Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν μόνο πεδία μαχών, ήταν και δήμιοι – εγκληματίες πολέμου που οργάνωσαν γενοκτονίες. Πολλοί από αυτούς βοηθήθηκαν από το Βατικανόκαι τον Ερυθρό Σταυρό να ξεφύγουν και κάποιοι δεν λογοδότησαν ποτέ!
28η Οκτωβρίου χθες, κι αν για την Ελλάδα τα σημάδια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν βαθιά και έμειναν ανεπούλωτα – ιδιαίτερα σε κάποιους τόπους που ένιωσαν το μαχαίρι των δημίων στο κορμί τους – για τους Εβραίους, και όχι μόνο, ακόμα, 80 χρόνια μετά, πονάνε και θυμίζουν…
Θυμίζουν τους «ανθρώπους» που εγκλημάτησαν, που ασέλγησαν στους ομοεθνείς τους, που έδωσαν άλλη διάσταση στις λέξεις «θηρίο», «ζούγκλα», «απανθρωπιά», «δολοφονία»…
Πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα σχετικά με τους εγκληματίες – φυγάδες, που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον πιο αιματηρό πόλεμο που αιματοκύλησε τη Γη.Πολλοί ήταν εκείνοι, που διέπραξαν φρικαλεότητες και στη συνέχεια χάθηκαν στην ομίχλη της ανωνυμίας· διέφυγαν της σύλληψης μετά την πτώση της ναζιστικής Γερμανίας και πέθαναν ήσυχα με μια εικόνα του εσταυρωμένου Χριστού στο προσκεφάλι τους, προκλητικά εθελοτυφλούντες ότι ήταν κάποιοι από εκείνους που σταύρωσαν εκατομμύρια ανθρώπους.
Σε αρκετούς από τους χειρότερους εγκληματίες πολέμου του κόσμου παρασχέθηκαν διέξοδοι διαφυγής από τη δικαιοσύνη, από την Εκκλησία (το Βατικανό υπέθαλψε πολλούς από αυτούς!). Λόγω της επιρροής της Καθολικής Εκκλησίας, του Ερυθρού Σταυρού σε χώρες όπως η Αργεντινή, πολλοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι – δήμιοι έζησαν την υπόλοιπη ζωή τους, δίχως την παραμικρή τύψη και χωρίς να λογοδοτήσουν. Άλλοι, πλήρωσαν, αργά μεν, αλλά με τίμημα τη ζωή τους για ό,τι ελεεινό έπραξαν.
1. Γιόσεφ Μένγκελε: Ο Άγγελος του Θανάτου (1911 – 1979)
Όπως υποδηλώνει το προσωνύμιο του Μένγκελε, ήταν ο άνθρωπος – συνώνυμο με τον θάνατο. Ένας μορφωμένος και ευφυής επιστήμων, μορφωμένος ιδιαίτερα και λάτρης της φιλοσοφίας, απόφοιτος της Ιατρικής, ευθύνεται για τον θάνατο εκατομμυρίων ανδρών, γυναικών και κυρίως παιδιών. Το όνομά του είναι εγγενώς συνδεδεμένο και σχεδόν συνώνυμο με την Τελική Λύση, που αφορούσε την εξόντωση των Εβραίων και άλλων εθνοτικών ομάδων.
Ο φρικτός και απάνθρωπος τρόπος των δολοφονιών που διαπράχθηκαν στο διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτςάρχισε υπό την εποπτεία του. Ο Μένγκελε έμεινε σαν ένας λεκές στην Ιστορίαγια τα πειράματα που έκανε με ανθρώπους. Στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου διεξήγαγε κυρίως πειράματα με διδύμους και μικρόσωμους (έχουν γραφτεί πολλά για τους 7 νάνους του Μένγκελε στο Άουσβιτς), οι οποίοι αποτελούσαν για αυτόν αναζήτηση για την «ανωμαλία» τους. Επίσης, παιδιά καταγωγής ρομά κινούσαν το ενδιαφέρον του, αφού προσπαθούσε μέσω συγκριτικών πειραμάτων, μεταξύ αυτών και άλλων κρατουμένων να θεμελιώσει τις φυλετικές του θεωρίες.
