Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
«Εσύ φωτογραφήθηκες με ένα τουλάχιστον πρόσφυγα;»
Λίγες κρυφές σκέψεις, που τις φανερώνω για να ξεσπάσω, βλέποντας ότι η καθημερινότητα μου δείχνει. Θέλω δε θέλω τα παρατηρώ . Γράφω σε πρώτο πρόσωπο, γιατί δεν επιθυμώ να βάλω κανένα μέσα στις σκέψεις μου. Τις εκ…θέτω μα είναι αποκλειστικές (κάτι σα ρεπορτάζ σα δημοσιογραφική επιτυχία). Δεν ζητώ ασπασμό από κανένα!
Ανθρώπινα πρόσωπα διαφορετικά μα και ίδια γέμισαν όχι πια τις οθόνες μα και τη γη που πατάμε.
Οικογένειες πολυπρόσωπες με λιγοστά υπάρχοντα με βλέμμα κουρασμένο μα κι ΕΛΠΙΔΑ αναγνωρίσιμη, για κάτι καλύτερο, ένα χαμόγελο που κάποιοι φρόντισαν να το σβήσουν με τη μαυρίλα των όπλων. Οι ξεσπιτωμένοι που περνούν τα ελληνικά σύνορα προέρχονται από όλα εκείνα τα μέρη, όπου τα «παγκόσμια αφεντικά» μαζί με τη δική μου βοήθεια κι αβάντα, έριξαν κάμποσους τόνους μολυβιού στα πλαίσια της ευαγγελιζόμενης ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ! Μήπως είναι ψέμα;….. Κι αυτοί μαζεύοντας τα κουράγια τους πήραν το δρόμο του ξενιτεμού.
Στον τόπο τους ήταν όπως εμείς. Είχαν σπιτικό με κήπο και λουλούδια, γλάστρες στις βεράντες τους, απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια. Νότες ηχούσαν παντού. Πολύβουες αγορές της καθ ημάς Ανατολής, γεμάτες αρώματα και χρώματα, μπαχάρια , φρούτα, γλυκίσματα, λιχουδιές. Πάρκα, καφενέδες, γήπεδα, εμπορικά κέντρα, φαγάδικα. Είχαν σχολειά γεμάτα φωνούλες, εκεί μάθαιναν τα δικά τους γράμματα, το δικό τους πολιτισμό ,αλλά και από κει άρχιζαν οι αθώες ψυχές να βλέπουν τον κόσμο… Είχαν τη ΖΩΗ τους, τους την πήραν… έφυγαν…και τώρα;;;
Σκέφτηκα..λες να “πήραν τη ζωή τους…λάθος κι αλλάξανε ζωή;”
Είναι αυτό που λέμε ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ…και μόνο όσοι έχουν βιώσει μια ιστορία καθαρά ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΗ και ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ξέρουν! Όπως και να το κάνουμε ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Τους απαλύνουμε λίγο έστω τον πόνο. Είναι κάτι αυτό; ΟΧΙ….προσωπικά θυμώνω, όταν πονά και κλαίει ένα παιδί, ένας άνθρωπος για λόγους συμφερόντων! Και ταξιδεύουν τούτοι να βρούνε ένα άλλο κόσμο……
Ποιον κόσμο;;;;
Από τη μια τον δικό τους που τον κατέστρεψαν…κι από την άλλη τον άχρηστο κόσμο της “πολιτισμένης δύσης” εδώ ντε στο δικό μας κατώφλι την είσοδο για το “αύριο” τους .
Αύριο; το ευρωπαϊκό που τους κλείνει την πόρτα να το δουν….
Η πολιτισμένη Ευρώπη του διαφωτισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, που μόλις είδε κάτι διαφορετικό φάνηκε πόσο μα πόσο περιχαρακωμένη είναι ,σ αυτό που θέλει για το καλό των δικών της υπηκόων. Έβγαλε τη μάσκα η ευρωπαϊκή ένωση κι έλαμψε το… πόσο σάπια , πόσο μοιρολατρική, πόσο βαθιά διαλυμένη είναι! Τα κράτη δορυφόροι γύρω από ένα σύστημα γελοίας γραβατοσύνης και άπταιστων αγγλικών. Αυτοί οι τύποι που βρωμάνε ναφθαλίνη και αντισκωρικό, λες και τους ξέθαψαν επίτηδες οι απόγονοι του Φύρερ. Μα μόλις κρούσει τη θύρα ο πονεμένος, τα αυτιά κλείνουν. Ζούμε εμείς και οι άλλοι να πάνε να ζήσουν αλλού.
Ο υπερπολιτισμός των ευρωπαίων χτίστηκε πάνω σε ιδέες χωρίς πράξη…άρα σκόνη σκορπισμένη με την πρώτη ανεμοριπή.
Δε θέλω και δε γουστάρω να λέγονται όλοι αυτοί ευρωπαίοι και ενωμένοι μάλιστα! Δεν ανήκω εγώ σ αυτούς.
Αναρωτήθηκα πολύ …..τι με δένει με τους σημερινούς “ευρωπαίους”; ΤΙΠΟΤΕ εκτός του ότι είμαι στην γεωγραφική αμυχή τους. Τι με ενώνει με δαύτους; ΤΙΠΟΤΕ. Κι αν με δηλώσουν αντιευρωπαϊστή ..ναι είμαι με τον τρόπο που λειτουργούν!
Πίστεψα πως μπορώ να συνυπάρχω με πνεύμα αλληλεγγύης και κατανόησης, ξεχωρίζοντας τις διαφορές…μα τούτοι έβαλαν φράχτες. Πέρα από τα σύρματα υψώθηκε ένα τείχος και μια τάφρος γεμάτη ιδεολογίες των παρλαπιπών της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Είναι αυτή η Ευρώπη;… Είναι η Ευρώπη που πάνε να φτιάξουν και μένα δε μ αρέσει…
Προτιμώ την καθ ημάς Ανατολή . Με εκείνη έχω δεθεί πιότερο απ ότι με τους φραγκολεβαντίνους. Η σκέψη μου αγγίζει τη δική τους . Οι ήχοι είναι όμοιοι. Οι μυρωδιές λες κι είσαι σπίτι σου… Τα πρόσωπα σε κοιτούν κατάματα κι όχι αφ υψηλού!
Ε τότε λες αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι!
Δημήτρης Κ. Νούλας
