ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ … ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ…!

Γράφει ο Δρ. ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, D.Ed., M.Ed., Ph.D.
Πολιτευτής ΑΝ.ΕΛ.

Μια χαρακτηριστική φράση του Σοφοκλέους στην τραγωδία «Αντιγόνη» ταιριάζει απόλυτα σε όσα διαδραματίζονται σήμερα στην πατρίδα μας. Βάζει λοιπόν στο στόμα του Κρέοντα μια σημαντική πρόταση που είναι διαχρονική. Τι είπε;. Τόνισε πως «οι Θεοί αφού ταρακούνησαν πολύ την Αθήνα την ανόρθωσαν πάλι.». Αυτό μπορούμε να πούμε πως ισχύει και σήμερα. Ύστερα από μεγάλη ταραχή στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας άρχισε σιγά – σιγά να ανατέλλει η Ελπίδα, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ότι κάτι μπορεί να βελτιωθεί, για να βγούμε από την ψυχοφθόρο και βασανιστική κατάσταση της συντεταγμένης ή της ασύντακτης χρεοκοπίας.
Όλοι γνωρίζουν ότι εδώ που φτάσαμε, φτάσαμε από τις κακές οικονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., από το στημένο πελατειακό Κράτος, από την Διαπλοκή και Διαφθορά και από την έλλειψη Αξιών και Αγάπης για την πατρίδα μας. Το θέμα πλέον δεν είναι ποιοι είναι οι ένοχοι αλλά αν μπορεί το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί, αν μπορούν να αλλάξουν, αν πήραν το μήνυμα για ριζικές μεταμορφώσεις και αν μπορούν να φέρουν τα πάνω – κάτω στην κομματική και πολιτική αρένα και φυσικά αν μπορούν να πάρουν πίσω τα κλεμμένα…!
Για αρκετούς μήνες και χρόνια η ζωή μας περνάει δια «πυρός και σιδήρου» με μεγάλα προβλήματα τόσο στην ψυχολογία των πολιτών όσο και στην πραγματική οικονομία. Κυρίως τα τελευταία πέντε χρόνια με τα Μνημόνια γίναμε πολύ φτωχότεροι, πολύ απαισιόδοξοι και πολύ προβληματισμένοι.
Δεν γνωρίζαμε τι θα μας ξημερώσει, δεν πιστεύαμε ότι οι … εταίροι μας θα έκλειναν την στρόφιγγα της χρηματοδότησης και θα μας οδηγούσαν σε οικονομική ασφυξία και δεν φανταζόμασταν ότι θα ξημερο-βράδιαζαν οι πολίτες έξω από τις Τράπεζες και τα Α.Τ.Μ. για να πάρουν τα πενήντα Ευρώ. Δυστυχώς, η πατρίδα μας, τους ανθρώπους που άφησαν στις τράπεζες τις οικονομίες, τους μισθούς και τις συντάξεις, για να βοηθήσουν την χώρα, τους στοίβαξε στις ατέλειωτες ουρές των ψυχρών και άψυχων μηχανημάτων και τους τιμώρησε, γιατί τιμωρία είναι να μην έχεις χρήματα, που είναι δικά σου και τα έβγαλες νόμιμα και να μην μπορείς να τα αξιοποιήσεις. Τιμωρία δεν ήταν η φυλακή του Κολοκοτρώνη και ο θάνατος του Καποδίστρια;
Η Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ξεκίνησε να υλοποιήσει μια συμφωνία με τους Θεσμούς, που μπορεί να οδηγήσει σ’ ένα καλύτερο αύριο και που μας δίνει Ελπίδα και Προοπτική για το μέλλον της χώρας και το μέλλον των παιδιών μας. Τα όσα τράβηξε ο Πρωθυπουργός τις τελευταίες μέρες στις Ευρωπαϊκές συζητήσεις μόνο η ψυχή του το ξέρει. Πάντως τα κατάφερε και έκανε αυτά που κανένας προηγούμενος δεν τα τόλμησε.
Οι Τσίπρας – Καμμένος τόλμησαν και πέτυχαν ένα νέο πρόγραμμα Διάσωσης, με μεγάλη οικονομική στήριξη, με προοπτική ανάπτυξης και με όρο την ρύθμιση του χρέους. Οι πλειοψηφία των 229 ΝΑΙ ήταν πρωτοφανής και δείχνει πως κάτι αλλάξει στην πολιτική σκηνή. Το μελανό σημείο στην ψηφοφορία ήταν η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Τέσσερες Υπουργοί και τριάντα πέντε βουλευτές είπαν όχι. Η συμφωνία κέρδισε αλλά η κυβέρνηση έχασε και δημιουργήθηκε πολιτικό ζήτημα, που θα οδηγήσει σε Ανασχηματισμό και ενδεχομένως σε πρόωρες εκλογές. Ο Τσίπρας τους έκανε βουλευτές και Υπουργούς και αυτοί του γύρισαν την πλάτη. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει το πώς συμβιβάζεται το ΟΧΙ με το «στηρίζουμε την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό» του Λαφαζάνη, της Κωνσταντοπούλου, του Βαρουφάκη και των άλλων.
Οι απώλειες ήταν βαρύτατες για την Κυβέρνηση και η διαίρεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματικότητα. Ευτυχώς που οι ΑΝ.ΕΛ. θα συνεχίσουν σ’ όλα τα στάδια να στηρίζουν την Κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου ώστε να ολοκληρωθεί η Συμφωνία, και να αρχίσει η Χρηματοδότηση, να ανοίξουν οι Τράπεζες και να ξαναδούμε το Χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων.
Η συμφωνία πρέπει να ολοκληρωθεί από την παρούσα κυβέρνηση και την Βουλή και μετά ας δρομολογηθούν οποιεσδήποτε πολιτικές εξελίξεις. Την χρονική αυτή στιγμή ο λαός στηρίζει την Συγκυβέρνηση και εκτιμά την στήριξη όλων των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων.
Ας γνωρίζουν, όμως όλοι οι Βουλευτές πως την «προδοσία» την αγάπησαν πολλοί, τους προδότες, όμως κανένας».