Ο Μένγκελε, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τις νεκροψίες με στόχο τη διαπίστωση των αποτελεσμάτων των πειραμάτων του, σκότωνε τα θύματα με ενέσεις φαινόλης. Ο Μένγκελε είχε ενταχτεί στο ναζιστικό κόμμα το 1937 και ήταν μέλος των SS. Έγινε ο «βρικόλακας» του στρατοπέδου του θανάτου μετά έναν τραυματισμό του το 1942 στο Ανατολικό Μέτωπο, που τον κατέστησε ακατάλληλο για ενεργό υπηρεσία στο στράτευμα. Για να μην επηρεάσει αρνητικά ο τραυματισμός του, προσφέρθηκε, ο Μένγκελε, να διοριστεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και επί 21 μήνες οδήγησε ανελέητα στον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους.
Τα εγκλήματά του έμειναν ατιμώρητα, καθώς μετά την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος εξαφανίστηκε. Μπόρεσε να εξαπατήσει τις συμμαχικές δυνάμεις, διαφεύγοντας ντυμένος σαν στρατιώτης πεζικού. Συνελήφθη στο Μόναχο, κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου αλλά αφέθηκε ελεύθερος. Το 1948 αποφάσισε ότι ήταν καιρός να φύγει οριστικά από τη Γερμανία. Τον βοήθησε ο Ερυθρός Σταυρός, ο οποίος παραδέχτηκε – χρόνια μετά – ότι είχε παράσχει πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα σε τουλάχιστον σε δέκα υψηλόβαθμους ναζί αξιωματούχους. Προορισμός του Μένγκελε ήταν η Αργεντινή, λόγω των καλών σχέσεων της χώρας με τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία, καθώς και τις επιχειρηματικές σχέσεις του πατέρα του στη χώρα του τάνγκο, ο οποίος ήλπιζε ότι ο γιος του θα μπορούσε να βοηθήσει στη σταθεροποίηση αυτών των σχέσεων.
Πιστός στη θεωρία του, ο Μένγκελε δεν έκανε καμία προσπάθεια να κρύψει την πραγματική του ταυτότητα ενώ βρισκόταν στην Αργεντινή, μέχρι που αποκαλύφθηκε ότι ένας άλλος διαβόητος συνάδελφός του, ο Άντολφ Άιχμαν, είχε απαχθεί από Ισραηλίτες. Αυτό τρόμαξε τον Άγγελο του Θανάτου και προσπάθησε να εξαφανίσει τα ίχνη του. Συνέχιζε να ζει κρυπτώμενος, χρησιμοποιώντας διαφορετικά ψευδώνυμα μέχρι το θάνατό του, περίπου 35 χρόνια αργότερα.
Ο Μένγκελε πέθανε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας ενώ κολυμπούσε. Λέγεται ότι έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και πνίγηκε. Ο τάφος του ανακαλύφθηκε το 1985 από Γερμανούς, Αμερικανούς και Ισραηλινούς ερευνητές. Μόλις το 1992, μετά από εξέταση DNA στα λείψανα του κάποιου Wolfgang Gerhard, το όνομα που είχε χαραχτεί στην ταφόπλακα του, επιβεβαιώθηκε ότι ο Γιόσεφ Μένγκελε ήταν νεκρός. Μαζί του είχε θαφτεί ολόκληρη η θηριώδης ζωή του και οι λεπτομέρειες των απάνθρωπων πειραμάτων που έγιναν στο διαβόητο στρατόπεδο του θανάτου.
2. Άντολφ Άιχμαν: Ο εγκέφαλος του Ολοκαυτώματος (1906 – 1962)
Τα πρώτα χρόνια της ζωή του Άιχμανδεν είναι τόσο λαμπρά όσο εκείνα του Μένγκελε. Ο Άιχμαν γεννήθηκε από μεσαίας τάξης οικογένεια και δεν κατάφερε να καν να ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση στη μηχανολογία. Είχε προβλήματα στο να παραμείνει σε μια κανονική δουλειά, και μέχρι το 1920 βρισκόταν συνεχώς ανάμεσα στην απασχόληση και στην ανεργία.
Σημείο καμπής στην καριέρα του ήταν όταν εντάχθηκε στο Αυστριακό Εθνικιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Ναζί) το 1932. Ο Άιχμαν ανέβηκε στις τάξεις της ιεραρχίας ως ικανός τεχνικός στην εκτόπιση Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από τους Ναζί του πιστώνεται η ιδέα της Τελικής Λύσης. Ο Άιχμαν συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία «διαδρόμων εκτοπισμού» από το 1932 έως το 1944· τα σχέδιά του ήταν τόσο καταστροφικά, που υπολογίζεται ότι πάνω από 1,5 εκατομμύριο Εβραίοι απελάθηκαν σε στρατόπεδα θανάτου από όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, από χώρες όπως η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Γαλλία και οι κατεχόμενες της Σοβιετικής Ένωσης.
