Η αγάπη για προσφορά κινητήριος δύναμη για την υποψήφια δημοτική σύμβουλο με τον Δ. Παπαστεργίου Αννα Μπέλτσιου

“Μαμά, γιατί κατεβαίνεις?”, η ερώτηση του γιου μου.
“Μα κυρία Άννα, είστε σοβαρή?”, η αντίδραση της ομάδας μου.
“Μα πώς μπορείς και ασχολείσαι?”, η ερώτηση φίλου.
“Πες μου πώς εσύ δεν ασχολείσαι!”, η απάντησή μου.
Η αγάπη για προσφορά υπήρξε ανέκαθεν κινητήριος δύναμη. Με έναν γιο στην εφηβεία, ήθελα να συμβάλλω και εγώ με τον τρόπο μου στη δημιουργία μια γενιάς, που θα γινόταν μοχλός αλλαγής. Η εμπλοκή μου στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία μιας εθελοντικής ομάδας μαθητών. Με τους γονείς, μας ένωσαν οι κοινοί προβληματισμοί και οι κοινές απόψεις σχετικά με το πόσο σημαντική είναι συμμετοχή των εφήβων και των νέων σε εθελοντικές δράσεις. Πιστεύω και υποστηρίζω ότι η δραστηριοποίηση των εφήβων στον εθελοντισμό τους δίνει την δυνατότητα να αισθανθούν ικανοί και υπεύθυνοι γιατί καλούνται να πάρουν θέση και να δώσουν λύση σε θέματα κοινωνικά, μαθαίνουν να νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους, κοινωνικοποιούνται, δρουν συλλογικά μαζί με τα άλλα μέλη της ομάδας και προετοιμάζονται για την μετάβασή τους στην ενήλικη ζωή.
Δεν ξέρω να πω με σιγουριά αν ο εθελοντισμός διδάσκεται, σίγουρα όμως μπορείς να τον μεταδόσεις. Είναι σαφώς μια βιωματική εμπειρία, αν δεν τη ζήσεις δεν μπορείς να περιγράψεις με λέξεις τα συναισθήματα που εισπράττεις. Κάθε δράση είναι διαφορετική. Κάθε ομάδα έχει άλλη δυναμική.
Η τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί τη γέφυρα για την επίτευξη δράσεων, συνεργασιών και δημιουργίας. Όταν ζεις, κυκλοφορείς μέσα στην πόλη βλέπεις, ακούς, αισθάνεσαι πράγματα που θέλεις να τα πεις να τα μοιραστείς και να συμβάλλεις στις αλλαγές για την βελτίωση της ποιότητας ζωής των συμπολιτών σου. Η συμμετοχή στα κοινά είναι αυτή που χαρακτηρίζει έναν πολίτη ως ενεργό κομμάτι μιας υγιούς δημοκρατίας. Δεν μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα χωρίς να συμμετέχουμε στις καταστάσεις, δεν μπορούμε να βλέπουμε τα προβλήματα και να αδιαφορούμε πιστεύοντας πως κάποιος άλλος θα τα λύσει.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ο θεσμός που καταφέρνει να έχει την αμεσότητα με το πολίτη – δημότη, είναι αυτή που καλείται να αναδείξει και να αγωνιστεί για τα προβλήματα του δήμου. Αν και δεν θα πρέπει να την ενδιαφέρουν τα παιχνίδια εξουσίας και συγκρούσεων δυνάμεων, πολλές φορές αναγκάζεται να λαμβάνει αποφάσεις με πολιτικά κριτήρια. Η συμμετοχή των γυναικών στα κοινά τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια ακόμη πρόκληση. Παλιότερα όντως υπήρχε μια σχετική δυσκολία για μια γυναίκα να διεκδικήσει επί ίσοις όροις την εκλογή της σε κάποιο θεσμικό όργανο. Όμως τις τελευταίες δυο δεκαετίες οι γυναίκες που ασχολήθηκαν με τα κοινά απέδειξαν ότι τα καταφέρνουν το ίδιο, αν όχι και καλύτερα, από έναν άνδρα. Νομίζω ότι πια η κοινωνία αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την γυναικεία παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά και σε δημαρχιακούς θώκους. Η τοπική αυτοδιοίκηση έχει ανάγκη από τις οργανωτικές ικανότητες και το πρακτικό πνεύμα των γυναικών.
Η απόφαση να κατέλθω στον στίβο της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν ήταν απόφαση στιγμής. Ωρίμασε σταδιακά και σταθερά. Έτσι, η πρόταση του κυρίου Παπαστεργίου προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο. Ήδη, η πόλη μας αλλά και ο Δήμος γενικότερα τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει μια δυναμική, η οποία έχει επιφέρει απτά αποτελέσματα, όπως η αναγνωρισιμότητα σε πανελλαδικό και όχι μόνο επίπεδο, η ανάπτυξη νέων τεχνολογιών, αλλά και μια σειρά έργων και παρεμβάσεων τεχνικού, καλλιτεχνικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Οραματίζομαι τα Τρίκαλα του αύριο με δράσεις που θα έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον , με τη βελτίωση της καθημερινότητάς του, αλλά και με τη συνέχιση της πολιτικής της σημερινής δημοτικής αρχής που θα κάνει το Δήμο ακόμα πιο δυνατό προς όφελος των δημοτών του.