Τιμάμε τον Άρη για αυτό που πραγματικά ήταν…

Συμπληρώνονται εφέτος στις 16 Ιούνη 70 χρόνια από τον θάνατο του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. 70 χρόνια τα οποία δεν είναι αρκετά για να ξεχαστεί από το λαό, τα δίκια του οποίου υπηρέτησε και για αυτό έχει καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση οριστικά και αμετάκλητα ως ο αυθεντικότερος εκφραστής του δίκιου του και του επαναστατικού αγώνα στη χώρα μας.
Όπως επίσης τα 70 χρόνια δεν είναι αρκετά για να πάψει να φοβίζει τους εκμεταλλευτές, τους δυνάστες του λαού, τους φασίστες και τα τσιράκια του συστήματος.
Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) γεννήθηκε στη Λαμία στις 27 Αυγούστου του 1905.
Σπούδασε στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή της Λάρισας. Όταν αποφοίτησε διορίστηκε στη Γεωργική Υπηρεσία και αρχικά υπηρέτησε στη Δράμα, ενώ το 1923 θα μετατεθεί στα Τρίκαλα. Γρήγορα, όμως, θα παραιτηθεί ερχόμενος σε διαφωνία με την υπηρεσία, ειδικότερα με το καθεστώς της συναλλαγής και του ρουσφετιού που κυριαρχούσε στο δημόσιο.
Έγινε μέλος της ΟΚΝΕ το 1922 και το 1925 μέλος του ΚΚΕ. Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου.
Μετά την απόλυσή του από το στράτευμα ο Άρης συνέχισε τη δράση του στις γραμμές του ΚΚΕ. Διακρίθηκε στην οργάνωση αποδράσεων συναγωνιστών του. Βοήθησε να αποδράσει επανειλημμένα ο Νίκος Ζαχαριάδης, τότε ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Πήρε το ψευδώνυμο «Μιζέριας» από τη μίζερη ζωή που ζούσε, και εξακολουθεί να ζει, ο λαός.
Το 1928 έγινε συντάκτης του «Ριζοσπάστη», αλλά συνέχισε τη δουλειά στο μαζικό κίνημα.
Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου τον συνέλαβε. Κλείστηκε στις φυλακές της Κέρκυρας. Η δήλωση μετανοίας που υπέγραψε αποσκοπούσε, όπως αποδείχτηκε, στο να συνεχίσει απρόσκοπτα την κομματική-επαναστατική του δραστηριότητα.
Με την εισβολή των Ιταλών στη χώρα ο Άρης επιστρατεύτηκε ως απλός στρατιώτης της 10ης Πυροβολαρχίας του 3ου Συντάγματος και μετά από τη εισβολή των Γερμανών, επέστρεψε με την μονάδα του στην Αθήνα, όπου έριξε το σύνθημα «Ο πόλεμος συνεχίζεται».
Το Νοέμβρη του 1941 στέλνεται από την ΚΕ του ΚΚΕ στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του αντάρτικου κινήματος. Επιστρέφει τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους και υποβάλλει σχετική έκθεση στο ΚΚΕ η οποία και εγκρίνεται. Το Γενάρη του 1942, βγαίνει οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη δουλειά της συγκρότησης των ανταρτοομάδων. Η προσπάθεια αυτή στέφεται με επιτυχία και στις 7/6/1942 θα μπει στο χωριό Δομνίτσα της Ευρυτανίας με το όνομα Άρης Βελουχιώτης. Από κει και μετά, το όνομά του θα αντηχήσει σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Είναι ο δημιουργός και ο φυσικός αρχηγός του ΕΛΑΣ. Η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος «Ρυκά», ο Γοργοπόταμος, οι μάχες του Κρικέλου, του Μικρού Χωριού και εκατοντάδες άλλες θα συνδεθούν με τ’ όνομά του.
Στις 2/5/1943 με τη συγκρότηση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ θα οριστεί καπετάνιος του, μέλος της τριμελούς ηγεσίας, δίπλα στον Σαράφη, που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός, και τον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ Α. Τζήμα – Σαμαρινιώτη.
Στις 22/4/1944 ο Άρης θα περάσει στην Πελοπόννησο με αποστολή να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος και στη συντριβή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων ασφαλείας. Πετυχαίνει στην αποστολή του απόλυτα και επιστρέφει στη Ρούμελη τον Οκτώβρη του ίδιου έτους. Στις 20/10/1944 μπαίνει στη γενέτειρά του Λαμία όπου γίνεται δεκτός από χιλιάδες κόσμο και εκφωνεί την περίφημη ιστορική του ομιλία.
Τον Δεκέμβρη του ΄44, πριν τη μάχη της Αθήνας, στέλνεται σε καταδίωξη του ΕΔΕΣ του Ζέρβα στην Ήπειρο και έτσι δεν παίρνει μέρος στη μάχη της Αθήνας η οποία κατέληξε σε ήττα των δυνάμεων του ΕΛΑΣ της Αθήνας, των μοναδικών μέχρι σήμερα ανταρτών πόλης.
