Με το «Βαρούσι» στην Επίδαυρο

Το Σαββατοκύριακο 9-10 Ιουλίου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Το Βαρούσι» Τρικάλων πραγματοποίησε την , καθιερωμένη πια εδώ και χρόνια, εκδρομή στην Επίδαυρο, για παρακολούθηση θεατρικής παράστασης στο αρχαίο θέατρο. Μέλη και φίλοι του Συλλόγου, τριάντα εννέα τον αριθμό (μαζί μας κι ο ενδεκάχρονος Τάσος, που όλοι μας αγαπήσαμε για τη συμπεριφορά του, την ευγένειά του και τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις του), ξεκινήσαμε ευδιάθετοι νωρίς το πρωί του Σαββάτου και, με δύο ενδιάμεσες στάσεις στον Αγ. Κωνσταντίνο και στον Ισθμό, φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στο Τολό, όπου ήταν το κατάλυμά μας. Ένα τρίωρο περίπου είχαμε στη διάθεσή μας μέχρι την αναχώρηση για το θέατρο και οι περισσότεροι τον εκμεταλλευτήκαμε για ένα δροσερό μπάνιο στη θάλασσα. Μαγευτικός ο κόλπος του τουριστικού οικισμού, πρασινογάλαζη και καθαρή η θάλασσα, αφεθήκαμε σαν παιδιά στην αγκαλιά της – και θα την απολαμβάναμε περισσότερο αν δεν μας έθλιβε πραγματικά η εικόνα της στεριάς, με τον κατάφορα καταπατημένο αιγιαλό και τον βιασμό του φυσικού περιβάλλοντος στο όνομα του εφήμερου κέρδους… ‘Όμως, αναζωογονημένοι ετοιμαστήκαμε και στις επτά, όλοι μας συνεπέστατοι, ξεκινήσαμε για την Επίδαυρο. Όσες φορές κι αν κάνει κάποιος τη διαδρομή αυτή στη γη της Αργολίδας, νομίζω πως πάντα αφουγκράζεσαι τη μακραίωνη ιστορία του τόπου στις αντανακλάσεις του φωτός, στα περιβόλια με τις πορτοκαλιές και τους απέραντους ελαιώνες που ασημίζουν στις πλαγιές των λόφων… Όμορφα τα χρώματα του δειλινού, ο ήλιος πιο μαλακός τώρα κι εμείς ταξιδεύαμε νοερά, μέσα από την αφήγηση της συνταξιδιώτισσας κας Άννας Οικονόμου – Ηλιάδη (που σε κάθε ταξείδι μας εισάγει στο έργο) στον μύθο των Ατρειδών. Η επιστροφή του νικητή Αγαμέμνονα, η υποκριτικά εγκάρδια υποδοχή του από την Κλυταιμνήστρα και η συνακόλουθη δολοφονία του απ’ αυτή και τον Αίγισθο, η άφιξη του Ορέστη που γίνεται μητροκτόνος εκδικούμενος τον θάνατο του πατέρα του, ο κατατρεγμός του από τις Ερινύες και η τελική λύτρωσή του απ’ αυτές με παρέμβαση της Αθηνάς είναι η ιστορία που «διδάσκει» ο Αισχύλος στην τριλογία του «Ορέστεια». Άφιξη στον ιερό χώρο, όπου συνέρεαν ως προσκυνητές χιλιάδες θεατών, όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων, ήσυχα, σαν ένα ποτάμι ήρεμο, με ψιθυριστές φωνές για να μη διαταράξουν την επιβλητικότητα και το μεγαλείο του χώρου. Το θέατρο, μπαίνοντας, φαινόταν χρυσό έτσι όπως ήταν λουσμένο στις τελευταίες ακτίνες του ήλιου και οι αρχαίες πέτρες πυρακτωμένες μας μετέδωσαν κυριολεκτικά και μεταφορικά τη φλόγα τους. Στη σκηνή, σκηνικό αστικού μεταπολεμικού σπιτιού, με βελούδινες σκουρόχρωμες πολυθρόνες και καναπέδες, λαμπατέρ, ένα έπιπλο-πικάπ απ’ το οποίο ακουγόταν τραγούδια εκείνης της εποχής- και στο βάθος μια ογκώδης τετράγωνη ντουλάπα – ανάκτορο. Το φως