Δήλωναν αδυναμία πληρωμής, αλλά τους “κάρφωσε” το Facebook

Οι δύο ηλικιωμένοι στην αίτηση τους, η οποία απερρίφθη τελικά ως ουσία αβάσιμη, μεταξύ των ισχυρισμών που είχαν για να επιτύχουν κούρεμα των υπέρογκων χρεών τους, υποστήριξαν πως και τα τρία παιδιά, αν και ήταν ενήλικα, εξαρτώνταν από τους ηλικιωμένους γονείς τους, γιατί βρίσκονταν στην ανεργία, λόγω του κορονοϊού.

Αυτό όμως, που δεν υπολόγισαν ήταν το Facebook, όπου και τα παιδιά αναρτούσαν κανονικά τις ζωές τους. Όπως προέκυψε από το υλικό που προσκόμισαν στη δίκη οι τράπεζες, “ανέβαιναν” συχνά φωτογραφίες και στοιχεία τόσο για σπουδές στο εξωτερικό και την καθημερινότητά τους, όσο και τη μετέπειτα ζωή τους, επαγγελματική και μη.

Το Ειρηνοδικείο Σαλαμίνας στην υπ’ αριθμ. 13/2021 απόφαση του, αναφέρει πως ο ισχυρισμός των αιτούντων ότι οι δύο γιοι ήταν άνεργοι, ήταν αναληθής και δεν αποδεικνύεται. Μάλιστα, σύμφωνα με την ένταση παράβασης του καθήκοντος ειλικρινούς δήλωσης που υπέβαλαν οι πιστώτριες τράπεζες, προκύπτει ότι ο μεγαλύτερος ήταν παντρεμένος με ένα παιδί και εδώ και χρόνια με μόνιμη και σταθερή εργασία.

Παράλληλα, ο νεότερος, επίσης δεν ήταν εξαρτημένο μέλος, αφού ούτε άνεργος ήταν, ούτε λόγω πανδημία COVID-19 παρέμενε φοιτητής, όπως υποστήριζαν οι γονείς του. Αντίθετα -σύμφωνα με την απόφαση- ο γιος τους αναρτούσε συχνά για την πανεπιστημιακή του καριέρα, αφού κατείχε θέση επιμελητή.

“Αποδείχθηκε ότι ολοκλήρωσε τις σπουδές του από τα μέσα του έτους 2016, εν συνεχεία παρακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραµµα, ολοκληρώνοντας τον συγκεκριμένο κύκλο σπουδών τον Οκτώβριο του έτους 2017 (βλ. δημόσια ανάρτηση του στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης «facebook» στις 20.10.2017)” αναφέρει το δικαστήριο και συνεχίζει: “Επιπλέον, στον ίδιο ως άνω ιστότοπο, ο υιός των αιτούντων έχει αναρτήσει πληροφορίες, προσβάσιµες και σε χρήστες του διαδικτύου που δεν έχουν λογαριασμό στο «facebook», ήτοι προσπελάσιμες αδιακρίτως από όλους τους χρήστες του διαδικτύου, σύμφωνα µε τις οποίες από τις 18.10.2019 εργάζεται”.

“Αλόγιστη σύναψη συμβάσεων”

Άκρως επιβαρυντική φαίνεται πως ήταν και η στάση του ζευγαριού απέναντι στις τράπεζες. Κατά τη δικαστική απόφαση, προέκυψε ότι οι αιτούντες ανέλαβαν τις δανειακές τους υποχρεώσεις χωρίς να είναι σε θέση να αποπληρώσουν αυτές. Ειδικότερα, έλαβαν 24 πιστωτικά προϊόντα, εκ των οποίων τα 8 είναι στεγαστικά δάνεια και τα υπόλοιπα είναι καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, δημιουργώντας χρέη που ξεπερνούν τα 385.000,00 ευρώ, ενώ το εισόδημά τους κατά το συνολικό χρονικό διάστημα του δανεισμού δεν επαρκούσε για την εξυπηρέτηση αυτών.

