Αντί για Συνέλευση, τελετουργία θρησκευτικού τύπου απ’ τους δικηγόρους!

Του Χρήστου Σταμόπουλου
Μπορεί η δικηγορία, η μαχόμενη δικηγορία, όπως τη γνωρίσαμε, ν’ απειλείται με αφανισμό και στα Τρίκαλα δεκάδες δικηγόροι να οδηγήθηκαν ήδη ή ν’ απειλούνται άμεσα με έξοδο από το επάγγελμα και το σπρώξιμο στην ανεργία, ενώ άλλοι που μένουν δουλεύουν με εξευτελιστικές αμοιβές και έχουν στις πλάτες τους ασήκωτα φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη.
Μπορεί, σε συνθήκες εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, εμείς οι μαχόμενοι δικηγόροι να βιώνουμε καθημερινά τον δικό μας μνημονιακό γολγοθά…..
Ωστόσο, ο απερχόμενος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Τρικάλων, συνηθισμένος να ζει στον δικό του γυάλινο κόσμο, μεθόδευσε σκηνικό ολόκληρο για ν’ αποχωρήσει από τον υπερδεκαπενταετή θώκο του… με τιμές! Όπως φάνηκε, ήταν το μόνο που τον ενδιέφερε!
Ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου είχε προγραμματισθεί η Απολογιστική Συνέλευση του Συλλόγου μας. Ως πρόεδρος του απερχόμενου Διοικητικού Συμβουλίου θα έπρεπε ν’ αναγνώσει την ΕΚΘΕΣΗ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΩΝ στο Σώμα και, μετά από διαλογική συζήτηση, να ψηφιστούν ή να καταψηφισθούν τα ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ της τριετίας. Απλά μαθήματα δημοκρατίας που εφαρμόζονται και στον τελευταίο εξωραϊστικό Σύλλογο της γειτονιάς! Αμ, δε!
Σε μια Γενική Συνέλευση, που καθόλη τη διάρκειά της οι παρόντες δικηγόροι κυμαίνονταν από μόλις 40-50 μέχρι 50-60 (δηλαδή περίπου το 1/5 του Σώματος, που σημαίνει ότι δεν υπήρχε απαρτία), ο Απερχόμενος άδραξε την ευκαιρία και με το γνωστό πατερναλιστικό του στυλ επιδόθηκε σ’ ένα μακρόσυρτο και ανούσιο δήθεν «ενημερωτικό» μονόλογο. Όπως έκανε πάντα στις συνελεύσεις, αλλά με τη σημαντική διαφορά ότι τώρα αγιογραφούσε, με φανταστικές ψηφίδες, το ψηφιδωτό της υπερ15ετούς προεδρίας του! Για σχεδόν μια ώρα επαινούσε τον εαυτό του, διηγούμενος ιστορίες για φανταστικούς αγώνες του, μάχες, νίκες και κατακτήσεις του. Και όλα αυτά για μας! Όχι απλώς λέξη, αλλά ούτε ανεπαίσθητη νύξη αυτοκριτικής δεν ακούστηκε απ΄ τον Απερχόμενο. Αντ’ αυτής και της διαλογικής συζήτησης, κριτικής και αντιπαράθεσης θέσεων και απόψεων μέχρι που να φτάσουμε στο συνθετικό αποτέλεσμα, ακούσαμε ένα «μεγάλο ευχαριστώ» απ’ τον «συγκινημένο» Απερχόμενο που έκλεινε μόνος το θέμα που άνοιξε ο ίδιος, δηλαδή την Έκθεση Πεπραγμένων, αναμένοντας, καλύτερα προδιαγράφοντας, το χειροκρότημα και τις επευφημίες του «ακροατηρίου».
Ακολούθησε ..…έγερση και παρατεταμένο παραληρηματικό χειροκρότημα, λεπτών της ώρας, των παρευρισκομένων προς τον Απερχόμενο! Πλην 2-3, αν δεν κάνω λάθος, που προτίμησαν να σώσουν την αξιοπρέπειά τους. Είναι αλήθεια ότι αρκετοί συνάδελφοι έδειχναν πως κατά κάποιο τρόπο «παρεσύροντο» και μόνο χάριν ευγένειας συντάσσονταν με τους πρόθυμους και δεδομένους «παλαμακιστές» του Απερχόμενου. Το αποτέλεσμα όμως παρήχθη και αναπαρήχθη (στο τέλος είχαμε ακόμα πιο παραληρηματικό χειροκρότημα), αφού μεσολάβησαν κι αρκετοί λιβανωτοί από συναδέλφους του τύπου πόσο «αγωνίστηκε», πόσο «ανοιχτός» και πόσο «καλός» υπήρξε ο πρόεδρός μας!
