Habemus…..Επίσκοπον….

Τώρα που καταλαγιάζει ο «κουρνιαχτός» των Ωσαννά, των ευχών και συγχαρητηρίων… που δικαίως εκφράστηκαν στο πρόσωπο του νέου Επισκόπου της Μητρόπολης μας Χρυσοστόμου και πριν τα επινίκια της ενθρόνισης … παρακολουθώντας την πορεία της προ-εκλογής , την εκλογή και βέβαια την κορυφαία στιγμή της χειροτονίας εις Επίσκοπο, που είναι η ανώτερη τιμή για έναν άγαμο ιερωμένο ,θέλω να εκφράσω μαζί με τις ευχές μου ορισμένες χοϊκές σκέψεις πιότερο….
Πρώτα επιθυμώ να εκφραστώ σε ενικό αριθμό γιατί θεωρώ τον νέο μας Επίσκοπο «κοντινό» μου πρόσωπο κι έπειτα οι περίεργοι πληθυντικοί τυπολατρούν και απομακρύνουν. Δε τον γνωρίζω καλά, μια δυο φορές συναντηθήκαμε. Οι λίγες φράσεις που ανταλλάξαμε με έκαναν να νιώθω άνετα…. Να επικοινωνώ μαζί του με αμεσότητα χωρίς τύποις κατεστημένη φρασεολογία.
Δε μπορώ να χρησιμοποιώ τον δόκιμο όρο Μητροπολίτης, γιατί κατ εμέ ο ουσιαστικός όρος είναι Επίσκοπος.
Επίσκοπε Χρυσόστομε…. Μεγάλωσα σε ιερατική οικογένεια. Το πατρικό ευωδίαζε από την παρουσία του ράσου… Ακολουθούσα τον πατέρα μου σε λατρευτικές συνάξεις, σε περιοδείες, σε μοναστικές επισκέψεις. Μου άρεσε να χτυπώ την καμπάνα, να λούζομαι από το κέρινο φως, να γεύομαι την πνοή του θυμιάματος, να ψέλνω το «Φως ιλαρόν…», να θαυμάζω τα Αγιοπρόσωπα των ιερών μας εικόνων, να υψιπετώ με την Ορθόδοξη έκφραση. Αυτά έμαθα από τον παπά-Κώστα…. αυτά είχα σα βίωμα….
Όμως είδα, άκουσα, βίωσα και την ασέλγεια των ανθρώπων στα ιερά και όσια και μάλιστα εκ των έσω… ήθελα να εκραγώ να εκφραστώ να φωνάξω …να δημοσιεύσω. Τότε ο παπά-Κώστας , με βλέμμα χαμηλό ,φωνή ιλαρή είπε: «Τάκη… ο Σταυρός μας περιμένει όλους… η αδικία, η κατηγόρια, η συκοφαντία μας αγγίζει ….το επιτρέπει ο Θεός… είναι η είσοδός μας στον Παράδεισο»
Δεν ήμουν πιτσιρίκος, όμως μουλάρωσα , τα βαλα μέσα μου, τα έκρυψα, μα δε τα ξέχασα. Πολλές φορές θέλησα να ξεσπάσω… σεβόμουν τα λόγια του πατέρα και έμπαινα στο καβούκι μου, έκανα υπακοή….
Χρυσόστομε ..Επίσκοπε μας , με μια άπλετη ορμή ,μέσα από την μηδαμινότητα μου, θέλω να σου ευχηθώ πρώτα να επιλέξεις τους συνεργάτες σου με φόβο Θεού, με παρρησία και να είναι αυτοί που θα σε στηρίζουν, όσο θα είσαι μαζί μας και θα είμαστε μαζί σου…
Πάμπολλοι τώρα προστρέχουν χαμογελαστοί για μια φωτογραφία δίπλα σου, με βαθιές μετάνοιες, με χειροφιλήματα, με διάφορες τούμπες, φέροντες στολή κλόουν .
Ένα άλλο που θέλω να ευχηθώ είναι να διώξεις και να μην αποδεχτείς ποτέ την έννοια του «Δεσπότη». Άτιμος τίτλος, τίτλος που κλήρος και λαός τον έβαλε , όχι για το σεβασμό, αλλά για την αυταρχικότητα της εξουσίας, για το κρυπτό και άβατο των πράξεων.
Μείνε εις τύπον Χριστού και γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό……
Κατέβα στο δρόμο στα στενά και σοκάκια της πόλης , των χωριών, των σχολειών, σε κάθε γωνιά. Σε χρειάζονται… σε χρειαζόμαστε….
Άνοιξε τις βαριές θύρες του Επισκοπείου σ όλους, είτε δηλώνουν Χριστιανοί , είτε μη Χριστιανοί.
Χτίσε την Επισκοπή Τρίκκης σε νέα θεμέλια, γιατί ο κόσμος αλλάζει και του χρειάζεται η πίστη. Τούτες τις μέρες περιμένει να αναπνεύσει, να ξεφύγει από το στοίβαγμα του όχλου, να δει την πίστη του ζωντανή. Δε μπορεί μόνος του…. Μπορεί με τον ποιμένα του!….
Αγαπητέ Επίσκοπε του τόπου μας Χρυσόστομε….. ξεκίνα και θα είμαστε πλάι σου… όμως μη μας ξεχάσεις…..
Άξιος και καλόν Παράδεισο!

Δημήτρης Κ. Νούλας