Αποχαιρετισμός στον Χρήστο Παπαπολύκαρπο

ΚΑΡΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι.
Δικηγόρος
Πανοσιολογιότητε π. Παρθένιε,
Αιδεσημότατε π. Νικόλαε,
Αγαπητοί αδελφοί, που παρευρίσκεστε συμπροσευχόμενοι εις την
εξώδιο ακολουθία του αείμνηστου αδελφού μας Χρήστου
Παπαπολύκαρπου,
Μονάχα ετούτο το ριζίτικο μοιρολόι (μερικώς παραλλαγμένο, για
την περίσταση) θα ταίριαζε για τον πάντα μαχητικό Χρήστο:
“Χρύσα, κι αν έρθουν οι φίλοι μου
κι αν έρθουν και δικοί μας
Να μη τους πεις κι απόθανα
και τους βαροκαρδίσεις.
Στρώσε τους τάβλα να γευτούν,
κλίνη να κοιμηθούνε.
Στρώσε τους παραπέζουλα
Να βάλουν τ’ άρματά τους
Και σαν ξυπνήσουν το πρωί
και σ’ αποχαιρετούνε,
πες του τος πως απόθανα….”
Γιατί ακόμη και στο θάνατο, ο Χρήστος στάθηκε όρθιος, μαχητής
και αντίπαλος, γνήσιος καραγκούνης, μαθημένος στους δύσκολους
αγώνες, ακόμη και όταν αυτοί δεν είχαν γυρισμό.
Άλλωστε ποια σημασία μπορεί νά χει ο επίγειος γυρισμός,
μπροστά στην επουράνια αιωνιότητα;;;
Αυτή την αιωνιότητα που όλοι ευχόμαστε ότι από σήμερα έχει
κερδίσει δίπλα στον Επουράνιο Πατέρα μας ο Χρήστος!
Ο Χρήστος Παπαπολύκαρπος γεννήθηκε το έτος 1941 στα
Μεγάλα Καλύβια Τρικάλων, τον τόπο που τόσο πολύ αγάπησε και
προώθησε με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Δυστυχώς σε πολύ νεαρή ηλικία, στα εφηβικά του χρόνια, γνώρισε
την πίκρα του ζωντανού αποχωρισμού από τον πατέρα του
Γεώργιο Παπαπολύκαρπο, ο οποίος υπήρξε δυστυχώς ένα από τα
πολλά θύματα του εμφυλίου στη πατρίδα μας.
Ωστόσο ο Χρήστος δεν κάμφθηκε από τον ζωντανό χαμό του
πατέρα του, ούτε από τις μάταιες αναζητήσεις μέσω του Ερυθρού
Σταυρού για την τύχη του.

Με αξιοπρέπεια, με αγώνα, αλλά και με τη μοναδική βοήθεια ενός
πραγματικά μοναδικού παππού του,
του Ιωάννη Τσεκούρα – Παπαπολυκάρπου, αλλά και με τη
συμπαράσταση μίας άξιας μάνας, της Βασιλικής, που έζησε έντιμη
και αξιοπρεπής, δεκαετίες χωρίς τον άνδρα και πατέρα των
παιδιών της, αλλά και πάντα με την οικογενειακή σύμπνοια των
τριών άλλων αδελφών του Κώστα, Δημήτρη και Ευθυμίας, ο
Χρήστος προχώρησε με επιτυχία στη ζωή.
Το έτος 1959 αποφοίτησε από το 8τάξιο Γυμνάσιο Αρρένων
Τρικάλων, ενώ το 1964 έλαβε το πτυχίο της Δημόσιας Σχολής
Εργοδηγών Ιωαννίνων, τριετούς φοιτήσεως, το 1968 το πτυχίο της
Ενσύρματου Τηλεπικοινωνίας και το 1975 το Πτυχίο της Ανωτέρας
Τηλεπικοινωνιακής Σχολής.
Υπηρέτησε επιτυχώς στον Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος,
μετά από εισαγωγικές εξετάσεις του 1966, επί τριάντα συνεχή
χρόνια, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λαμία και Τρίκαλα, φθάνοντας
μέχρι και το βαθμό του Διευθυντού του Τεχνικού Τμήματος, στο
κατάστημα Τρικάλων.
Σε μια εποχή μάλιστα ραγδαίων τεχνικών εξελίξεων
παρακολούθησε πλήθος σεμιναρίων, σχετιζομένων με τις
Τηλεπικοινωνίες, ιδιαίτερα ψηφιακής τεχνολογίας, καθώς και
σεμινάρια Τηλεπικοινωνιακού Management, συμβάλλοντας
αποφασιστικά προς κάθε σχετική υπηρεσιακή κατεύθυνση.
Η υπηρεσία του στον ΟΤΕ συμβάδιζε απόλυτα και με τις
συνδικαλιστικές του ανησυχίες και δραστηριότητες, οι οποίες ήταν
και δυναμικές και πολυποίκιλες.
Αξίζει εδώ να αναφέρω ότι η συνδικαλιστική του δράση, τον
οδήγησε πολλές φορές σε σύγκρουση με την κεντρική εξουσία, η
οποία σε δεδομένη στιγμή της καριέρας του, προσπάθησε
ανεπιτυχώς να τον περιθωριοποιήσει.
Η τακτική δικαιοσύνη όμως είχε άλλη άποψη, ευτυχώς υγιή για
έναν υγιή νου και υγιή συνδικαλιστή και έτσι ο αείμνηστος Χρήστος
για μία ακόμη φορά δικαιώθηκε.
Όταν οι υπηρεσιακοί του διώκτες δήλωσαν, στο Δικαστήριο πως
δεν υπάρχει αντικείμενο της υπηρεσίας για να του δώσουν
(σκοπός της τότε διοίκησης ήταν να τον οδηγήσουν σε
“παραίτηση”) η φωνή του Δικαστού από έδρας, η οποία στη
συνέχεια μεταφράστηκε και σε ευνοϊκή για το Χρήστο δικαστική
απόφαση ήταν η εξής λακωνική, αλλά σοφή ρήση: “κύριοι της
Διοίκησης, τέτοια μυαλά δεν τα βάζουν στο περιθώριο. Αν δεν
έχετε αντικείμενο για τον κ. Χρήστο Παπαπολύκαρπο, τότε θα τον

