Συγκλονιστικός Μικρούτσικος στο in.gr: «Κάθε τρεις μήνες ανανεώνω τη συμφωνία μου ότι ζω»

Σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για εκείνον, όσον αφορά την επιδείνωση της υγείας του, αλλά με πολύ καλύτερες συνθήκες στην καθημερινότητα του ο Θάνος Μικρούτσικος συνεχίζει να είναι ψύχραιμος, δυνατός και να μην φοβάται.

Πριν από ένα μήνα o συνθέτης ανέβηκε στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής και μαζί με εκλεκτούς μουσικούς και ερμηνευτές παρουσίασε την πιο «αρτιστίκ» -όπως λέει ο ίδιος- εκδοχή της δουλειάς του πάνω στον Καββαδία.

«Σταυρός του Νότου» και «Γραμμές των οριζόντων» μπλέχτηκαν με μαεστρία μαζί με τα υπόλοιπα ποιήματα του και έγιναν όλα ένα σύνολο μαγικό, δουλεμένο μέχρι την τελευταία νότα και εκτελεσμένο άψογα.

Το ίδιο πρόγραμμα θα παρουσιαστεί στις 29 Ιουνίου στο Ηρώδειο, στη μοναδική συναυλία που θα κάνει ο Μικρούτσικος φέτος το καλοκαίρι.

Τρεις φωνές, τρία πιάνα και πνευστά από τον «μάγο» Θύμιο Παπαδόπουλο αναδεικνύουν σε μια καινούργια εκδοχή του έργο του συνθέτη πάνω στον «ποιητή των ναυτικών» αφήνοντας σε πολλές περιπτώσεις άφωνο το κοινό.

Ο Χρήστος Θηβαίος, ο Κώστας Θωμαΐδης και η Ρίτα Αντανοπούλου δίνουν σώμα στις λέξεις και τους ναυτικούς όρους που έγιναν οικείες σε όλους μας χάρη στα συγκεκριμένα τραγούδια και δικαιώνουν κάθε στιγμή την εκτίμηση και την αγάπη του συνθέτη στο πρόσωπό τους.

Αλλά όσο άρτια και συγκινητικά να ερμηνεύουν Καββαδία οι παραπάνω τραγουδιστές, όταν ο Μικρούτσικος κάθεται στο πιάνο και ακούγονται οι πρώτες νότες από το τραγούδι «Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia» το κοινό πραγματικά παγώνει.

Ίσως επειδή ξέρουμε όλοι ότι είναι το τραγούδι της ζωής του, ίσως επειδή εκείνος το ερμηνεύει σπαρακτικά, ίσως γιατί είναι μια από τις καλύτερες συνθέσεις. Όλοι γινόμαστε μέρος μια μυσταγωγίας που λυτρώνεται με το ξέσπασμα του ίδιου μόλις σηκώσει τα χέρια του από το πιάνο. Με τα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια του. Και μοιραία και από τα δικά μας.

«Οι νάνοι είναι το τραγούδι της ζωής μου» μας λέει ο ίδιος. «Η απογείωσή μου και όταν μπορώ να πετύχω αυτή την ερμηνεία με αυτές τις συνθήκες είναι μια μαχαιριά για εσένα και σπας» συνεχίζει και η κουβέντα μας πηγαινοέρχεται από τη μουσική στα προβλήματα υγείας, και πάλι πίσω.

Δύσκολη περίοδος
Ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της φετινής χρονιάς, όταν η καθημερινότητά του ήταν πολύ δύσκολη με απανωτές θεραπείες και εξετάσεις. «Γενάρη, Φλεβάρη αυτής της χρονιάς όταν τα πράγματα δεν ήταν καλά, έκατσα στο πιάνο για να παίξω τους νάνους και προσπάθησα να τους τραγουδήσω λιγότερα έντονα, όχι τόσο εσωτερικά. Σε ένα λεπτό είχα εγκαταλείψει. Είπα αν δεν μπορείς να το πεις σπαρακτικά, καλύτερα να μην το πεις καθόλου».

Ο τελευταίος μήνας είναι για εκείνον πολύ καλύτερος αν και η υπάρχει επιδείνωση. «Τώρα που κλείνω δύο χρόνια καρκίνου, από τις αρχές Ιουλίου του 2017 που έκανα την επέμβαση, ξέρω ότι μεταστατικά είναι σε αρκετά σημεία. Προσπαθούμε κάποια να τα φρενάρουμε και κάποια να τα χτυπήσουμε» λέει ο ίδιος με μια εκπληκτική ψυχραιμία. «Κάθε τρεις μήνες ανανεώνω τη συμφωνία μου ότι ζω» συμπληρώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Σε αυτόν τον αγώνα έχει δίπλα του ακούραστο φρουρό την σύζυγό του Μαρία, τα παιδιά του, τους φίλους του και όλο τον κόσμο που τον αγκαλιάζει με τόση αγάπη. Αυτόν τον κόσμο που κατάφερε να τον συγκινήσει τόσο τις δύο βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής και αναμένεται να κάνει το ίδιο στη συναυλία στο Ηρώδειο.