Κατά την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος, ο Άιχμαν συνελήφθη, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει με τη βοήθεια της Καθολικής Εκκλησίας! Χρησιμοποίησε πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα και εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, όπου ήλπιζε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με πλαστά ονόματα. Το πιο διάσημο από τα ονοματεπώνυμά του ήταν «Ρικάρντο Κλέμεντ». Η τύχη του Άιχμαν είχε ημερομηνία λήξης… Μετά μια τολμηρή επιχείρηση, που ανέλαβαν αξιωματικοί της Μοσάντ το 1960, ο Άιχμαν απήχθη από το Μπουένος Άιρες και οδηγήθηκε σε δίκη στο Ισραήλ.
Η περίφημη δίκη του, έφερε στο φως την πραγματικότητα της έκτασης της γενοκτονίαςτων Εβραίων. Ο Άιχμαν θα μείνει για πάντα στη μνήμη για τον ρόλο του και την αμετακίνητη στάση του. Η υπερασπιστική γραμμή του ήταν ότι: «απλώς εκτελούσε εντολές»· κρίθηκε ένοχος για τα εγκλήματά του και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που δικαστήριο του Ισραήλ θα επέβαλε την εσχάτη των ποινών στην ιστορία του. Ο Άιχμαν απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 31ης Μαΐου 1962 και αποτεφρώθηκε· η στάχτη του σκορπίστηκε στη θάλασσα, έξω από τα χωρικά ύδατα του Ισραήλ.
3. Κλάους Μπάρμπι: Ο Χασάπης της Λυών (1913 – 1991)
Όπως υποδηλώνει το παρατσούκλι του, ο Κλάους Μπάρμπι διέπραξε απεχθείς πράξεις ακραίας βίας στη Λυών. Ο Μπάρμπι είχε γεννηθεί από μεσοαστική οικογένεια· ο πατέρας του ήταν υπάλληλος γραφείου και στη συνέχεια δάσκαλος δημοτικού σχολείου. Ο πατέρας του είχε υπηρετήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέστρεψε από το μέτωπο πικραμένος και θυμωμένος. Πριν από την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Κλάους, ο πατέρας και ο μικρότερος αδερφός του πέθαναν και δεν ο ίδιος δεν είχε χρήματα για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του.
Ο Κλάους Μπάρμπι προσφέρθηκε εθελοντικά να συμμετάσχει στο ναζιστικό κόμμα το 1933, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας τερατώδουςς καριέρας. Ο «κακός» που έγινε ο Χασάπης της Λυών. Το 1935, ο Μπάρμπι διορίστηκε στα SS και ανέβηκε στην ιεραρχία· έμαθε τις δεξιότητες των ανακρίσεων, δεξιότητες που εφάρμοσε σε πολλούς αθώους ανθρώπους. Το αποκορύφωμα των φρικαλεοτήτων του Μπάρμπι συνέβη όταν καταδίκασε σε θάνατο 44 ορφανά παιδιά στο απομονωμένο χωριό Izieu. Εκείνη την εποχή, ο Μπάρμπι ήταν επικεφαλής της Γκεστάπο στη Γαλλία και η βαρβαρότητά του ήταν ευρέως γνωστή.
Μετά τη θητεία του στη Γαλλία, μετατέθηκε στην πρώτη γραμμή αλλά έφυγε τρέχοντας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Μπάρμπι συνελήφθη από τις αμερικανικές δυνάμεις. Ωστόσο, αντί να τον παραδώσουν στις αρχές μετά τον πόλεμο, οι ΗΠΑ τον έβαλαν να δουλέψει γι’ αυτές. Και στις ΗΠΑ εφάρμοσε τις ανακριτικές μεθόδους του και όχι μόνο! Αμέσως μετά τον πόλεμο, συνεργάστηκε με τους Βρετανούς! Το 1947 στρατολογήθηκε από τη στρατιωτική μυστική υπηρεσία CIC των Ηνωμένων Πολιτειών και στάλθηκε στη Δυτική Γερμανία για να κατασκοπεύει Γάλλους αξιωματούχους (!)… Οι Γάλλοι υπό τον ντε Γκωλ θεωρούνταν τότε επίφοβοι για συνεργασία με τους Σοβιετικούς. Ωστόσο, οι γαλλικές αρχές ήταν ανένδοτες. Τότε οι δημοκρατικές Ηνωμένες Πολιτείες, οι εκπολιτιστές των εθνών, φυγάδεψαν τον Χασάπη της Λυών – το 1950 – στη χώρα της επιλογής του, τη Βολιβία· εκεί τον χρησιμοποίησε και η βολιβιανή κυβέρνηση· δραστηριοποιήθηκε ως «εμπειρογνώμονας» σε διώξεις κομμουνιστών! Οι δεξιότητές του ήταν περιζήτητες!