“Οι αιτούντες προέβησαν σε ανακυκλούµενη χρήση πιστωτικών προϊόντων προς εξόφληση χρεωστικών υπολοίπων άλλων και ότι συμβλήθηκαν σε δανειακές συμβάσεις, και μάλιστα σε έναν µμεγάλο αριθμό δανειακών συμβάσεων -μεταξύ των οποίων και καταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών-, προβλέποντας ως ότι ο υπερδανεισμός τους µε βάση τις υφιστάμενες ή ευλόγως αναμενόμενες μελλοντικές οικονομικές τους δυνατότητες, σε συνδυασμό µε το ύψος των οφειλών τους, θα τους οδηγούσε σε κατάσταση µόνιµης αδυναμίας πληρωμών και παρ᾽ όλα αυτά αποδέχθηκαν το αποτέλεσμα αυτό” επισημαίνει το δικαστήριο και προσθέτει: “δηλαδή, έχοντας γνώση της πρόδηλης αναντιστοιχίας των εισοδημάτων τους προς τις οφειλές τους, την αποπληρωμή των οποίων µε δική τους πρωτοβουλία ανέλαβαν και σταθμίζοντας την διακινδύνευση των οικονομικών συμφερόντων, τόσο των ιδίων όσο και των πιστωτών τους, με το επιδιωκόμενο όφελος, το οποίο καρπώθηκαν τελικά, προέβησαν αλόγιστα στη σύναψη διαδοχικών δανειακών συμβάσεων”.

Το γεγονός ότι οι ίδιοι έβλεπαν ότι ήταν σχεδόν αδύνατον να αποπληρώσουν τα αρχικά δάνεια, ωστόσο προχωρούσαν συνεχώς σε νέες δανειακές συμβάσεις “συνιστά παράλληλα επιγενόμενο δόλο ως προς τις χρονικά προγενέστερες δανειακές υποχρεώσεις τους, ακόμα και αν αυτές να ικανοποιηθούν κατά τον χρόνο ανάληψής τους, µε βάση την κατά τα αντίστοιχα χρονικά σημεία κατάρτισης αυτών περιουσιακή τους κατάσταση. Και βέβαια ο αναφερόμενος ως άνω ανακυκλούµενος δανεισμός των αιτούντων για εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών τους είναι ένδειξη ενδεχόμενου δόλου, καθώς, όπως προκύπτει από τα διδάγματα της κοινής λογικής και πείρας, που το παρόν Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη του αυτεπάγγελτα, ο οφειλέτης δανείζεται για να εξοφλήσει παλαιότερα δάνεια, όταν δεν µμπορεί πλέον να τα εξυπηρετήσει”.

Τραπεζική ευθύνη

Όσο για τη θέση που κράτησαν τα τραπεζικά ιδρύματα, που συνέχισαν να χορηγούν νέα δάνεια, πράγματα το ότι το ζευγάρι ήταν ήδη υπερχρεωμένο, τονίζεται: “Οι αιτούντες βρίσκονταν, σε ενδεχόμενο δόλο ως προς την αδυναμία πληρωμών στην οποία περιήλθαν. Γίνεται δε μνεία ότι, μολονότι οι τράπεζες έχουν υποχρέωση να αξιολογήσουν εκ των προτέρων την πιστοληπτική ικανότητα και φερεγγυότητά του δανειστή, τούτο δεν ανατρέπει την ύπαρξη δόλου εκ μέρους των αιτούντων”.

Και καταλήγει το δικαστήριο: “Υπό το πρίσμα όλων των ανωτέρω, οι αιτούντες δημιούργησαν τα ανωτέρω χρέη, υπερβαίνοντας το μέτρο και τη σύνεση του μέσου καταναλωτή µε αλόγιστο και συνεχή δανεισμό µε την λήψη πιστωτικών καρτών και δανείων, αποδεχόμενοι πλήρως ως πιθανό αποτέλεσμα την αδυναμία πληρωμής τους και αψηφώντας τις συνέπειες χωρίς να αλλάζουν συμπεριφορά”.