Με την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας διαφωνεί, όπως διαφώνησε και με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, αλλά υπογράφει μαζί με τον Σαράφη την διάλυση του ΕΛΑΣ. Αμέσως μετά εκφράζει δημόσια την διαφωνία του και σηκώνει ψηλά τη σημαία της επανάστασης για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.
Για την πράξη του αυτή διαγράφτηκε από το ΚΚΕ με απόφαση της 11ης ολομέλειας της ΚΕ τον Απρίλη του 1945, απόφαση η οποία δεν δημοσιεύτηκε τότε, παρά μόνο στις 12 Ιούνη του ΄45 στο Ριζοσπάστη, ο οποίος έφτασε στα χέρια του Άρη στις 15 Ιούνη.
Φαίνεται ότι τότε, μετά την Βάρκιζα, ο Άρης σχεδίαζε και ετοίμαζε την ιδρυτική διακήρυξη μιας νέας οργάνωσης, του ΜΕΑ (Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας), και νέου στρατού, του ΕΛΑΣ-Ν (ΕΛΑΣ-Νέος). Για τα σχέδια αυτά δεν υπήρχαν και δεν δημιουργήθηκαν συνθήκες για να τα υλοποιήσει. Οι ελπίδες που έτρεφε για την αλλαγή της κατάστασης με την έλευση του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα από το Νταχάου όπου κρατούνταν, διαψεύστηκαν οικτρά.
Και απ’ το «ούτε νερό, ούτε ψωμί στον Άρη», εντολή που δόθηκε σε όλες τις κομματικές οργανώσεις και τα οργανωμένα μέλη του κόμματος, παρόλες τις δεσμεύσεις και τις διαβεβαιώσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ για διευκόλυνσή του να περάσει στην Αλβανία, εκτοξεύτηκαν ακόμα περισσότερες κατηγορίες για τον «δειλό, φοβισμένο, προδότη Άρη»!
Ο Άρης με τους μαυροσκούφηδες που τον ακολουθούσαν παγιδεύτηκε από ομάδες της Εθνοφυλακής και κεφαλοκυνηγούς, στο φαράγγι του Φάγκου στη Μεσούντα της Άρτας στις 15/6/1945. Στις 16 του Ιούνη ο Άρης ήταν νεκρός και μαζί του έπεσε και ο Τζαβέλας.
Οι κεφαλοκυνηγοί και οι άντρες της Εθνοφυλακής χέστηκαν κυριολεκτικά από τη χαρά τους όταν βρέθηκαν μπροστά στο νεκρό Άρη και αφού τον κατακρεούργησαν για να μην μπορεί πλέον να σηκωθεί και να μην αποτελεί απειλή για αυτούς, μετέφεραν τα κομμένα κεφάλια των αγωνιστών, του Άρη και του Τζαβέλα, στα γύρω χωριά όπου έπιναν και χόρευαν γύρω τους, και κατόπιν στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα, όπου τα κρέμασαν σε φανοστάτη για να τα βλέπει ο λαός και να τρομάζει, και γύρω τους έστησαν πάλι χορό.
Αυτός ήταν ο τραγικός επίλογος του μεγάλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τον οποίο έγραψε με το αίμα του ο πρωταγωνιστής και οργανωτής του.
Τα οράματα που φώτιζαν το δρόμο του Άρη, το δρόμο του αγώνα του και της θυσίας του, δεν έγιναν ακόμα πραγματικότητα. Μια Ελλάδα της λευτεριάς, και της δουλειάς, εθνικά ανεξάρτητη, με κυρίαρχο τον ελληνικό λαό, απαλλαγμένο από κάθε εκμετάλλευση, παραμένει ακόμα το όραμά μας, 70 χρόνια μετά τον τιμημένο θάνατο του Άρη Βελουχιώτη.
Μετά την απελευθέρωση από τη φασιστική κατοχή ο λαός μας καταδικάστηκε σε νέα δεσμά εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, σε καταπίεση κι εκμετάλλευση από την αστική τάξη και τους ξένους προστάτες της. Μετά τους Γερμανούς ήρθαν οι Άγγλοι και μετά οι Αμερικάνοι και σήμερα η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και ξανά οι Γερμανοί. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήττας του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος το ΄45.
Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και του αστικού κράτους δεν τιμούν τον Άρη σε αυτήν την επέτειο του θανάτου του, αλλά μακαρίζουν την τύχη τους, γιατί ο Άρης είναι νεκρός, γιατί ο ανυπότακτος νικήθηκε από τις δυνάμεις της ήττας και της υποταγής. Το ΕΑΜ ήταν πολύ δυνατό και μαζικό κατά την απελευθέρωση και δεν ήταν εύκολο για την αστική τάξη και τους Άγγλους να το υποτάξουν. Αλλά η ηγεσία του κινήματος βάδισε σταθερά προς την υποταγή κι έτσι η αστική εξουσία ξαναστήθηκε στα πόδια της και με το αίμα των αγωνιστών έγραψε τις νέες «λαμπρές σελίδες» της ιστορίας του ελληνικού καπιταλισμού!
