Δικαίωση μόνο…

Πολλά γράφονται και λέγονται τις τελευταίες μέρες για την προκήρυξη της Πανελλαδικής
απεργίας της ΑΔΕΔΥ για την 28 η Φεβρουαρίου. Προσωπικά, στην απεργία θα συμμετέχω.
Προφανώς και η ημερομηνία αυτή δεν επιλέχθηκε τυχαία. Είναι η πρώτη μαύρη επέτειος
από το πιο τραγικό, ομαδικό έγκλημα που συντελέστηκε στη χώρα μας και μέχρι εκεί που
φτάνουν οι δικές μου μνήμες. Τη μέρα αυτή, δεν χρειάζονται μνημόσυνα ετούτες οι ψυχές,
γιατί κάθε στιγμή εδώ και ένα χρόνο τις μνημονεύουμε. Δικαίωση χρειάζονται. Δικαίωση
χρειάζονται και δικοί τους άνθρωποι για να αντέξουν να ζήσουν με το τραγικό αυτό
γεγονός. Η προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος είναι τόσο εξόφθαλμη, ώστε
μπαζώνεται ο χώρος του συμβάντος, διαγράφονται βίντεο από κάμερες ασφαλείας,
αγνοούνται 3 βαγόνια λες και πρόκειται για καρφίτσες, που η συμμετοχή μου στην απεργία
και στις πορείες που θα πραγματοποιηθούν είναι μονόδρομος. Θα συμμετέχω για να πω με
τον δικό μου τρόπο στους συγγενείς των θυμάτων ότι είμαι και εγώ δίπλα τους, μαζί τους
στον αγώνα για τη δικαίωση των ψυχών των δικών τους ανθρώπων. Σε όλη τη χώρα,
περισσότερο όμως, στη δική μας πόλη, που βίωσε με τον τραγικότερο τρόπο αυτή τη μέρα
θα έπρεπε να παραλύσουν τα πάντα. Όλοι θα έπρεπε να συμμετέχουμε σ’ αυτή την
απεργία.
Είναι, βέβαια, και το οικονομικό κόστος της συμμετοχής στη μέση που θα κρατήσει
αρκετούς στις δουλειές τους. Αλλά, δεν αξίζει να χάσουμε ένα μεροκάματο για να δείξουμε
στους ανθρώπους που έχασαν για πάντα ό,τι πολυτιμότερο είχαν ότι είμαστε δίπλα τους;
Εξάλλου, τι μπορείς να αγοράσεις πλέον με ένα μεροκάματο εκεί που έχει φτάσει η
ακρίβεια; Ας χάσουμε, λοιπόν ένα κιλό φέτα και ένα λίτρο λάδι.
Σ’ αυτή την απεργία δεν μπορώ παρά να συμμετέχω, για να συμπαρασταθώ στους αγρότες
που τους εμπαίζουν λέγοντάς τους περί ξυσίματος του πάτου του βαρελιού, αυτοί που
βρήκαν βαρέλια γεμάτα αλλά φρόντισαν να τα αδειάσουν (όλοι γνωρίζουμε πώς), με κάθε
είδους pass, αλλά κυρίως για να μου πασάρουν ότι χορταίνει μια οικογένεια με τέσσερα
τοστ.
Σ’ αυτή την απεργία θα συμμετέχω, γιατί η κυνικότατη δήλωση «όποιος δεν
προσαρμόζεται, πεθαίνει» είχε εξίσου κυνική συνέχεια: «αν θέλεις να έχεις φάρμακα, τα
φάρμακα δεν είναι δωρεάν, κοστίζουν και πρέπει να τα πληρώσεις ακριβά», και σε μια
νύχτα ακολούθησε η αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων κατά 70%.
Θα συμμετέχω, γιατί προσπαθούν να επιβάλλουν την αξιολόγηση στο δημόσιο σχολείο με
τρόπο που θα βαθμολογηθούν με άριστα όχι οι άριστοι αλλά οι αρεστοί. Επίσης, όλοι
ξέρουμε πώς γίνεται. Απεργία – αποχή, λοιπόν στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Σ’ αυτή την απεργία θα συμμετέχω, γιατί το νομοσχέδιο για ίδρυση ιδιωτικών (μη κρατικών
τα ονομάζουν αυτοί) πανεπιστημίων είναι κατάπτυστο. Αλήθεια, ποιο σοβαρό
πανεπιστήμιο θα έρθει να ανοίξει παράρτημα στην Ελλάδα; Μόνο κάποια Β κατηγορίας
που υποχρηματοδοτούνται στις χώρες τους λόγω της χαμηλής ποιότητας παροχών τους. Η
ίδρυση τέτοιων πανεπιστημίων θα σημάνει αυτόματα την επιπλέον υποχρηματοδότηση
των δημόσιων. Γνωρίζουμε όλοι, άραγε, ότι η Ελλάδα ξοδεύει περίπου 1700€ ετησίως για
κάθε φοιτητή όταν ο Ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι πάνω από 10000€; Και ας σταματήσει

επιτέλους η καραμέλα περί επαναπατρισμού των Ελλήνων φοιτητών του εξωτερικού. Γιατί
όσοι μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους για ιδιωτικές σπουδές θα συνεχίσουν να
επιλέγουν χώρες που πιθανότατα μετά θα μπορέσουν να αποκατασταθούν και
επαγγελματικά. Γι’ αυτό το λόγο δεν θα μείνουν ποτέ να σπουδάσουν στην Ελλάδα.
Σ’ αυτή την απεργία θα συμμετέχω για όλα τα παραπάνω και για άλλα τόσα, αλλά κυρίως
θα συμμετέχω για τη Χρύσα, τη Θώμη, την Αναστασία και για άλλες 54 αδικοχαμένες –
δολοφονημένες ψυχές προσδοκώντας δικαίωση και τιμωρία των υπεύθυνων. Γιατί, «η
γενιά μας θα πρέπει να απολογηθεί όχι τόσο για τα εγκλήματα των κακών ανθρώπων, όσο
για την τρομακτική σιωπή των καλών» (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ).

Ζιάκα Ιωάννα
Η ταμίας της ΕΛΜΕ Τρικάλων
(Εκλεγμένη με την Πρωτοβουλία καθηγητών – ΣΥΝΕΚ)