Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Της Παναγιώτας Παπανάγνου, διδάκτορος Ιατρικής Αθηνών
Το μίνι κραχ του Χρηματιστηρίου Αθηνών που σημειώθηκε στις 3 Οκτωβρίου με τον γενικό δείκτη σε ελεύθερη πτώση υπογράμμισε με τον πιο σκληρό τρόπο τί ακριβώς σηματοδοτεί η «έξοδος» από την μνημονιακή εποπτεία: πρόκειται για την θεσμική αποθωράκιση της χώρας που θα πρέπει πλέον μετά από ένα βραχύ διάστημα να αφεθεί βορά στην αγορά για την κάλυψη των χρηματοδοτικών της αναγκών. Με κύριο χαρακτηριστικό της αγοράς την κίνησή της βάσει της οσμής του κέρδους και την πρόκληση νευρικότητας σε αυτήν ακόμα και με ένα δημοσίευμα στον διεθνή τύπο όπως συνέβη με αυτό του Bloomberg. Την επέλαση του τυφώνα Ζορμπά ακολούθησε η καθίζηση του χρηματιστηρίου αξιών με τον άνεμο να παρασέρνει τον γενικό δείκτη. Όσα παίρνει ο άνεμος του Bloomberg (“where the Bloomberg blows”). Τόσο επισφαλής παραμένει όσο κυβερνούν ακόμα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η κατάσταση στην εθνική οικονομία ώστε ολόκληρες περιουσίες να κινδυνεύουν με αφανισμό μέσα σε λίγη ώρα με τον πρώτο κλυδωνισμό που επάγεται από μία δημοσίευση.
Κενές νοήματος ήταν οι θριαμβολογίες του Πρωθυπουργού στο διάγγελμα της Ιθάκης αφού ακριβώς δυο μήνες πριν στο Eurogroup της 21ης Ιουνίου αποκλείστηκε με τον πλέον ρητό και κατηγορηματικό τρόπο η συνέχιση της εποπτείας παρά η έξοδος από τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Με το Eurogroup του Ιουνίου υπήρξε ουσιαστικά ρητή επιβεβαίωση της δέσμευσης της χώρας για ασφυκτικά πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5 % του ΑΕΠ έως το 2022 και του 2,2% για την περίοδο 2023-2060 ενώ όχι μόνο δεν αποτινάσει τα μνημονιακά δεσμά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά τα μετουσιώνει στην λεγόμενη «enhanced surveillance» (ενισχυμένη εποπτεία με αυστηρότατους όρους) με τον ESM και το ελεγχόμενο από αυτό «μαξιλάρι ασφαλείας» να καλύπτει της ανάγκες της χώρας μόνο για ένα βραχύ διάστημα 22 μηνών. Πρόκειται λοιπόν για μια εξαγγελία μακροπρόθεσμης δέσμευσης της χώρας σε ένα μνημόνιο εις το διηνεκές και μια ταπεινωτική καθυστερημένη προσχώρηση στην στρατηγική του PSI/OSI στο οποίο κατέθεσαν δάφνινο στεφάνι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από μία ενδυματολογική σκοπιά, η γραβάτα που υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας ότι θα φορέσει θα έπρεπε μάλλον αφού δέθηκε από τους εταίρους σαν φιόγκος ένα παπιγιόν. Το ασυγχώρητο είναι η αποστράγγιση της αληθινής οικονομίας με την πολιτική των υπερπλεονασμάτων και ουσιαστικά την αναδιανομή μιζέριας και η μακροπρόθεσμη δέσμευση της χώρας με το συνεπαγόμενο ναρκοθετημένο πεδίο πολιτικής δράσης των επόμενων κυβερνήσεων. Την 21η Ιουνίου το Ελληνικό ζήτημα έπαψε να βρίσκεται στο επίκεντρο των φλεγόντων ζητημάτων που επί της παρούσης απασχολούν την Ευρωζώνη, με τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας να καλύπτονται μόνο βραχυπρόθεσμα χωρίς καμία προοπτική επανόδου στην φυσιολογικότητα και χωρίς τα μέτρα για το χρέος να συνδεθούν με τον ρυθμό ανάπτυξης κατά την υποτιθέμενη πρόταση της Γαλλικής μεριάς.
Σε αντίθεση με το κούρεμα του χρέους που επιτεύχθηκε το 2012 κατά 106 δις ευρώ δεν συμφωνήθηκε κανένα ονομαστικό κούρεμα του δημόσιου χρέους. Η όποια παρέμβαση αποφασίστηκε έγινε στα πλαίσια της επιδιόρθωσης της ανήκεστης δημοσιονομικής ζημίας λόγω της διαβόητου διαπραγματευτικού οίστρου του κ. Τσίπρα του 2015 ο οποίος διχαστικά κορυφώθηκε με το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Κι εδώ ωστόσο εντοπίζονται αντιφάσεις: σε αντίθεση με την σύντροφο του Πρωθυπουργού που κλαίει γοερά με ενιαυσιότητα όπως δήλωσε κάθε 5 του Ιούλη, ο ίδιος αναφώνησε σε γερμανικό μέσο πριν λίγες ημέρες πως το δημοψήφισμα ήταν μέγα σφάλμα του. Συνεπώς, με το Eurogroup της 21ης Ιούνη γύρισε ο χρόνος πίσω από εκείνα για τα οποία είχε δεσμευτεί η χώρα το 2012. Ένα κοστοβόρο, τυχοδιωκτικό ταξίδι στο χρόνο με έντονη οσμή προσχώρησης στην οικονομική στρατηγική της κυβέρνησης 2012-2014 και ταπεινωτικής ήττας.