Μια Γενική Συνέλευση, από κυρίαρχο δημοκρατικό σώμα των δικηγόρων, μεταβλήθηκε συνειδητά απ’ τον Απερχόμενο, με τη συνδρομή βέβαια κι άλλων, σε μια τελετουργία θρησκευτικού τύπου, θυμίζοντας Κιμ Ιλ Σουνγκ και Βόρεια Κορέα! Το ‘χουν αυτό τα καθεστώτα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που συνέβαλαν στη φιέστα ήταν και συνάδελφοι που στα νιάτα τους υπήρξαν κομμουνιστές και επαναστάτες! Ιδιαίτερη μνεία ταιριάζει σε συναγωνιστή μου στο Πολυτεχνείο το ’73 (πρωτοετής εγώ φοιτητής, τριτοετής αυτός), ο οποίος ανεβασμένος τότε στα κάγκελα του ΕΜΠ, έγινε τώρα απ’ τους θερμότερους λιβανιστές του Απερχομένου, φτάνοντας σε υποβολή πρότασης για… πρόωρη ανακήρυξή του σε «επίτιμο πρόεδρο»!
Ο μοναδικός (τι κατάντια κι αυτή για τον συνδικαλισμό!) υποψήφιος πρόεδρος σηκώθηκε πρώτος δίνοντας το γενικό μαρς για καθολικό χειροκρότημα στον Απερχόμενο! Σαβουάρ βιβρ ή πρόγευση ότι το χαλιφάτο θα συνεχισθεί;
Όταν ο κόσμος καίγεται,
Όταν ο ελληνικός λαός ζει σε συνθήκες μνημονιακής εξαθλίωσης,
Όταν η δικηγορία βάλλεται σκληρά και οι δικηγόροι προλεταριοποιούνται βίαια, προς δόξα των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου,
Όταν οι δικηγόροι από αξιοπρεπείς επιστήμονες-υπερασπιστές των δικαιωμάτων του λαού μεταβάλλονται σε δορυφόρους των τραπεζών και των κεφαλαιούχων αντί πινακίου φακής,
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ δεν δικαιούμαστε να γινόμαστε χειροκροτητές –εκούσιοι ή ακούσιοι, αδιάφορο- ενός ΨΕΥΔΟΥΣ , αφού γνωρίζουμε πως ο Απερχόμενος:
à Ουδέποτε πίστεψε στον αγώνα των δικηγόρων ούτε φυσικά τον ήθελε, για ν’ αποτραπούν τα μέτρα της μνημονιακής λαίλαπας.
à Πολλές φορές σύρθηκε στον απεργιακό αγώνα απ’ την αγωνία των πληττόμενων συναδέλφων, ιδιαίτερα των νέων, χωρίς να τον προωθήσει, όπως έπρεπε.
à Η απάθεια και η αδιαφορία του μπροστά στη φυγή συναδέλφων από το επάγγελμα εντυπωσιάζει.
à Καλλιεργούσε πάντα την εμπέδωση κλίματος ήττας και απογοήτευσης μεταξύ των συναδέλφων και μας κατηγορούσε ότι δεν αγωνιζόμαστε. Ενώ αυτός… αγωνιζόταν!!
à Υιοθέτησε μια φοβική στάση απέναντι στην κοινωνία και τα ΜΜΕ, με το επιχείρημα ότι… «είμαστε στο στόχαστρο της κοινωνίας»!! Απόκοψε έτσι τον Δικηγορικό Σύλλογο και το Σώμα απ’ την κοινωνία και αδιαφόρησε γι’ αυτήν, ενώ εκεί βρίσκονται οι εντολείς, οι πελάτες μας (Ανάποδα, βέβαια, τα είπε προχθές στον επιτάφιό του που φιλοτέχνησε ο ίδιος για τον εαυτό του).
à Αντί τη συμμετοχή μας στις συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες των εργαζομένων, βλέπαμε συχνά τον Απερχόμενο στα βάθρα των επισήμων!
à Η μακρόχρονη εξουσία του Απερχόμενου, χωρίς να μας ξεγελά η φαινομενική μειλιχιότητα και ηπιότητά της, υπήρξε αυταρχική, κλειστή και συντεχνιακή μέχρι το μεδούλι, που ευτέλισε τον δικηγορικό συνδικαλισμό και τις συλλογικές διαδικασίες. Σταδιακά έλαβε χαρακτηριστικά καθεστώτος, το οποίο τώρα ανατρέπεται απ’ τον Νόμο, που αποστρατεύει υποχρεωτικά τον «Απερχόμενο». Δεν ξέρω αν αυτό μας τιμά ή όχι (αφού το καθεστώς δεν ανατρέπεται δημοκρατικά, απ’ την ψήφο μας).

Θέλω να πιστεύω ότι με τούτα τα γραφόμενά μου εκφράζω τις απόψεις και τα συναισθήματα της πλειοψηφίας των συναδέλφων μου, που πρέπει βέβαια (να τολμούν) να τα εκφράζουν.
Άλλωστε, εδώ που φτάσαμε, δεν έχει πια να φοβηθεί κανένας τίποτα. Ή ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Ή ΘΑ ΗΤΤΗΘΟΎΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!