Ο Μπάρμπι ισχυρίστηκε μάλιστα ότι είχε εργαστεί και για τη CIA· συμμετείχε στους σχεδιασμούς για την εξόντωση του Τσε Γκεβάρα το 1967) και στο Πραξικόπημα της Κοκαΐνης το 1980. Το 1983, η κυβέρνηση της Βολιβίας υποχώρησε υπό την πίεση των Γάλλων και συνέλαβε την Μπάρμπι. Εκείνη την εποχή, χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Κλάους Άλτμαν. Ο Μπάρμπι εκδόθηκε στη Γαλλία για να δικαστεί με την κατηγορία για σχεδόν 842 εκτοπίσεις ανθρώπων στα στρατόπεδα του θανάτου. Ο Μπάρμπι κρίθηκε ένοχος για εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη· πέθανε από λευχαιμία στις 25 Σεπτεμβρίου 1991, στο κελί του.
4. Άντε Πάβελιτς: Ο Κροάτης αιμοσταγής Ναζί (1889 – 1959)
Ο Άντε Πάβελιτς και ο στρατός του, ο διαβόητος Ustase (Ούστασε), πιο γνωστός ως Κροατικός Ναζιστικός Στρατός, ήταν οι μαριονέτες της ναζιστικής Γερμανία και υποστηριζόταν από τη φασιστική Ιταλία. Ο Άντε Πάβελιτς ήταν ο εξτρεμιστής ηγέτης αυτών που διέπραξαν φρικαλεότητες, απεχθείς ακόμα και από τη ναζιστική Γερμανία. Ο Άντε Πάβελιτς ήταν επίσης ο ηγέτης του αυτοαποκαλούμενου Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας. Ο Πάβελιτς ακολουθούσε τις διαταγές της ναζιστικής Γερμανίας και τις πήγαινε και δυο βήματα παρά πέρα… Αυτός και ο στρατός του ενέχονται για αμέτρητους φόνους Σέρβων, Εβραίων Ρομά και αντιφασιστών Κροατών. Ο Πάβελιτς ήταν ένας από τους πιο άγριους δολοφόνους της ανθρωπότητας.
Ήταν τόσο ανελέητοι οι «Ουστάσε» στο εγκληματικό παραλήρημά τους, που ακόμη και οι Γερμανοί Ναζί ήταν τρομοκρατημένοι από την απανθρωπιά τους: έκοβαν αυτιά και μύτες από τα θύματά τους και τα έκαναν συλλογή! Συγκέντρωναν μάτια Σέρβων και τα έστελναν στον αρχηγό τους ως πεσκέσι! Πόζαραν πλάι σε απαγχονισμένους ανθρώπους με προκλητική αναίδεια και κρατούσαν τις φωτογραφίες με περηφάνεια στην εγκληματική συλλογή τους! Στα σερβικά χωριά Ντράγκουλιτς, Σάργκοβατς και Μότικε, οι δήμιοι Κροάτες κατέσφαξαν περισσότερους από 2.300 ανθρώπους σε μια μέρα, χρησιμοποιώντας μόνο τσεκούρια και γεωργικά εργαλεία!