αφήσετε στο Γραφείο του Προϊσταμένου και θα τον πληρώνετε!!!
Το καταλάβατε;;;;;”
Η απόφαση αυτή που δικαίωσε τον υγιή συνδικαλιστή Χρήστο
Παπαπολύκαρπο βρίσκεται ακόμη στο αρχείο του συνταξιούχου
σήμερα πατέρα μου, τον οποίο τότε είχε εμπιστευθεί ως νομικό
συμπαραστάτη ο αείμνηστος Χρήστος.
Ο Χρήστος ασχολήθηκε και με τα κοινά έχοντας υγιείς ανησυχίες
και όνειρα για την τοπική αυτοδιοίκηση. Θα χρειαζόταν ώρες για να
αναφέρει κανείς πού και πότε έδρασε και αυτοδιοικητικά ο
Χρήστος, σε πόσους ομίλους αθλητικούς , κοινωνικούς και
ανθρωπιστικούς υπήρξε είτε Πρόεδρος είτε σημαντικό στέλεχος
αυτών.
Στην άξια πορεία της ζωής του ο Χρήστος νυμφεύθηκε την
αγαπητή Χρύσα, αυτή την ευγενική συμπατριώτισσά μας, που
ήταν πάντοτε δίπλα του και με την οποία απέκτησε δύο δυναμικές
θυγατέρες τη Βασιλική και τη Γεωργία και εξ αυτών χάρηκε και τρία
εγγόνια.
Θα ήταν όμως μεγάλη παράλειψη να λησμονήσουμε ότι αυτό για
το οποίο ένιωθε πραγματικά υπερήφανος ο αείμνηστος Χρήστος,
ήταν η προσφορά του στη λαογραφία και στην καταγραφή της
καθημερινής βιωτής, του αγώνα, αλλά και της αγωνίας των
καραγκούνηδων, αυτής της υπέροχης φυλής μας, την οποία
αργήσαμε εμείς οι ίδιοι να αναδείξουμε και από την οποία φυλή
καταγόταν και ο ίδιος.
Επί μία και πλέον εικοσιπενταετία υπήρξε Πρόεδρος του
Εκπολιτιστικού και Λαογραφικού Οργανισμού Μεγάλων Καλυβίων
Τρικάλων (ΕΛΟΚ), του οποίου υπήρξε και ιδρυτικό μέλος, τα
τελευταία δε χρόνια έφερε τιμητικά τον τίτλο του επιτίμου
προέδρου αυτού.
Ήταν από τους πρώτους που οραματίστηκαν τη διοργάνωση του
Πανελλήνιου Καραγκούνικου Ανταμώματος και είχε συμβάλει
καθοριστικά μέχρι πρόσφατα στις σχετικές διοργανώσεις είτε
συμμετέχοντας στο Αμφικτυονικό Συμβούλιο των Καραγκούνηδων
ως Α΄ Αντιπρόεδρος είτε με τη συνεισφορά λαογραφικού υλικού
που επί σειρά ετών κατάφερε να συγκεντρώσει, με την αμέριστη
συμπαράσταση των καραγκούνηδων.
Επί σειρά ετών υπήρξε υπεύθυνος της έκδοσης εντύπου –
εφημερίδος με την επωνυμία “ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ” του τότε Δήμου
Μεγάλων Καλυβίων, όσο και της εφημερίδος του ΕΛΟΚ , με την
επωνυμία “ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΛΥΒΙΑ”.
Επίσης αρθρογραφούσε συχνότατα σε τοπικές εφημερίδες, για
διάφορα θέματα που αφορούν την τοπική μας κοινωνία, για το
καραγκούνικο κόσμο ευρύτερα και για τα ήθη και τα έθιμα του