Ο Άρης πολέμησε πρωτοπόρος στις γραμμές του έθνους της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Αυτού του έθνους είναι ήρωας. Εμείς τιμάμε τον Άρη για αυτό που πραγματικά ήταν.
Ο Άρης ήταν άξιο παιδί του εργατικού κινήματος και εκπρόσωπος της προλεταριακής επαναστατικής ιδεολογίας. Μόνο το εργατικό κίνημα είχε τη δύναμη να αντισταθεί στον φασίστα κατακτητή. Μόνο το ΚΚΕ αποτελούσε τότε υπαρκτή πολιτική δύναμη και πρωτοστάτησε για την ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Δικό του αποκλειστικά έργο ήταν το ξεκίνημα και η άνδρωση της Εθνικής Αντίστασης. Και μόνο ένας γνήσιος κομμουνιστής σαν τον Άρη μπορούσε με αυταπάρνηση να μπει μπροστά σε αυτόν τον αγώνα!
Η αστική τάξη μετά την εισβολή των Γερμανών λούφαξε κι ένα μέρος της συνεργάστηκε με τον κατακτητή. Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση μεταφέρθηκαν στο Κάιρο, τα αστικά κόμματα διαλύθηκαν. Μόνο το ΚΚΕ στάθηκε δίπλα στον ελληνικό λαό. Μόνο η γραμμή του ΚΚΕ, η γραμμή του αγώνα για εθνική απελευθέρωση, έκφραζε τις διαθέσεις του λαού, συσπείρωνε την πλειοψηφία του ενάντια στον φασίστα κατακτητή και πρόσφερε σημαντικότατη βοήθεια στην παγκόσμια πάλη των λαών ενάντια στο φασισμό.
Μόνο οι κομμουνιστές είχαν τη δύναμη και τη γραμμή, μόνο αυτοί δεν πρόδωσαν τον ελληνικό λαό, αλλά τον οδήγησαν στην αντιφασιστική νίκη. Κι ο Άρης ήταν μπροστά, γιατί πρώτα από όλα ήταν κομμουνιστής!
Δυστυχώς η ηγεσία του ΚΚΕ δεν στάθηκε στο ύψος των επαναστατικών καθηκόντων κι οδήγησε το κίνημα στην ήττα. Δεν υλοποίησε τη μόνη γραμμή που θα οδηγούσε τη χώρα στην εθνική ανεξαρτησία και το λαό στην πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση, τη γραμμή της άμεσης μετεξέλιξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά. Ήταν μόλις ένα βήμα πριν από τον επαναστατικό στόχο κι έκανε πίσω. Επέτρεψε το πισωγύρισμα στην αστική εξουσία κι έτσι άνοιξε το δρόμο για την εξόντωση των αγωνιστών.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, τυφλωμένη από τη μικροαστική της αντίληψη και τη μενσεβίκικη πολιτική της κατεύθυνση, δεν έβλεπε άλλο δρόμο μετά την εκδίωξη του κατακτητή από το δρόμο του συμβιβασμού με την αστική τάξη, στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας. Για αυτό δεν κατάλαβε πως ο οποιασδήποτε συμβιβασμός εκείνη τη στιγμή ήταν υποταγή, αφού είχε τεθεί το ζήτημα της εξουσίας. Υλοποίησε τη γραμμή του συμβιβασμού με την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες της, σύρθηκε ως τη συμφωνία της Βάρκιζας, την παράδοση των όπλων, δηλαδή την πλήρη υποταγή στον ταξικό αντίπαλο.
Και μόνο ο Άρης από την ηγεσία του κινήματος αντιτάχθηκε στο λάθος, κατάλαβε, έστω κι αργά, την προδοσία, προσπάθησε να την αποτρέψει και τελικά αρνήθηκε να υποταχθεί. Διαγράφτηκε από το ΚΚΕ τον Απρίλη του ΄45 για παραβίαση της συμφωνίας της Βάρκιζας, γιατί δε θέλησε να υποταχθεί στον ταξικό εχθρό και να προδώσει το λαό. Αυτή η διαγραφή ήταν για αυτόν ο μεγαλύτερος έπαινος!
Η πολιτική του αποκατάσταση 66 χρόνια μετά, επικυρώνει αυτό τον έπαινο.
Αιώνια δόξα και τιμή στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, τον λαϊκό αγωνιστή, τον κομμουνιστή-επαναστάτη Άρη Βελουχιώτη-Θανάση Κλάρα και στο λαό που τόνε γέννησε!
Ο αγώνας, για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, συνεχίζεται!
Για μια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Κάβουρας Δημήτρης