Σήμερα τα Φώτα…..;;;;

Η ώρα μια και μισή δεν είχε αγγίξει κόντευε το μεσημεράκι και όλοι μαζευόμασταν στα κλουβάκια μας σε μια πολυκατοικία επί της οδού Φώτων 3. Άλλοι με τα ψώνια της μέρας, άλλοι με την κούραση της καθημερινότητας, εγώ δε από τη ραστώνη και το αραλίκι του καφέ.
Αφού καλημεροσπέρισα με ευχές αντίστοιχες και πρέπουσες των ημερών γείτονες, γνωστούς περαστικούς, στους άγνωστους δε βγάζω μιλιά λες και θα μου κλέψουν τη φωνή όπως οι καλόθειες (έτσι τις ονομάτιζε η γιαγιά μου) ώσπου να ρθει ο παπάς με την αγιαστούρα του να διώξει τα κακά πνεύματα και να μου ξαναφέρει τη φωνούλα!
Βγάζοντας νωχελικά από την τσέπη τα κλειδιά με το μπρελόκ ένα αιγυπτιακό σκαραβαίο, καμιά εκατοστή μέτρα από την είσοδο του αριθμού 3 (το κάνω αυτό σα να το χω γούρι), παρατηρώ κίνηση στην στενή πύλη έβγαινε ο Μάκης , ένας «άγνωστος» στεκόταν στο παγκάκι της πυλωτής (ςςςς μου του μιλάτε…) περίμενε κάποιο από τα μυρμηγκάκια της πολυόροφης τσιμεντένιας φυλακής μας, δυο παιδιά δημοτικού πρέπει να ήταν, κοντοζύγωναν κι έκαναν να μπουν μέσα….
Ξάφνου προβάλει στην πόρτα ο δεσμοφύλακας των τσιμέντων, γίγαντας στα παιδικά μάτια τους και τους ρωτά… με γλυκανάλατη προς το αυστηρή φωνή
-Τι θέλετε εδώ;
-Ποιον ζητάτε;
-Ήρθαμε να πούμε τα κάλαντα…. απάντησαν τα μικρούλια με σταθερή φωνή και σθένος που δείχνε το μεγαλείο του τι κάνουν!
-Κάλαντα; Τι κάλαντα; Τι είναι σήμερα; …ανταπάντησε ο δεσμοφύλακας
-Μα σήμερα είναι τα Φώτα κι οι φωτισμοί είπαν χαμογελώντας και με περίσσιο δίκιο στη φωνή τους τα μαθητούδια.
-Κι είναι ώρα αυτή που θέλετε να πείτε τα κάλαντα; Τώρα είναι μεσημέρι (ανάφερα την ώρα πιο πριν) κι οι άνθρωποι ξεκουράζονται!!!
Πήγαν να ψελλίσουν κάτι τα μικράκια, μα δε τα άκουσα, γιατί σα σκουλήκι σύρθηκα μπαίνοντας βιαστικά στον ολόφωτο ανελκυστήρα, για να φτάσω στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων της οδού Φώτων αριθμός 3. Δε στάθηκα να αντιμετωπίσω τον δεσμοφύλακα, να δώσω χέρι στα παιδάκια, να τα πάρω να πούμε μαζί τα κάλαντα κι ας μη μας άνοιγε καμιά πόρτα.
Σφίχτηκε η ψυχή μου …ξανακατέβηκα μα κείνο που συνάντησα ήταν η σιωπή κι η ερημιά μιας εισόδου με τοιχοκολλημένα κοινόχρηστα!
Έκανα μια «ευχή» μέσα μου όπως μου βγήκε, αυτό που έγινε στα παιδάκια, να γίνει και στα εγγόνια του δεσμοφύλακα…..
Οι ερινύες της σκέψης μου συνεχίζουν ακόμη και τώρα που σας αραδιάζω όλα τούτα.
Ανεβαίνοντας προς τα ψηλά μπαλκονάτα διαμερίσματα μου ήρθε στο νου η διήγηση του Αγίου Πορφύριου του Καυσοκαλυβίτη, για την εμπειρία του φωτισμού σε ένα οίκο ανοχής και η φράση του….. «ο Θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους».
Συγγνώμη μικροί μου φωτιστές που δε στάθηκα δίπλα σας… αλλά σήμερα μου φωτίσατε τη δειλή μου μεριά! Να είστε καλά και μη δειλιάζετε όπως εγώ, μπροστά σε κάθε είδους δεσμοφύλακες….
Δημήτρης Κ. Νούλας