σύμφωνα
πάντα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ.
Επομένως, μιλάμε για την «παρουσία» αυτού του σάπιου κράτους, που πάντα και με
οποιαδήποτε κυβέρνηση, όταν πρόκειται για την προστασία του λαού μετράει τα
φραγκοδίφραγκα, κόβει από παντού, εξοικονομώντας «πόρους». Κι όμως όταν είναι να στηρίξει
το κεφάλαιο και τις μπίζνες του, είναι γαλαντόμο.
Είναι το κράτος που με κάθε κυβέρνηση διατηρεί π.χ. την «εθελοντική φορολογία» για
τους εφοπλιστές και την ίδια στιγμή όχι μόνο χαρατσώνει μέχρι και την ανάσα του λαού, αλλά
του κουνάει και το δάχτυλο όταν διεκδικεί προσλήψεις προσωπικού, ανθρώπινες σχέσεις
εργασίας, μέτρα προστασίας για να μη χάνονται ανθρώπινες ζωές.
Αυτό το έζησε ο λαός της στο Μάτι, όπου τη μέρα της φονικής πυρκαγιάς οι κάτοικοι
ξαναέβλεπαν το γνωστό χιλιοπαιγμένο έργο. Με τις φλόγες που έζωναν τον οικισμό, ένιωθαν
ξανά το γνώριμο αίσθημα της ανασφάλειας, αφού ήξεραν ότι, παρά τις επισημάνσεις τους, δεν
υπάρχουν ούτε ουσιαστική πρόληψη, ούτε επαρκή μέσα πυρόσβεσης ή ολοκληρωμένο σχέδιο
αντιμετώπισης, έγκαιρης και οργανωμένης διαφυγής.
Το «νήμα» λοιπόν που έφτασε μέχρι τον άδικο χαμό πάνω από 100 ψυχών ξεκινούσε
από τις εγκληματικές ελλείψεις, με ευθύνες κράτους και κυβερνήσεων. Επομένως, το έγκλημα σε
βάρος τους είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν και δεν περιορίζεται μόνο εκείνη την κρίσιμη ώρα,
που ήρθαν αντιμέτωποι με το «επιλεκτικά ανίκανο» κράτος να τους προστατέψει.
Το ίδιο «νήμα» πέρασε «μοιραία» και από την Εύβοια το καλοκαίρι του 2021, όπου
«κούμπωσε» με την «ατομική ευθύνη», το «τρέξτε να σωθείτε» και τις προληπτικές εκκενώσεις.
Κι εκεί οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι συνάντησαν το ίδιο εγκληματικό κράτος την «επόμενη
μέρα» της «ανασυγκρότησης», όπου θριαμβεύουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα σχέδια
για μπίζνες στα καμένα, με τον λαό για μια ακόμα φορά στη γωνία.

2
Κάπως έτσι φτάσαμε στα Τέμπη, για να γίνει ο λαός ξανά μάρτυρας σε ένα
προδιαγεγραμμένο έγκλημα, για το οποίο όλοι ήταν σχεδόν σίγουροι ότι θα συμβεί κάποια
στιγμή, εκτός από …τις κυβερνήσεις και τις διοικήσεις του κρατικού ΟΣΕ και της ιδιωτικής
«Hellenic Train».
Αυτό αποδεικνύουν οι αγωνιώδεις παρεμβάσεις σωματείων και συνδικαλιστών, οι
εκκλήσεις να παρθούν μέτρα για την αναβάθμιση των υποδομών, για να «μην περιμένουμε το
δυστύχημα», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά.
Το αναδεικνύουν οι καταγγελίες για τους κινδύνους που φέρνει το κομμάτιασμα του
σιδηροδρομικού έργου και η πώληση που έγινε από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με κριτήριο να
μείνουν «καθαρά» τα «φιλέτα» που πάνε στους ιδιώτες και να φορτωθούν τα «προβληματικά»
τμήματα στον λαό μέσω του κράτους.
Το «φώναζαν» οι επισημάνσεις ότι η διαρκής κρατική υποχρηματοδότηση, οι ελλείψεις
προσωπικού, η διαρκής προσπάθεια της εργοδοσίας να μειώνει το κόστος για τη συντήρηση
κ.λπ., έστρωναν τον δρόμο για το «λάθος» στο οποίο σήμερα εστιάζει όλη η κυρίαρχη
προπαγάνδα, μπας και κρυφτεί το «δάσος» μιας εγκληματικής κρατικής πολιτικής.
Προειδοποιούσαν τα καθημερινά «ατυχήματα», οι καθυστερήσεις, τα μικρά και μεγάλα
συμβάντα, αφού τα τρένα στον «εκσυγχρονισμένο και "απελευθερωμένο" σιδηρόδρομο» των ΝΔ
και ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταφέρει να συγκρουστούν τα τελευταία χρόνια με κάθε πιθανό και απίθανο
τρόπο.
Τα διαρκή αυτά «καμπανάκια κινδύνου» τα άκουγαν όλοι, αλλά οι «σειρήνες» της
εξοικονόμησης πόρων, του «κόστους – οφέλους», της εμπορευματοποίησης των συγκοινωνιών –
μεταφορών ήταν πολύ πιο δυνατές και όπως αποδείχθηκε τραγικά εγκληματικές.
Τελικά αυτό που συνέβη στα Τέμπη, συμβαίνει στη ζωή όλων μας, στην
καθημερινότητά μας. Ενα σύστημα, ένα κράτος, μια πολιτική που για να εξυπηρετήσει τα
συμφέροντα των λίγων, των επιχειρηματικών ομίλων, εγκληματεί διαρκώς ενάντια στους
εργαζόμενους και τον λαό. Αλλοτε θυσιάζοντας τους όρους επιβίωσής μας και το εισόδημα, τα
δικαιώματά μας, τις σύγχρονες ανάγκες μας, άλλοτε θυσιάζοντας ακόμα και την ίδια μας τη ζωή,
όπως συνέβη σε δεκάδες περιπτώσεις. Ο παρονομαστής κοινός: Τα κέρδη των ομίλων, του
κεφαλαίου. Τι θα έχει σειρά άραγε; Ενα νέο τραγικό δυστύχημα στα πλοία που οι νησιώτες
φωνάζουν ότι στην πλειοψηφία τους είναι πλωτά φέρετρα; Ενα βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης
έκτασης, για το οποίο προειδοποιούν οι κάτοικοι της Αττικής και της Θεσσαλονίκης; Κανείς δεν
μπορεί να προβλέψει.
Αυτό όμως που μπορούμε να καθορίσουμε με τη δράση και την πολιτική μας
στάση είναι να πούμε σήμερα και όχι αύριο: ΩΣ ΕΔΩ!
Με την οργάνωση της πάλης, τη συμπόρευση με το ΚΚΕ, την ενίσχυσή του με κάθε
τρόπο και στις εκλογές, να σταλεί δυνατά το μήνυμα ότι ο βουβός πόνος και η οργή
μετατρέπονται σε αγωνιστική ανάταση κόντρα στη σαπίλα και τη μιζέρια της βαρβαρότητας.

ΚΑΠΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, υποψήφια βουλευτής Ν.Τρικάλων με το ΚΚΕ