Οδός αβύσσου, αριθμός μηδέν!

Αλήθεια…
Πότε ακριβώς ήταν που στριμωχθήκαμε όλοι μας μέσα σε ένα βαρέλι που κατρακυλά καιρό τώρα στον κατήφορο δίχως κανένα έλεος;
Και κυρίως…
Ποιοι και πόσοι έμειναν απ’ έξω για να δώσουν αυτή την δυνατή σπρωξιά στην κατρακύλα;
Σε ποιους θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα για αυτό το θηριώδες πατριωτικό επίτευγμα; Πάει το μυαλό μας κάπου;
Ρωτώ για να καταγραφεί η ακριβής ημερομηνία της κατάντιας μας αλλά και οι υπαίτιοι αυτής, στα κιτάπια της ιστορίας μας.
Μέσα σε τούτο λοιπόν το βαρέλι του απόλυτου ξεπεσμού μας, κλωθογυρίζουμε όλοι μαζί παρέα, τραγουδώντας με διάθεση πατριωτικής εμψύχωσης το … «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά», μπας και ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε.
Και μέχρι εκεί!
Κατά τα άλλα…άκρα του τάφου σιωπή!
‘Έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας εξ ολοκλήρου στη μοίρα μας κλαψουρίζοντας και ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα δεήσει από μόνη της ν’ αλλάξει πεπρωμένο μας προς το καλύτερο.
Πόσο μικροί και ασήμαντοι φαντάζουμε στα μάτια της!
Οι ξενόφερτοι εξουσιάζοντες που κατσικώθηκαν στην πλάτη μας «αξιολογούν» για άλλη μια φορά τη ζωή μας κινώντας τα νήματα κατά βούληση και μεις οι άπραγες μαριονέτες τους, σφίγγουμε απλά τα μάτια μας και κλείνουμε τα αυτιά μας υπομένοντας στωικά την νέα ετυμηγορία τους!
Καταλάβαμε πως η απάθεια μας και η μη συμμετοχή μας σε ότι αφορά την ίδια μας τη ζωή, μας κατάντησαν τους νέους οσιομάρτυρες της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας;
Αντιληφθήκαμε πως μετουσιωθήκαμε από ανθρώπινες οντότητες σε ζάρια που τα ζαλίζουν πέρα δώθε σύμφωνα με τις ορέξεις τους;
Αλήθεια….
Πότε ήταν η τελευταία φορά που εμείς «αξιολογήσαμε» τι από αυτά που μας προσάπτουν ισχύει και τι όχι;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ξεχυθήκαμε σαν μια γροθιά ενωμένοι στους δρόμους να διεκδικήσουμε τα δίκαια μας και την χαμένη μας αξιοπρέπεια;
Μάλλον ποτέ γιατί αλλιώς δεν θα κατρακυλούσαμε ακόμα σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο της μιζέριας μας!
Με ποιο τρόπο ακριβώς νομίζουμε πως οι προγονοί μας βγήκαν από τα αδιέξοδα; Βάζοντας την ουρά στα σκέλια ή πιάνοντας την τίγρη από την ουρά;
Η ζωή μας αγαπητοί μου δεν είναι παρά το άθροισμα των επιλογών μας!
Και τι κρίμα…
Εδώ και χρόνια τώρα επιλέγουμε να αθροίζουμε μόνο λάθος επιλογές και ατελείωτα «Δε βαριέσαι»!
Και δυστυχώς…
Η Ελλάδα τελικά πεθαίνει γιατί τις έσκιαξαν φοβέρες πολλές…

Ρούλα Παπανικολάου