Είμαι τρισευτυχισμένος
«Πως νιώσατε;» ρωτάω με δισταγμό. «Είμαι τρισευτυχισμένος» μου απαντάει και συνεχίζει: «Εδώ και 50 χρόνια έχω γευτεί πολλές επιτυχίες, είμαι από τους τυχερούς καλλιτέχνες. Αλλά ακόμα και οι ιδιοφυείς συνθέτες του σιναφιού μας αυτό που προσπαθούν και θέλουν να πετύχουν είναι αυτό που κάνουν είτε είναι δύσκολο είτε πρωτοποριακό για το μέσο όρο του κοινού να έχει μεγάλη αποδοχή. Αυτός είναι πάντα ο στόχος. Και στις δύο παραστάσεις στο Μέγαρο αυτό επιτεύχθη. Το έργο που έπαιξα είναι η αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας μου, αγαπημένο και πολύ γνωστό έργο αλλά ο τρόπος που το έπαιξα ήταν ιδιαίτερα αρτίστικος. Ήταν τόσο δεξιοτεχνικά παιγμένα τα κομμάτια που ο κόσμος έμεινε αποσβολωμένος και τρομερά σιωπηλός. Στο τέλος υπήρξε αυτό το ξέσπασμα που είχε τρομερή συγκίνηση και αποδοχή».

Είναι αλήθεια ότι σε όλες τις συναυλίες του Μικρούτσικου εδώ και χρόνια το κοινό είναι πάντα πολύ θερμό. Αγαπάει πολύ το έργο του και το δείχνει με κάθε τρόπο. Αλλά είναι πολύ διαφορετικό όταν αυτό γίνεται σε μια ανοιχτή συναυλία, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε πέρυσι το καλοκαίρι στο Θέατρο Βράχων, και διαφορετικό όταν γίνεται στο Μέγαρο Μουσική σε ένα δύσκολο έργο. Γιατί οι θεατές αντιδρούν διαφορετικά σε τραγούδια που έχουν συνδέσει με στιγμές της ζωής τους, με τη «Ρόζα», το «Ανεμολόγιο», το «Ερωτικό», τραγουδούν και εκφράζουν με εξωστρέφεια τον θαυμασμό τους. Στο έργο όμως του Καββαδία ξέρουν να στέκονται αμίλητοι και να παρακολουθούν την μυσταγωγία. Για αυτό και το ξέσπασμα στο τέλος, το παρατεταμένο χειροκρότημα και η συγκίνηση είναι ακόμα πιο σημαντικά.

Αυτό ακριβώς συνέβη στο Μέγαρο και αυτό ελπίζει ο ίδιος να γίνει και στο Ηρώδειο. Γιατί όπως αναφέρει: «Κάθε συναυλία είναι καινούργια και πρέπει να αποδεικνύεις μερικά πράγματα κάθε φορά από την αρχή».

Σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Σταυρού του Νότου» και 28 χρόνια μετά τις «Γραμμές των Οριζόντων» αναρωτιέμαι γιατί ο Μικρούτσικος δεν προχώρησε και στην κυκλοφορία ενός ακόμα δίσκου σε ποίηση Καββαδία. Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχουν μερικά μελοποιημένα ποιήματα αλλά ποτέ δεν κυκλοφόρησε ολοκληρωμένη δουλειά.

«Όταν ο Πατσιφάς είδε την επιτυχία του πρώτου δίσκου και παρόλο που πριν δεν πίστευε ότι θα πάει καλά, άρχισε να θέλει να προχωρήσουμε σε δεύτερη δουλειά. Ήταν μια πρακτική που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Εγώ ήμουν κάθετα αρνητικός. Ήθελα να ξεδιπλωθεί αυτό το πράγμα που είχε δημιουργηθεί και πιστεύω ότι μπορεί μια επόμενη δουλειά να αποδυνάμωνε την πρώτη. Σε κάθε περίπτωση έκλεισε αυτός ο κύκλος».

Οχι στο φόβο
Κλείνοντας θέλω να τον ευχαριστήσω γι’ αυτή τη την όμορφη κουβέντα και να τον συγχαρώ για την ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει το πρόβλημα της υγείας του.

«Όταν έχεις ένα δημόσιο λόγο πρέπει να μπορείς να βοηθήσεις τον κόσμο να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Η δική μου είναι μια δύσκολη περίπτωση, αλλά αν αρχίσεις να αναρωτιέσαι, γιατί συνέβη αυτό σε εμένα, και αρχίσεις την κατάθλιψη και θα θρέψεις τον καρκίνο και δεν θα συνεχίσεις να είσαι αυτό που ήσουν. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται είναι να φοβάσαι. Σε όλα τα πράγματα. Πρέπει να μπορούμε να ονειρευόμαστε, ειδικά οι νέοι. Σε μια τόσο βάρβαρη εποχή που ζούμε πρέπει να αγωνιζόμαστε και να μην φοβόμαστε. Έτσι μόνο αξίζει να ζεις».