τόπου μας, φωτογράφιζε, αλλά και συνέλλεγε παλαιές
φωτογραφίες σχετικές με τη λαογραφική έρευνα και αναζήτηση.
Ο αείμνηστος Χρήστος είχε ένα μοναδικό τρόπο να προσεγγίζει
τους ηλικιωμένους γενήτορές μας, τους αγέρωχους και πάντα
αξιοπρεπείς και περήφανους καραγκούνηδες είτε την ώρα του
κάματου στα χωράφια είτε την ώρα της αρμεγής στα κοπάδια είτε
την ώρα που οι άξιοι καραγκούνηδες ξαπόσταιναν με λίγο
δροσερό νερό ή και χλιαρό από το γκιούμι , λίγο ζυμωτό ψωμί και
λίγες ελιές με καμιά ντομάτα και λίγο τζέρο ,αν υπήρχε.
Ο μοναδικός αυτός τρόπος προσέγγισης είχε τέσσερα βασικά
θεμέλια: την όμοια καταγωγή, άρα και την κατανόηση, την αγάπη
προς το συνάνθρωπο, το σεβασμό της αγροτιάς και της
κτηνοτροφίας και πάνω από όλα την επιθυμία να μάθουν οι
επόμενες γενιές.
Μα από μία φωτογραφία;;;;
Ναι, αγαπητοί μου, ακόμη και από μια φωτογραφία.
Γιατί τελικά λαογράφος δεν γίνεσαι, όσες σχολές κι όσα πτυχία κι
αν πάρεις. Λαογράφος γεννιέσαι, ζυμώνεσαι ένα με το τόπο σου ,
με τους ανθρώπους του τόπου σου, μαθαίνεις να ζεις , να αγαπάς
και όπου χρειάζεται να συγχωρείς.
Ποτέ, στα 56 μου χρόνια, και γνωρίζοντας το Χρήστο από πολύ
μικρός, δεν τον άκουσα να είναι μνησίκακος για την αρπαγή του
πατέρα του. Ακόμη κι αν κάποιος στην παρέα, τον “πείραζε” με
σκοπό να τον αγριέψει για το θέμα αυτό, ο Χρήστος έπαιρνε ένα
στωικό ύφος και με χαμόγελο έλεγε:
“Δεν βγαίνει τίποτε με το να γυρνάς πίσω σε κείνες τις εποχές.
Πρέπει να προχωρήσουμε σαν πατρίδα μπροστά!!!”
Πολυαγαπημένε μας Χρήστο, είχα πραγματικά την ευτυχία να
απολαύσω επί ώρες την κουβέντα μας, σε έναν καφέ που θα μου
μείνει αξέχαστος, με λίγους, αλλά πιστούς φίλους, λίγες μέρες,
πριν ξεσπάσει, σαν θύελλα, το σοβαρό πρόβλημα της υγείας σου,
δια του οποίου ο Πανάγαθος Δημιουργός σε κάλεσε, τελικώς,
κοντά Του.
Προσωπικά επιθυμώ να σου εξομολογηθώ ότι λες κι ήξερα ότι δεν
θα ξαναβρισκόμαστε έτσι άλλη φορά, ότι ΤΟΤΕ σου είπα ΑΠΟ
ΚΑΡΔΙΑΣ ότι πίστευα για σένα , για τους αγώνες σου, για τα
επιτεύγματά σου, για τις αγωνίες σου και για τις προσδοκίες σου!!!!

Είμαι βέβαιος ότι τούτη την ώρα η ψυχή σου δεν έχει ξεκινήσει τον
μεγάλο καλπασμό της για το υπερκόσμιο, προκειμένου να
συναντήσει το Δημιουργό της.
Αλλά, είμαι βέβαιος ότι με την άδεια Εκείνου, η ψυχή σου είναι
εδώ, γύρω από την Εκκλησιά του Αη-Νικόλα,
όπου βαπτίσθηκες, κατηχήθηκες, παντρεύτηκες και έζησες.
Πετάει πάνω από τον Αη-Γιώργη στο Πασχαλιώρι,
ψάλλει θριαμβευτικά το “Χριστός Ανέστη”,
τσουγκρίζει πασχαλινά αυγά με τις ψυχές των εκλιπόντων
συγχωριανών μας, πίνει ένα ποτήρι κρασί στο ξωκλήσι των Αγίων
Αποστόλων ,
σταματάει στο Ζευγαρολίβαδο, θυμίζει στους επίδοξους
“επενδυτές” των χοιρινών ποιοι είμαστε εμείς οι απλοί και λαϊκοί
καραγκούνηδες, όταν είμαστε ενωμένοι και μονιασμένοι,
χαιρετά με αγάπη τους γερόντους του γηροκομείου και τραβά με
περισσή θαλπωρή και αγάπη προς τα αδικοχαμένα- πρόσφατα –
θύματα των Τεμπών για να τους φωνάξει :

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε ότι Χριστός νενίκηκε τον
κόσμον» (

Καλό Παράδεισο αδελφέ μου Χρήστο !!!