Η ανάρτηση της Πόπης Τσαπανίδου

«Πριν πολλά χρόνια, τότε που έκανα σκι στα βουνά, κόλλησα σε λιωμένο χιόνι, σε στροφή για να πάρω την καρέκλα… καταλαβαίνεις. Χαλαρή όπως ήμουν, έπεσα και άκουσα το πιο φρικτό κρακ της ζωής μου. Ήταν ο χιαστός που από τότε με αποχαιρέτησε, ο μηνίσκος να ζήσουμε να τον θυμόμαστε και ότι σε άλλο σύνδεσμο διαθέτει το γόνατο που όμως με έναν μαγικό τρόπο το σώμα τους ξαναφτιάχνει μόνο του αυτούς τους τελευταίους.

Ο γιατρός του χιονοδρομικού διέγνωσε θλασούλα, εγώ φοβιτσιάρα γνωστή γιατροφοβική βολεύτηκα στην διάγνωση και κύλησαν έτσι 40κάτι μέρες. Ναι πονούσα φρικτά. Ναι δεν μπορούσα να περπατήσω το πόδι. Ναι συνέχισα να δουλεύω και να ζω κανονικά. Ναι το έσερνα και ΝΑΙ είχε φτάσει να ατροφήσει και να γίνει σαν καλαμάκι. Θεσσαλονίκης. Χωρίς τα κομματάκια κρέας επάνω. Αυτό το λέμε σουβλάκι. Από το άλλο που ρουφάς καφέ και πορτοκαλάδα. Τα λύσαμε αυτά τα θέματα και πάμε παρακάτω.

Στις 40κατι μέρες κι αφού τα είχα δει όλα έκανα την καρδιά μου πέτρα, άφησα τα παιδιά στους παππούδες και πήγα μόνη μου (δεν ήθελα να με βλέπουν να κλαίω από το φόβο μου χεχε) σε κλινική να κάνω εγχείρηση. Έκανα. Μετά επί 6 μήνες μου μάθαιναν κυριολεκτώ στο μάθαιναν, πως να περπατάω. Και αφού τέλειωσε οοοοολη αυτή η περιπέτεια, ο γιατρός μου είπε: «και τώρα όλα καλά! Αλλά δεν θα μπορείς να κάνεις άλματα από ύψος και να παίζεις τένις» .

Watch me! Σιγά μην φύγω από αυτή τη ζωή χωρίς να μάθω να παίζω τένις. Και σιγά μην αφήσω τον ρημαδοφόβο να με κουμαντάρει. Γυμνάζω πόδι να κρατούν οι μύες και είσαι τυχερός Τσιτσιπά που δεν μου βγαίνουν τα ηλικιακά νούμερα. Γιατί με λίιιιιγη προπονησούλα θα σε πετσόκοβα Οικονομιδικά. Στη φώτο χοροπηδώ από τη χαρά μου αγνοώντας την μπάλα που έρχεται προς τη ρακέτα μου. Εσύ; Τι έκανες κόντρα στο φόβο σου; Πες ντε… Εδώ. Άντε να σε χαρώ»