Δικαίωμα στη «μετά το πτυχίο» σύγχυση

Κάθε πτυχιούχος πλημμυρίζεται από ανθοδέσμες και ευχές καλής σταδιοδρομίας. Ωστόσο, όλα αυτά επισκιάζονται από την κρίσιμη ερώτηση «Τώρα πού σκέφτεσαι για μεταπτυχιακό;» ή «Σκέφτεσαι να πας εξωτερικό;». Είναι σαν να ρωτάς έναν άνθρωπο που χωρίζει «Τώρα τι σκέφτεσαι για την επόμενη σχέση σου;» ενώ δεν έχει ξεπεράσει τη θλίψη και τη μελαγχολία της απομάκρυνσης από την παλιά.

Η φοιτητική ζωή και σταδιοδρομία είναι μία σχέση από την οποία οι νέοι κάποια στιγμή απομακρύνονται και είναι ανάγκη να βρεθούν σε μία περίοδο χάριτος, μία περίοδο προσαρμογής στην νέα πραγματικότητα. Χρειάζεται να σφυρηλατήσουν τις ασπίδες τους προς το εργασιακό περιβάλλον που απουσιάζει και που τους απογοητεύει. Οι κακώς κατευθυνόμενες ερωτήσεις περί μεταπτυχιακού, αν και υποδηλώνουν την πραγματικότητα ενός ολόκληρου συστήματος πληρωμένης γνώσης, ταλαντεύουν το σκοινί στο οποίο ακροβατούν οι πτυχιούχοι και τους ρίχνει σε μια τρικυμισμένη θάλασσα, δίχως να γνωρίζουν κολύμπι. Μαθαίνουν «κακήν κακώς» να κολυμπούν σε ύδατα ήδη μολυσμένα από την οικονομική ανέλιξη και ευνουχίζεται ο ρομαντισμός τους και οι στόχοι τους. Αν κι αυτό γίνεται ήδη από τα φοιτητικά χρόνια, υπάρχει μια μικρή αντίσταση, η οποία χάνεται στο πλήθος του άγχους και της ανάγκης απάντησης στην ερώτηση περί μεταπτυχιακού και μελλοντικής καριέρας.

Η κατασκευή μίας υλιστικής μόρφωσηςείναι αυτό που αντιμετωπίζει ο «εν δυνάμει» άνεργος νέος. Αν πιστεύουμε έστω και στο ελάχιστο τη ρήση του Ν. Καζαντζάκη«Νέος θα πει να επιχειρείς να γκρεμίσεις τον κόσμο και να έχεις το θράσος να θες να οικοδομήσεις καινούριο, καλύτερο.»ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να καταδυθούν σε μία περίοδο σύγχυσης, κοινωνώντας τημε τους άλλους, για να καταφέρουμε να αναδυθούμε με νέα όπλα ενάντια στην πραγματικότητα που άλλοι κατασκευάζουν για εμάς, που άλλοι θέλουν για εμάς, για να μην βγουν εκείνοι από την πεπατημένη οδό. Ας μας αφήσετε να πενθήσουμε για ένα χρονικό διάστημα για τις όμορφες και ανέμελες στιγμές που περάσαμε, έτσι ώστε να επιθυμήσουμε νέες ομορφότερες, βασισμένες στις εξελίξεις της ζωής μας. Το πένθος από την απέκδυση της ταυτότητας του φοιτητή είναι κάτι φυσικό και δε χρειάζεται να βιαστούμε να φορέσουμε μία νέα ταυτότητα, δίχως να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε και να ετοιμάσουμε τον εαυτό μας για έναν πόλεμο με το αύριο. Διότι δεν είμαστε άμαχος πληθυσμός, όπως αντιμετωπίζουν πολλοί τους νέους. Είμαστε άμαχος επειδή εσείς κλέβετε τα όπλα και τα χρησιμοποιείτε για το κέρδος και για τη συντήρηση ενός κόσμου, που αν και δε σας ευχαριστεί (όπως διαφαίνεται από την απογοήτευση στο λόγο σας), έχετε συνηθίσει σε αυτόν. Η ανοσία ζωγραφίζεται έντονα στην κενότητα των ματιών σας όταν μας λέτε «Δεν αρκεί πλέον ένα πτυχίο. Για να επιτύχεις χρειάζεσαι χαρτιά». Κι εγώ απαντώ ότι για να επιτύχω χρειάζομαι να παραμείνω άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, κι όχι λύκος ανάμεσα σε λύκους.

Φωτεινή Δ Νούλα