Με αφορμή ένα γραμματόσημο

Μια ευκαιρία μοναδική, μια ιδιαίτερη συνάντηση πέρα από συμβατότητες, τετριμμένα και στημένα λογύδρια. Μια άνεση που βγήκε αυθόρμητα. Πάντα τα παιδιά που φεύγουν από το Δημοτικό σχολείο, μας επισκέπτονται γιατί αναπολούν τις ξέγνοιαστες στιγμές που έζησαν, από την αυξανομένη πίεση της συνέχειας που ζουν καθημερινά . Αυτό δείχνει το δέσιμο που υπάρχει. Δεν είναι απλά αριθμοί- στατιστική όταν φεύγουν. Παραμένουν πρόσωπα, όπως όταν ήρθαν στην πρώτη τάξη κι ανέβαιναν τα σκαλιά δειλά-δειλά. Κι η συνέχεια μέσα στην διαδρομή που τους χαράζαμε , με τις χαρές μας, τις φωνές, τις λύπες, τα παιχνίδια, τη ρημάδα ύλη των μαθημάτων, όλα αυτά που συνθέτουν τον κήπο ενός σχολείου.
Αυτά τα παιδιά τα καλέσαμε να έρθουν με αφορμή ένα γραμματόσημο, ένα βραβείο. Κι είδαμε τη χαρά τη στιγμή που περιδιάβαιναν το προαύλιο. Τα παρακολουθούσα πως έμπαιναν με ένα καθάριο χαμόγελο, ένα φωτεινό πρόσωπο. Γυρνούσαν κι εξερευνούσαν το χώρο λες κι άλλαξε κάτι…. Όχι το έκαναν για να φρεσκάρουν την μνήμη τους, να θυμηθούν τα έξι χρόνια ζωντανών στιγμών . Χάρηκα ιδιαίτερα γιατί ένιωθαν να βρίσκονται στο σπίτι τους. Το σπίτι που μεγάλωσαν, μα άφησαν επειδή τα φτερά τους μεγάλωσαν και πετούν σ άλλες πολιτείες. Γύρισαν σε μια φωλιά που ξέρουν πως θα είναι πάντα ανοικτή να τους ζεσταίνει, να τους δροσίζει, να τους τονώνει.
Ήρθαν για να μιλήσουν για τη βράβευση τους. Να πουν πως το σχολείο τους ώθησε να δουν τον διπλανό τους, τον κάθε είδους πρόσφυγα σαν αδελφό τους. Να ανοίξουν την αγκαλιά τους, όπως τους έδειξαν οι δάσκαλοί τους. Κι έτσι καλλιέργησαν τον κήπο των συναισθημάτων τους, δείχνοντας πως κτίζονται οι σχέσεις μέσα από μια εικόνα, μια ζωγραφιά.
Δεν ήρθαν να γράψουν τεστ, να συμπληρώσουν φωτοτυπία. Αλήθεια πόσους τόνους χαρτί πετάμε σε ανούσια μαθησιακή λεπτομέρεια. Αλήθεια πόσο διαφορετική είναι η ματιά των χρωμάτων, όταν η καρδιά αγγίζει το χαρτί. Αυτά ήρθαν να μου θυμίσουν τα παιδιά. Κι αυτά θυμήθηκαν. Όχι τα βραβεία, τα μπράβο, τα χαϊδέματα. Σιγά μη τους νοιάζουν. Την αγάπη τους για το σχολείο ήρθαν να δείξουν. Τις σκέψεις τους να αναμοχλεύσουν, στις δράσεις, τις εκδρομές, τις φασαρίες, τις γιορτές, τα κλάματα, τα ταξίδια στη γνώση όχι μέσα από τα βιβλία, αλλά από τη ζωντανή παρουσία…..
Πόσο τα χάρηκα, πόση περηφάνια ένιωσα. Ποιο βραβείο, ποιο γραμματόσημο. Αυτά είναι ξεπερασμένα και γι αυτά και για μένα. Άλλωστε όταν ξάπλωναν στο πάτωμα και γέμισαν το χαρτί με πινελιές αγκαλιάς, ζωής, χαράς, σιγά μην σκέφτηκε κανείς ένα βραβείο που θα γίνει κορνίζα στον τοίχο και θα λέμε οι μεγαλύτεροι ιστορίες προς τους νεότερους μέχρι να ξεχαστεί ή να γίνει μύθος……
Ένιωθαν αγάπη κι ήθελαν να την μοιραστούν με ένα δικό τους τρόπο. Στο σχολείο ζούσαν και βίωναν την κάθε στιγμή. Ήξεραν πως μέσα εκεί είναι η ελευθερία τους, το λιμανάκι , η σαγήνη τους. Κι αυτό το κράτησαν στην αγκαλιά τους, το κρατούν σα φυλαχτό.
Όλες αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν τις λίγες ώρες που τα είχα παρέα….
Όταν έφευγαν τα ρώτησα….. Βρε σεις περάσατε έξι χρόνια εδώ μέσα, τι σας έμεινε από εδώ; Η απάντηση που πήρα άμεση κι αποστομωτική…. Εσείς κι οι δάσκαλοι μας!!
Πείτε μου υπάρχει καλύτερο βραβείο;;;;
ΥΓ : Όσοι εκμεταλλεύονται το παιδί, είτε σε θριάμβους, είτε σε ήττες είναι φονιάδες της ανθρωπότητας.
Ο κατά συρροή ονειροπόλος
Δημήτρης Νούλας