Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Πέθανε σε ηλικία 112 ετών η κυρά του αργαλειού από την Ικαρία, Ιωάννα Πρωίου – Δημητριάδου. Είχε γίνει γνωστή στα πέρατα της γης, για την τέχνη της αλλά και για την ηλικία της, με δεδομένο ότι η Ικαρία βρίσκεται στη λίστα με τις περιοχές των μακροβιότερων κατοίκων στον κόσμο.
Δραστήρια παρά τα χρόνια της η Ιωάννα Πρωίου, λειτουργούσε εργαστήριο αργαλειού στο χωριό του Χριστού Ραχών Ικαρίας και παράλληλα μουσειακά εκθέματα της υφαντουργικής τέχνης. Μοίραζε τον χρόνο της ανάμεσα στη Νέα Ιωνία και την Ικαρία. Από τις 5 Απριλίου 2023, «έφυγε» για τη γειτονιά των αγγέλων σε ηλικία 112 ετών.
«Σου εύχομαι να φτάσεις τα χρόνια μου και να ξέρεις πώς χρειάζεται κανείς στη ζωή του να βάζει στόχους για να μπορεί να δίνει περιεχόμενο σε αυτήν», είχε πει στην ΕΡΤ κατά τη διάρκεια επίσκεψης δημοσιογράφου στο εργαστήριο αργαλειού.
Χαρακτηριστική ήταν η φράση που έλεγε σε όσους πήγαιναν στο σπίτι της για να δουν αν ζει. «Τι θέλετε και με καθυστερείτε, μια χαρά είμαι, αλλά έχω πολλή δουλειά στον αργαλειό μου και χασομερώ, άντε γεια σας……».
«Να μην τα παρατάς ποτέ. Να δουλεύεις, να έχεις καλή καρδιά. Να μη ζηλεύεις τίποτα απ’ τον άλλον. Η ζήλεια είναι αρρώστια», είχε πει πριν από δύο χρόνια σε συνέντευξή της στην ΕΡΤ, αποκαλύπτοντας το μυστικό της μακροζωίας της.
Δείτε τι είχε πει
Η Ιωάννα Πρωίου Δημητριάδου γεννήθηκε στις Ράχες Ικαρίας, το 1911. Ήταν το 12ο μεταξύ δεκατριών παιδιών. Η μητέρα της, Ευθυμία, γεννημένη το 1870, ήταν από τις καλύτερες υφάντρες του νησιού. Καλύτερη μαθήτρια της ήταν η μικρή Ιωάννα.
«Με μεγάλωσε η μητέρα μου κάτω από το αργαλειό. Είχε ένα σεντούκι ανοιχτό και μωρό που ήμουν με είχε απιθώσει στο ανοιχτό του καπάκι, που ήταν κοίλο. Με το ένα πόδι δούλευε στο αργαλειό και με το άλλο κούναγε εμένα. Εκεί με μεγάλωσε, μέσα στα χνούδια και τις κλωστές. Το πρώτο παιχνίδι που μου ‘δωσε στα χέρια για να μην κλαίω, ήταν μια κλωστή από ένα χοντρό μάλλινο νήμα. Εγώ έπαιζα με την χοντρή κλωστή, τράβαγα τα νήματα και τόσο ξελογιάστηκα που ξέχασα το κλάμα και μπόρεσε η μάνα μου να κάνει τη δουλειά της. Έφτιαχνε παραγγελίες υφαντά και ζούσαμε. Τότε ο κόσμος ντυνόταν με υφαντά – από πανάκια για μωρά, μέχρι εσώρουχα. Υφάσματα ρολό φτιάχναμε – για σεντόνια μέχρι ρούχα. Παίρναμε το μαλλί των ζώων, το κλώθαμε, γινόταν μαλακό και το υφαίναμε. Φτιάχναμε σκεπάσματα, φορέματα, πετσέτες, κοστούμια. Τα πάντα. Ότι μπορείς να φανταστείς. Αργότερα, υφαίναμε λινομέταξα. Και ήταν υγιεινά, γιατί ανέπνεαν, δεν είχαν χημικά. Τώρα βγαίνουν τόσες μελέτες που λένε τι κακά υφάσματα κυκλοφορούν. Τα διαβάζω και λέω, να, γιατί να μην ξαναγυρίσουν τα κορίτσια να μάθουν αυτή την τέχνη;». Παρατηρούμε πως δεν λέει «ο αργαλειός» αλλά «το αργαλειό».
«Μόλις ξεπετάχτηκα, ανέβηκα κι εγώ στο αργαλειό. Εκεί μεγάλωσα, εκεί ζυμώθηκα. Μια φορά στα κρυφά, μπήκα στο αργαλειό και έτρεμε η ψυχή μου μην μπει η μάνα μου και μου φωνάξει πως της χαλάω το στημόνι. Την περίμενα να έρθει με χτυποκάρδι. Να σου την κι έρχεται. Ρίχνω μια ματιά, να δω πώς με κοίταζε. Και τη βλέπω χαμογελαστή! Και μου λέει “Ιωαννάκι, τα ποδαράκια σου είναι ακόμη κοντά. Να μεγαλώσεις λίγο και θα σε βάλω στο αργαλειό”. Αυτό μου ‘δωσε ζωή! Αντί να φάω ξύλο, μου ‘δωσε θάρρος. Η μάνα μου η Ευθυμία ήταν ξακουστή υφάντρα. Και εμένα διάλεξε από τις κόρες της για τη συνέχειά της. Από τα 15 μου ήμουν επαγγελματίας υφάντρα».
«Αν και έχω δώσει τα πάντα για το αργαλειό, πλέον χρειάζομαι βοήθεια. Έχω διαθέσει όλους μου τους πόρους για να εφοδιάσω τα αργαλειά, για να παίρνω τις πρώτες ύλες να μαθαίνουν τα κορίτσια. Μίλησα και στον δήμαρχο Ικαρίας πως τόσα χρόνια είμαι εθελόντρια και πως ότι είχα τα ξόδεψα εκεί με ευχαρίστηση και ποτέ δεν σκέφτηκα να πάρω επιδότηση, αλλά πλέον χρειάζεται να βοηθήσουν και άλλοι. Ψάχναμε, για παράδειγμα, έναν χώρο για να μπουν τα τρία αργαλειά και να μπορούν να μαθαίνουν οι νεότεροι. Σκέφτηκα ένα εγκαταλελειμμένο δωμάτιο, που ήταν σκουπιδότοπος, με σαβούρα, κοντά στο Δημοτικό σχολείο. Ο δήμαρχος βοήθησε, το καθαρίσαμε και το κάναμε το “Σπίτι του αργαλειού”».
Σύμφωνα με την Ικαριακή, η κυρία Ιωάννα με την μαγκούρα της είχε πει τότε στον Δήμαρχο Ραχών: «Δήμαρχε κάτι σου ζήτησα και μου υποσχέθηκες πως θα μου το δώσεις. Λοιπόν αυτός ο χώρος – αποθήκη τότε – θέλω να γίνει το σπίτι του αργαλειού. Και την μαγκούρα μου δεν την κατεβάζω αν δεν υποσχεθείς ότι άμεσα αυτός χώρος θα γίνει αυτό που σου ζήτησα». Όπως και έγινε. Η Ικαριώτισσα “κυρά του αργαλειού” έπιασε δουλειά και δούλευε ώρες ατέλειωτες, φτιάχνοντας όλα αυτά που ήθελε να υφάνει.
Πηγή πληροφοριών: ΕΡΤ, Ικαριακή
