Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Με φόντο τη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που αποκτά παλλόμενη υπόσταση στο νέο της μυθιστόρημα, η Σοφία Νικολαΐδου προσφέρει ένα ζωντανό πορτρέτο μιας προδομένης γενιάς, που κρύβεται πίσω από το γυαλί των ειδήσεων, τρυπώνει στα σχολεία και τα κλειστά δωμάτια, και ακολουθεί τους νέους σε δρόμους, γήπεδα και συναυλίες. Βγαλμένη από τον κόσμο του ΛΕΞ, η ιστορία αυτή δεν είναι απλώς μια εμπνευσμένη αφύπνιση για τις δημιουργικές αντιστάσεις της νέας γενιάς, αλλά και μια ανασκόπηση των χαμένων επιθυμιών της παλαιότερης – και πώς, αν είναι δυνατόν, μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο και να βρεθεί μια κοινή γλώσσα.
Μια ιστορία για ένα ραπ συγκρότημα, για τα όνειρα που παίρνουν εκδίκηση, για τα παιδιά που έσωσε η μουσική.
Όσοι μένετε ή βρεθείτε στα Τρίκαλα μη χάσετε την ευκαιρία να συναντήσετε από κοντά τη Σοφία Νικολαΐδου
Αυτή είναι η ιστορία της δικής μας γενιάς, που πιστέψαμε πως θα γίνουμε καλύτεροι από τους γονείς μας. Και τώρα βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, να κάνουν τα λάθη τους, να φεύγουν μπροστά.
Δυο γενιές – και γκρεμός ανάμεσα. Θα έρθει η στιγμή που θα απλώσουν το χέρι;
Αυτή είναι μια ιστορία για όσα ξέρουμε, αλλά και για όσα δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί κάθε γενιά νομίζει ότι προστατεύει τα παιδιά της. Μα αν ακούσουμε την ιστορία από την άλλη πλευρά, θα δούμε ότι και τα παιδιά προστατεύουν τους γονείς από όσα δεν θα υποψιαστούν – και ευτυχώς.
Απόσπασμα από το βιβλίο
Η Σοφία Νικολαΐδου μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για το πρώτο ερέθισμα, την έμπνευση και το κοινωνικό πλαίσιο πίσω από τη μυθοπλασία του νέου βιβλίου της.
«Γύρισα τον φακό μου στους δρόμους της πόλης. Στα κλειστά δωμάτια των παιδιών. Στα μαγαζιά των μανάδων τους, στα τυροπιτάδικα, στα Αστυνομικά Μέγαρα. Σαλονίκη, Σαλούγκα, Σολούν, SKG. Θεσσαλονίκη. Κάτι έχει και μας παίρνει τα μυαλά – όσο κι αν τη βρίζουμε. Αγίου Δημητρίου, Κάστρα, Ελένης Ζωγράφου, Κήποι του Πασά. Κι αλλού, ας πούμε στην Ινδία, στο Πουταπάρτι.
Φωνές και ουρλιαχτά στο γήπεδο, στη θύρα με τα θηρία. Αίμα στα πεζοδρόμια. Κρυφοί λογαριασμοί στα σόσιαλ. Συμμαθητές που δαγκώνουν σαν οχιές στα προαύλια των σχολείων. Κορίτσια που κάνουν αγορίστικα πράγματα. Μανάδες που ανησυχούν. Μανάδες που τα παρατούν. Μανάδες με κότσια. Πατεράδες που γίνονται μάνες στα ζόρικα και πατεράδες που δεν είναι εντάξει.
Καμιά φορά, η αφήγηση μας δίνει ένα κλειδί. Μας κάνει να δούμε, μας δίνει να καταλάβουμε. Προσπαθεί να σκάψει λίγο πιο βαθιά, στη ρίζα των αισθημάτων. Στο μυαλό των ηρώων, εκεί που γεννιούνται οι σκέψεις τους. Στην καρδιά, εκεί που παίρνονται συνήθως οι αποφάσεις».
Διαβάστε ΕΔΩ όσα αποκάλυψε η συγγραφέας για τη δημιουργική της διαδικασία.
Δείτε ΕΔΩ την πρόσφατη εμφάνιση της συγγραφέα στη διαδικτυακή εκπομπή «Βίος και Πολιτεία».
ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Στην ερώτηση του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη (News 24/7) πώς η συγγραφέας πιστεύει ότι τα παιδιά «προστατεύουν τους γονείς τους», η Σοφία Νικολαΐδου απαντάει:
«Σκεφτόμουν αυτό που φαίνεται και στο βιβλίο, ήδη από τις πρώτες σελίδες, και κάτι που το έχουμε ζήσει κι εμείς ως παιδιά. Οι γονείς έχουν πάντα την αίσθηση ότι προστατεύουν τα παιδιά τους. Αλλά υπάρχουν τόσα που δεν ξέρουμε, και μας προστατεύει πάρα πολύ ως γονείς.
Είναι πολλές οι φορές που λέμε, συζητώντας στις παρέες μας, αν το ήξερε αυτό η μάνα μου θα είχε πηδήξει. Αυτό νομίζω ότι ισχύει σε κάθε γενιά, και τα παιδιά φροντίζουν κάποια πράγματα να μην τα υποψιαστούν οι γονείς. Όχι να μην τα μάθουν, να μην τα υποψιαστούν καν. Και είναι πάρα πολύ καλά σε αυτό».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη ΕΔΩ.
Η Ελισάβετ Κoτζιά γράφει στην εφημερίδα Η Καθημερινή:
«Η Νικολαΐδου πετυχαίνει να αποδώσει το ανεπανάληπτο αίσθημα αλληλεγγύης, την ακαταμάχητη συντροφικότητα, εκείνη τη δροσερή συνενοχή που γεννιέται ανάμεσα σε εφήβους και με την πάροδο της ηλικίας χάνεται, προφταίνει όμως να αφήσει μέσα μας ανεξίτηλη την ανάμνηση της ύπαρξής της».
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η Σοφία Νικολαΐδου έχει εκδώσει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, μελέτες και μεταφράσεις. Το μυθιστόρημά της Χορεύουν οι ελέφαντες (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2012) μεταφράστηκε στα αγγλικά και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Melville House. Το μυθιστόρημά της Απόψε δεν έχουμε φίλους (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2010) μεταφράστηκε στα εβραϊκά (Kester Books) και τα ρουμανικά (Editura Omonia). Για το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Athens Prize for Literature 2010. Το βιβλίο της Καλά και σήμερα: Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2015) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας ως έργο που προάγει τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, και μεταφράστηκε στα ρουμανικά (Editura Omonia). Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα Στο τέλος νικάω εγώ (2017) και VOR: Πέρα από τον νόμο (2021). Από το 1992 ως το 2018 εργάστηκε ως φιλόλογος σε σχολείο. Από το 2019 διδάσκει Δ