Οι Ούστασε ήταν φασιστική, ρατσιστική,υπερεθνικιστική και τρομοκρατική οργάνωση, που έδρασε στην αρχική της μορφή, μεταξύ 1929 και 1945. Τα μέλη της δολοφόνησαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους, Εβραίους και Ρομά καθώς και πολιτικούς αντιφρονούντες στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Φανατικά Ρωμαιοκαθολική η Ούστασε υποστήριζε τον Καθολικισμό και το Ισλάμ ως θρησκείες των Κροατών και των Βοσνίων – Μουσουλμάνων – και καταδίκαζε την Ορθοδοξία, που ήταν η κύρια θρησκεία των Σέρβων. Το 1932 ένα δημοσίευμα στο πρώτο τεύχος της εφημερίδας Ούστασε, υπογεγραμμένο από τον αρχηγό της οργάνωσης Aντε Πάβελιτς, διακήρυττε ότι η βία και ο τρόμος θα είναι το βασικό μέσο για την επίτευξη των στόχων της Ούστασε: «Το στιλέτο, το περίστροφο, το πολυβόλο και η ωρολογιακή βόμβα, αυτές είναι οι καμπάνες που θα αναγγείλουν την αυγή και την ανάσταση του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας».
Η συνθηκολόγηση της Γερμανίας το 1945, σήμανε και το τέλος του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, αλλά και των Ουστάσε. Ο Άντε Πάβελιτς παραδόθηκε στους Αμερικανούς, αλλά δεν κρατήθηκε ποτέ· πήρε το δρόμο του για την Ιταλία με το Βατικανό αρωγό του. Το Βατικανό έβλεπε τον Πάβελιτς ως έναν «άνθρωπο που είχε κάνει λάθη αλλά είχε αγωνιστεί για τον δίκαιο σκοπό»… Το 1948, ο Πάβελιτς διαισθανόμενος ότι ο κλοιός έσφιγγε γύρω του, κατέφυγε στην Αργεντινή με πλαστά έγγραφα που του παρείχε ο Ερυθρός Σταυρός! Είναι γνωστό ότι λεηλάτησε τον πλούτο της Κροατίας, πλούτος που βοήθησε στη διαφυγή του. Στην Αργεντινή, έζησε ζωή χλιδής και ανεμελιάς και επανίδρυσε την κυβέρνησή του από την εξορία· είχε στενές σχέσεις με την κυβέρνηση του Χουάν Περόν και εργάστηκε ως σύμβουλος ασφαλείας του.
Στις 10 Απριλίου του 1957, κατά τη 16η επέτειο από την ίδρυση του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, ο Πάβελιτς τραυματίστηκε βαριά έπειτα από απόπειρα δολοφονίας από τον Σέρβο Μπλαγκόγιε Γιόβοβιτς, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου και πρώην αξιωματικό, που βρισκόταν στους Τσέτνικ του Μαυροβουνίου κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Γιόβοβιτς είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Πάβελιτς πολλές φορές, σχεδιάζοντας το ήδη από το 1946, όταν έμαθε ότι ο Πάβελιτς κρυβόταν μέσα στο Βατικανό. Ο Γιόβοβιτς πυροβόλησε τον Πάβελιτς στην πλάτη και στον λαιμό, ενώ ο τελευταίος έβγαινε από λεωφορείο στο Ελ Παλομάρ, ένα προάστιο του Μπουένος Άιρες κοντά στο σπίτι του.
Μετά την πτώση του Περόν από την εξουσία, ο Πάβελιτς έπεσε σε δυσμένεια από την κυβέρνηση της Αργεντινής. Η Γιουγκοσλαβία ζήτησε την έκδοσή του. Ο Πάβελιτς αρνήθηκε να μείνει στο νοσοκομείο, παρόλο που μια σφαίρα είχε συντρίψει τη σπονδυλική στήλη του. Δύο εβδομάδες μετά τον πυροβολισμό, καθώς οι αρχές της Αργεντινής συμφώνησαν να ικανοποιήσουν το αίτημα έκδοσης της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, διέφυγε στη Χιλή, όπου έμεινε τέσσερις μήνες στο Σαντιάγο και στη συνέχεια μετακόμισε στην Ισπανία. Αν και του χορηγήθηκε άσυλο, οι ισπανικές αρχές δεν του επέτρεψαν να εμφανιστεί δημόσια. Ο Πάβελιτς πέθανε στις 28 Δεκεμβρίου 1959 σε νοσοκομείο της Μαδρίτης σε ηλικία 70 χρονών από τα τραύματα που υπέστη κατά την απόπειρα δολοφονίας του.
5. Έριχ Πρίμπκε: Ο Σφαγέας της Ρώμης (1913 – 2013)
Ο Έριχ Πρίμπκε ήταν διοικητής των SS στη Ναζιστική Γερμανίας. Ο Πρίμπκε έγινε γνωστός για τον ρόλο του στη σφαγή των σπηλαίων της Αρδεατίνης στη Ρώμη.
