Χρήστος Χρήστου: «Πρέπει κι εγώ κάποια στιγμή να γυρίσω στους δικούς μου. Είμαι κι εγώ άνθρωπος, όπως εσύ κι έχω ανάγκες»

Ήταν η πρώτη μου αποστολή εκτός συνόρων. Στη Ζάμπια, στο Καπίρι-Μπόσι, σε ένα πρόγραμμα θεραπείας ασθενών με HIV/AIDS. Έχουν περάσει δέκα χρόνια.

Μόλις πριν λίγο καιρό είχαμε ξεκινήσει την αντιρετροϊκή θεραπεία στην κοινότητα και στόχος μας ήταν να καλύψουμε το μεγαλύτερο κομμάτι των ασθενών και κυρίως όσους ήταν στα προχωρημένα στάδια της νόσου.

Οι θεραπείες αυτές τότε, όπως και σήμερα, εξαρτώνται κυρίως από το επίπεδο συμμόρφωσης των ασθενών και τη σωστή λήψη της αγωγής επιμελώς και χωρίς παραλείψεις και διακοπές στη θεραπεία.

Αν δεν υπάρχει συμμόρφωση, τότε γρήγορα δίνεται στον ιό η δυνατότητα ανάπτυξης ανθεκτικότητας.

Αυτό ήταν και το μεγάλο στοίχημα που έβαλε η οργάνωση στις αρχές του 21ου αιώνα. Να μπορέσει να εφαρμόσει θεραπείες ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη και να μειώσει το ιικό φορτίο της κοινότητας με συνεχή ενημέρωση, εκπαίδευση, εθελοντική εξέταση και συμμόρφωση σε μια μακροχρόνια αγωγή.

Είχα ήδη περάσει δέκα μήνες με μια υπέροχη ομάδα, που ξεπερνούσε καθημερινά τον εαυτό της στον αγώνα κατά του ιού. Μία από τις τελευταίες μέρες και καθώς εξετάζω μία ασθενή, με διακόπτει η νοσηλεύτρια από το φαρμακείο για να μου μιλήσει για κάτι επείγον. Ένας από τους ασθενείς μας, και μάλιστα από τους πρώτους που μπήκαν στη θεραπεία και είχαν πολύ καλή ανταπόκριση μέχρι σήμερα, έμαθε πως φεύγω και δεν επιθυμεί να συνεχίσει την αγωγή του, αφού το βρίσκει μάταιο μιας και πιστεύει πως μαζί μου θα κλείσει και η αποστολή. Πήγα λοιπόν να τον βρω και να του μιλήσω.

Του εξήγησα πως τα πήγε υπέροχα μέχρι τώρα. Πως εγώ φεύγω αλλά τα φάρμακα θα μείνουν εδώ και θα συνεχίσουμε όλοι μαζί τον αγώνα μας για φθηνότερες και καλύτερες θεραπείες. Και η αποστολή μας θα συνεχίσει με νέους γιατρούς, μέχρι που η κοινότητα θα συνέλθει από το πλήγμα και θα ανακτήσει τις δυνάμεις της. «Πρέπει κι εγώ κάποια στιγμή να γυρίσω στους δικούς μου. Είμαι κι εγώ άνθρωπος, όπως εσύ κι έχω ανάγκες» του είπα. Σκούπισε τα δάκρια του, με κοίταξε στα μάτια και μου απάντησε «Όχι γιατρέ, δεν είσαι άνθρωπος. Είσαι η προσευχή μου και η ελπίδα μου…»

photos: © Isabel Corthier