Παίγνιο θεωρούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όπως φαίνεται από τους άτσαλους χειρισμούς τους στο ονοματολογικό και το λαϊκό αίσθημα για το εξαιρετικά κρίσιμο αυτό ζήτημα που χρήζει λεπτών χειρισμών και μιας ελάχιστης σοβαρότητας και γνώσης της ιστορίας. Συνέβη δυστυχώς το ανάποδο με τα γνωστά αποτελέσματα του έως τώρα συνεχιζόμενου λαϊκού ξεσηκωμού σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα μέχρι το έσχατο σημείο εξάντλησης κάθε ψήγματος αισθήματος γνήσιου εθνικού πατριωτισμού να τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ του Τσίπρα και του Ζάεφ το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν». Κάθε ένας που στοιχειωδώς γνωρίζει ιστορία ξέρει καλά πως μια ονομασία για τα Σκόπια που παραπέμπει στην εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, το προοίμιο της κομιτατζίδικης προβοκάτσιας και τρομοκρατίας εναντίον των Ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας, μόνο αντικείμενο προς συζήτηση καν δεν μπορεί να καταστεί ως η ενσάρκωση του αλυτρωτισμού. Επί αυτού δύο ερμηνείες υπάρχουν: ή η συζήτηση γύρω από το συγκεκριμένο όνομα να είναι όντως απότοκο ιστορικής άγνοιας ή να αποτελεί μία πράξη πολύ καλά μελετημένη από την μεριά του Έλληνα πρωθυπουργού ώστε να παρουσιαστεί όταν και εάν εξευρεθεί λύση επί των ημερών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο Τσίπρας ως ο μέγας επιλυτής χρόνιων προβλημάτων-γόρδιων δεσμών που οποιαδήποτε λύση φέρει θα είναι συγκριτικά με αυτήν καλύτερη. Ο ορισμός της ιδεολογικοποίησης της ιστορίας και της χρησιμοθηρικής της καπηλείας στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ώστε τελικά ο κ. Τσίπρας να υπογράψει μια προβληματική συμφωνία με μη επακριβή προσδιορισμό γλώσσας και ιθαγένειας η οποία προκαλεί διεθνή σύγχυση και που θα κυρωθεί από τη βουλή των Ελλήνων καθυστερημένα, πολύ μετά τα πραγματικά και νομικά της απότοκα μην επιτρέποντας διορθωτικές παρεμβάσεις.
Το ακόμα τραγικότερο είναι πως η συμφωνία δεν επιτεύχθηκε σε κλίμα εθνικής συναίνεσης αλλά δίχασε τους Έλληνες πολίτες και τραυμάτισε ανεπίτρεπτα το πατριωτικό τους αίσθημα. Μόνο θλίψη και προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει το γεγονός πως οι κυβερνητικοί εταίροι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ τροφοδοτούν συγκρουσιακό κλίμα για κρίσιμα εθνικά ζητήματα και όχι κλίμα συναίνεσης. Μεταξύ τους ωστόσο οι δεσμοί νομής της εξουσίας που τους συνδέουν είναι αδιάρρηκτοι: ο κ. Καμμένος παρά τα όσα ισχυρίζεται όχι μόνο δεν εναντιώθηκε με τη συμφωνία των Πρεσπών αλλά καταψηφίζοντας την πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης της μείζονος αντιπολίτευσης για τη συμφωνία στο ονοματολογικό, ουσιαστικά την συνυπέγραψε με περισσή προθυμότητα. Η τριχοτόμηση όμως στην ανάγνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της 30ης Σεπτεμβρίου στα Σκόπια με τον Πρωθυπουργό να σπεύδει να συγχαρεί τον ομόλογό του για την επικράτηση του «Ναι», τον Π. Καμμένο να διατείνεται πως με την αποχή του ο λαός των Σκοπίων ακύρωσε το δημοψήφισμα και τον ΥΠΕΞ να κάνει λόγο για διφορούμενο αποτέλεσμα καταδεικνύουν την ευθραυστότητα του κυβερνητικού σχήματος και την ανικανότητα όχι μόνο των δυο κυβερνητικών εταίρων αλλά και μεταξύ του Α. Ταίπρα και των Υπουργών του να υιοθετήσουν ενιαία γραμμή για τόσο κρίσιμα ζητήματα. Το άλλο κύριο στοιχείο είναι η πρωτοφανής απόπειρα διασύνδεσης από την μεριά των κυβερνητικών των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας με την οικονομική πολιτική και ζητήματα όπως η λήψη δημοσιονομικών μέτρων ή όχι και παρεμβάσεις στο χρέος. Η επικινδυνότητα αυτής της διασύνδεσης οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής είναι μεγάλη.
Εν όψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών στη χώρα μας οι δημοκρατικοί θεσμοί δοκιμάζονται στα όρια της αντοχής τους εν τω μέσω πολλαπλών εμπάργκο κομμάτων και τηλεοπτικών καναλιών, δημόσιων και μη. Μετά από αυτήν την «επίλυση» του ονοματολογικού και την πόλωση που προκαλεί δικαίως στον «επιλυτή προβλημάτων» Πρωθυπουργό αξίζει το προσωνύμιο «ο κοσμοσείστης».
