Ο Χρήστος Νέγκας γεννήθηκε το 1936 στη Ζάκυνθο. Σπούδασε στις σχολές του Θεάτρου Τέχνης και του Κωστή Μιχαηλίδη.

Λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, ο ηθοποιός είχε εκλεγεί στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, ενώ παράλληλα είχε ανοίξει και δικό του διαφημιστικό γραφείο. Ήταν από τους πιο ωραίους άντρες της εποχής και δικαιωματικά  συγκαταλέχθηκε στους jeunes premiers του χρυσού ελληνικού κινηματογράφου.

H πορεία στην υποκριτική

Στον κινηματογράφο έπαιξε σε 40 περίπου ταινίες εκ των οποίων οι δύο της Φίνος Φιλμ. Την πρώτη του εμφάνιση στο σανίδι την έκανε στο θεατρικό έργο του Αλέκου Γαλανού «Κόκκινα Φανάρια», που σκηνοθέτησε το 1961 ο Αλέξης Δαμιανός και στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου. Τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο το 1979, στο θεατρικό έργο του Νίκου Τσιφόρου «Σταυροφορία».

Στη μεγάλη οθόνη πρωτοεμφανίσθηκε το 1960 στην ταινία του Κώστα Καραγιάννη «Το αγρίμι». Έπαιξε συνολικά σε 36 ταινίες και διακρίθηκε, κυρίως, σε ρόλους δραματικούς. Το 1966 κράτησε ένα μικρό ρόλο στην ελληνογαλλική παραγωγή «Ο Μαιγκρέ στην πιο μεγάλη του υπόθεση» («Une balle au coeur» ο πρωτότυπος τίτλος της).

Ο Χρήστος Νέγκας ασχολήθηκε και με τα κοινά των ηθοποιών. Τον Απρίλιο του 1981 εξελέγη ως ανεξάρτητος στο Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, όντας μέλος της κλαδικής των ηθοποιών της Νέας Δημοκρατίας. Παράλληλα με το κύριο επάγγελμά του διατηρούσε και διαφημιστικό γραφείο.

Το πρόωρο τέλος

Ο Χρήστος Νέγκας πέθανε, ενώ κολυμπούσε στην παραλία της Αναβύσσου, στις 21 Ιουνίου 1981, σε ηλικία 45 ετών. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε καρδιακή προσβολή.

Το άψυχο σώμα του ηθοποιού βρέθηκε από κολυμβητές, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ της εποχής. «Λουόμενοι είδαν ένα σώμα να επιπλέει, έσπευσαν, το τράβηξαν στην παραλία, αλλά ο άτυχος Νέγκας ήταν ήδη νεκρός. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι έπαθε καρδιακή προσβολή, όταν βρισκόταν μέσα στο νερό» έγραφε η εφημερίδα «Τα Νέα». Ο ηθοποιός κηδεύτηκε την επομένη του θανάτου του, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει μια κόρη, τη γνωστή ραδιοφωνική παραγωγό σήμερα, Αθηναΐδα Νέγκα. Η Αθηναΐς ήταν τότε έξι ετών. Πριν από λίγα χρόνια σε συνέντευξή της αναφέρθηκε στον πρόωρο χαμό του πατέρα της: «έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν έξι. Πλέον η απώλειά του για μένα είναι ντε φάκτο και έχω συνηθίσει την ιδέα πως μεγάλωσα χωρίς της παρουσία του. Δεν ξέρω πως θα ήμουν αν υπήρχε στη ζωή μου, σίγουρα πάντως δεν θα ήμουν τόσο ανεξάρτητη. Όλα τα ορφανά έχουμε μια πολύ δική μας αίσθηση ανεξαρτησίας»….

Όταν έφυγε από τη ζωή, οι συμπατριώτες του έδωσαν στον δημοτικό κινηματογράφο της Ζακύνθου, το όνομά του για να τον τιμήσουν.

Το πένθος της Αθηναΐδος

Αναφερόμενη στις αναμνήσεις που έχει από τον μπαμπά της η δημοσιογράφος είπε: «Θυμάμαι στιγμές με τον πατέρα μου. Εγώ πήγα σχολείο, με διάβαζε ο μπαμπάς μου, με έμαθε να διαβάζω. Μέχρι τα 7 περίπου πιστεύεις ότι ο μπαμπάς σου είναι Σούπερμαν, πιστεύεις ότι είναι άτρωτος, δεν τον έχεις απομυθοποιήσει ακόμα».

«Το πιο βαρύ κομμάτι στο δικό μου πένθος είναι κάτι που οι άλλοι ήξεραν, ήταν θέμα συζήτησης. Ήταν θέμα συζήτησης για τις άλλες μαμάδες, για τις γειτόνισσες. Δηλαδή με έδειχναν με το δάχτυλο και καταλάβαινα ότι είναι για το πένθος μου», συνέχισε η Αθηναΐς Νέγκα και είπε «Εγώ είδα για τον θάνατο του πατέρα μου στο δελτίο ειδήσεων. Από τη μία είναι μια απώλεια που δεν μπορείς να ξεπεράσεις ποτέ, είναι πολύ άγρια, πολύ άσχημη…»

Χαρακτήρισε τον θάνατο του πατέρα της, σαν «μπάλα γύρω από το πόδι που σε τραβάει στον πάτο», είπε όμως πως με τα χρόνια αποτέλεσε και μια μορφή ελευθερίας «που σε κάνει να σταθείς στα πόδια σου».

Πηγές: Τα Νέα| Μηχανή του Χρόνου| Wilkipedia | athensvoice.gr

 Enimerotiko.gr