του ήλιου γλύκαινε και έσβυνε σιγά-σιγά, το φεγγάρι-δρεπάνι πήρε τη θέση του στον ουρανό, οι ψίθυροι του κοινού σταμάτησαν και η σιωπή που ακολούθησε σηματοδότησε την έναρξη της παράστασης. Ο σκηνοθέτης της «Ορέστειας» που παρακολουθήσαμε, ο Γιάννης Χουβαρδάς, διασκεύασε την τριλογία σε ένα ενιαίο κείμενο, θεατρικής διάρκειας δυόμιση ωρών και δώδεκα συνολικά ηθοποιοί ερμήνευσαν πολλαπλούς ρόλους, μαζί και τον Χορό. Για την παράσταση γράφτηκαν ήδη κριτικές από έγκριτους του είδους και δεν είναι του παρόντος, ούτε της αρμοδιότητάς μας να προσθέσουμε και τη δική μας. Οι περισσότεροι συμφωνήσαμε ότι αυτό που είδαμε δεν ήταν η «Ορέστεια» (και όχι λόγω της «μοντέρνας» προσέγγισης), αλλά μάλλον ένας πειραματισμός με αφορμή το έργο. Όμως, στην Επίδαυρο η μαγεία του χώρου είναι τόσο υποβλητική, που πάντα φεύγεις από εκεί με μια ψυχική ανάταση, με μια αίσθηση ευφορίας και αδημονίας για την επόμενη φορά. Στάση στο Ναύπλιο για μεταμεσονύκτιο φαγητό και επιστροφή στο ξενοδοχείο περασμένες τρεις! Τι μέρα κι αυτή! Κυριακή πρωί ελεύθερο ως τις 12, κάποιοι χόρτασαν ύπνο, κάποιο ξύπνησαν με μια τελευταία βουτιά στη θάλασσα και ξανά δρόμο για το Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την πόλη της ιστορίας, της ομορφιάς, της καθαριότητας, της φινέτσας… Ένα τρίωρο είχαμε στη διάθεσή μας εκεί, που και πάλι το διαθέσαμε κατά το δοκούν. Επισκέψεις σε Μουσεία (εξαιρετικό το νέο Αρχαιολογικό, πάντα γοητευτικό το Λαογραφικό, με μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση με θέμα «Της Βενετιάς τ’ Ανάπλι» το Πολεμικό…), βολτούλες στα πανέμορφα στενά, καφές και παγωτό στις ωραίες φροντισμένες πλατείες και στις τρεις επιβίβαση στο λεωφορείο για την επιστροφή. Μια τελευταία μεγάλη στάση στα Καμένα Βούρλα, που απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα και όχι μόνο, καθότι πολλοί οι γλυκείς πειρασμοί, και άφιξη στα Τρίκαλα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ίσα-ίσα να προλάβουμε να δούμε το νικητήριο γκολ της Πορτογαλίας! Ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου «Το Βαρούσι» κ. Γιώργος Κλειδωνόπουλος ήταν η ψυχή της εκδρομής και σε όλο το διάστημα του μεγάλου ταξειδιού συμπεριφέρθηκε σαν οικοδεσπότης που φιλοξενεί και περιποιείται κόσμο στο σπίτι του. Οι μουσικές επιλογές, που με φροντίδα είχε προετοιμάσει, καθώς και τα σχετικά σχόλια για τα κομμάτια που ακούγαμε, ήταν μια απόλαυση για όλους μας – όπως και όλοι μας απολαύσαμε το λουκουμάκι με το κρύο νερό που μας φίλεψε! Μικρές λεπτομέρειες που όμως σηματοδοτούν την ποιότητα. Η παρέα των συνταξειδιωτών έδεσε πολύ αρμονικά, το διήμερο κύλησε απρόσκοπτα, πολύ όμορφα και ευχάριστα και όλοι μας επιστρέψαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και την προσδοκία σύντομα να έχουμε την ευκαιρία ν’ απολαύσουμε ξανά ένα τέτοιο ταξείδι!
Φανή Μπαλαμώτη, Γραμματέας του Π.Σ. «Το Βαρούσι» Τρικάλων