Η σφαγή του Fosse Ardeatine, όπως αποκαλείται, έγινε στην Ιταλία στις 23 Μαρτίου του 1944, όταν 33 Γερμανοί, στρατιώτες και αξιωματικοί σκοτώθηκαν από την Ιταλική Αντίσταση. Ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που εκτελέστηκαν ως πράξη αντιποίνων στο Fosse Ardeatine ήταν 335, κυρίως Ιταλοί μαζί με περισσότερους από 70 Εβραίους.
Τα θύματα εκτελέστηκαν μέσα στις σπηλιές Ardeatine σε ομάδες των πέντε. Οδηγήθηκαν στις σπηλιές με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη τους και στη συνέχεια πυροβολήθηκαν στον αυχένα. Κατά τη διάρκεια των δολοφονιών, διαπιστώθηκε ότι είχε γίνει ένα λάθος και ότι πέντε επιπλέον άτομα που δεν ήταν στη λίστα είχαν μεταφερθεί στις σπηλιές. Ο Πρίμπκε ήταν υπεύθυνος για τη λίστα και η συνενοχή του σε αυτές τις 5 πρόσθετες δολοφονίες απέκλεισε οποιαδήποτε πιθανή δικαιολογία για τη συμπεριφορά του, στη βάση της «υπακοής στις επίσημες εντολές». Ως αποτέλεσμα, η δίκη του Πρίμπκε, που έγινε πολλά χρόνια μετά, επικεντρώθηκε έντονα σε αυτούς τους επιπλέον πέντε φόνους.
Ο Πρίμπκε – όπως ειπώθηκε – πυροβόλησε ο ίδιος κάποιους από εκείνους τους άτυχους ανθρώπους. Μετά τον πόλεμο, ο Πρίμπκε διέφυγε τη σύλληψη και έζησε στην Αργεντινή· δεν μεταμφιέστηκε ποτέ και ποτέ δεν άλλαξε όνομα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που τον αφορούσαν μάλιστα, ταξίδευε με το δικό του γερμανικό διαβατήριο. Ο Έριχ Πρίμπκε τράβηξε την προσοχή πάνω του όταν έδωσε μια συνέντευξη το 1994 σε δημοσιογράφο του ABC και κόμπασε για τους φόνους των SS. Αυτό το γεγονός προκάλεσε την οργή μεταξύ των ανθρώπων που δεν είχαν ξεχάσει το περιστατικό της Σφαγής της Ρώμης και ήταν κάτι που οδήγησε στην έκδοσή του στην Ιταλία το 1998.
Έγιναν πολλά δικαστήρια για την υπόθεσή του. Κατά την ακροαματική διαδικασία, ο Πρίμπκε δήλωσε αθώος· δεν αρνήθηκε αυτό που είχε κάνει, αλλά αρνήθηκε κάθε ηθική ευθύνη. Τελικά, μετά 4 χρόνια καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Εξέτισε την ποινή του σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το θάνατό του. Ο Πρίμπκε παρέμεινε αμετανόητος μέχρι το θάνατό του και ήταν ο τελευταίος από τους Ναζί που δικάστηκε. Ο Έριχ Πρίμπκε πέθανε στη Ρώμη στις 11 Οκτωβρίου 2013 σε ηλικία 100 ετών, από φυσικά αίτια. Η τελευταία του επιθυμία, να ταξιδέψει η σορός του στην Αργεντινή, ώστε να ταφεί μαζί πλάι στη σύζυγό του, απορρίφθηκε από την κυβέρνηση της Αργεντινής.
Η Παραδοσιακή Καθολική Εταιρεία του Αγίου Πίου Χ προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει την κηδεία του Έριχ Πρίμπκε στην πόλη Albano Laziale. Ο ιερέας Florian Abrahamowicz, είχε δηλώσει στο «Radio 24» της Ιταλίας: «Ο Πρίμπκε ήταν φίλος μου, χριστιανός και πιστός στρατιώτης»! Όταν μιλούν οι εκπρόσωποι του Θεού επί Γης εμείς σιωπούμε…
Το φέρετρο που περιείχε το σώμα του Πρίμπκε κατασχέθηκε από τις ιταλικές αρχές, μεταφέρθηκε σε στρατιωτική βάση κοντά στη Ρώμηκαι στη συνέχεια θάφτηκε «σε μυστική τοποθεσία».
Και οι πόλεμοι συνεχίζονται και οι δήμιοι δεν θα πάψουν να υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι…
