Έζησε ελεύθερος και ασυμβίβαστος: Το χτύπημα που έκανε συντρίμμια την ψυχή του Γιώργου Μαρίνου

Καθόλου παράξενο, αν αναλογιστεί κανείς πως ενώ διεκδίκησε και κέρδισε το να

στραφούν πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητα σε ό,τι αφορούσε την

καλλιτεχνική του διαδρομή, προφύλαξε με κάθε κόστος τις λεπτομέρειες της

προσωπικής του ζωής.

Έχοντας ζήσει ασυμβίβαστα, είναι πιθανό να επέλεξε απλά έναν έντιμο προσωπικό

συμβιβασμό με τον απόλυτο σύντροφό του: τη μοναξιά του.

Η μοναξιά του καλλιτέχνη

Κάποτε, σε μια συνέντευξή του την εποχή που μεσουρανούσε, ρωτήθηκε με ποιον

μοιράζεται το κρεβάτι του. Ίσως (για να μην αδικήσουμε κανέναν) το δημοσιογραφικό

δαιμόνιο να πόνταρε πολλά σ’ αυτή την ερώτηση ελπίζοντας πως αυτός ο

ακομπλεξάριστος άνθρωπος και καλλιτέχνης, θα έδινε «σπαρταριστές» λεπτομέρειες

ή έστω αινιγματικές -ανοιχτές σε ερμηνείες- απαντήσεις αναφορικά με τη σεξουαλική

του ζωή.

Εκείνος αποκρίθηκε με μια ανεπαίσθητη πικρία επιμελώς κρυμμένη πίσω

από το χαμόγελο που βρισκόταν σχεδόν μόνιμα στα χείλη του. «Με τα σκυλιά

μου», είπε και η κουβέντα σταμάτησε κάπου εκεί.

Προφανώς και δεν ήταν κάποιο συναίσθημα ντροπής για τις επιλογές του αυτό που του

είχε βάλει «φρένο». Σε μια εποχή που ο όρος γκέι δεν είχε περάσει καν στο λεξιλόγιο του

Έλληνα, πόσω μάλλον στην κουλτούρα του, ο Γιώργος Μαρίνος ήταν από εκείνους τους

πρωτοπόρους που αρνήθηκαν να χαρίσουν την ομοφυλοφιλία τους στο βωμό του θεάματος.

Πιστός στον προσανατολισμό του, μίλησε για αυτόν και μέσα από τη δουλειά του ανοιχτά.

Αποφεύγοντας όμως να το κάνει εμφανίζοντας τον εαυτό του σαν καρικατούρα, όπως ήταν

ο συνηθισμένος για την εποχή τρόπος παρουσίασης των μη στρέιτ καλλιτεχνών.

Ένας μεγάλος μικρός

Ο Γιώργος Μαρίνος από μικρός είχε δείξει πως δεν ήταν ένας συνηθισμένος μικρός.

Και γνώριζε καλά να θέτει προτεραιότητες για το τι πρέπει να μένει κρυφό ή όχι στη ζωή

του. Έτσι, σε ηλικία μόλις 16 ετών μίλησε ευθέως στο οικογενειακό περιβάλλον του σχετικά

με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, αποδεικνύοντας ότι η συντηρητική Ελλάδα του 1955

δεν θα μπορούσε να τον εμποδίσει να ζήσει όπως ήθελε.

Δεν έκρυψε τίποτα από τους δικούς του ανθρώπους. Αντίθετα, στα κρυφά έδωσε εξετάσεις

στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, για να μην στεναχωρήσει τους γονείς του που προτιμούσαν

να τον δουν αρχιτέκτονα ή πολιτικό μηχανικό, όπως ήταν και ο πατέρας του.

Ο κυνηγημένος για τις επιλογές του πατέρας του, τον οποίο ο Γ. Μαρίνος συνάντησε

όταν ήταν 12 ετών, αφού είχε περάσει τα προηγούμενα χρόνια εξόριστος στη

Μακρόνησο…

Δεν χωρούσε πουθενά

Ήδη από το ’62 έπαιξε στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι δίπλα σε τεράστιους

καλλιτέχνες, όπως ο Χορν και η Κοντού.

Έπαιξε ρόλους σε θέατρο και σινεμά, αλλά δεν ένιωθε αποκλειστικά ηθοποιός. Ερμήνευσε

τραγούδια, μα δεν συμβιβαζόταν με την ιδιότητα του τροβαδούρου. Μονίμως ανικανοποίητος

και ονειροπόλος, επιζητούσε την έκφραση μέσα από κάτι διαφορετικό. Δεν χωρούσε σε καμία

από τις υπάρχουσες δομές και γ΄αυτό δημιούργησε τη δική του. Ο όρος σόουμαν θα έλεγε

κανείς πως μπήκε στο λεξιλόγιό μας για να περιγράψει πρώτα από όλους αυτόν.

Ήταν ο σόουμαν που για μια 20ετία εμφανιζόταν στην μπουάτ Μέδουσα και σέρβιρε

ουσιαστικά τον εαυτό του. Τραγούδι, σόκιν ανέκδοτα, πρόζες, μιμήσεις, διάλογος με το κοινό,

υποκριτική, χορός.

Ο Γιώργος Μαρίνος ήταν σε θέση να προσφέρει τα πάντα. Και το ίδιο έκανε όχι μόνο ως

καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος. Δοτικός μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε, επέτρεψε στους

γύρω του να πάρουν ένα κομμάτι του. Είτε αυτό ήταν αντικείμενο ή περιουσιακό στοιχείο,

είτε ψυχή και συναισθήματα.

Όταν κατάλαβε τι είναι πραγματικά ο «άνθρωπος» είχε δώσει ήδη πολλά και είχε

διαμορφώσει έναν χαρακτήρα που δεν μπορούσε να αλλάξει.

Η απόλυτη αποδοχή και η απόσυρση

Μέσα από το σόου του ΑΝΤ1 μπήκε και στο τελευταίο σπίτι. Και στο τελευταίο χωριό.

Έτσι συστήθηκε σε όσους είχαν απομείνει και δεν γνώριζαν τη δουλειά, το έργο και τα

γούστα του. Κατόρθωσε να γίνει ένα πρόσωπο καθολικής αποδοχής, κερδίζοντας τον

σεβασμό του κόσμου στην πράξη.

Παρά το γεγονός αυτό, όμως και τη δύναμη που έδειξε ο ίδιος μέχρι να καταφέρει να

ανθίσει σε ένα τόσο δύσκολο και συντηρητικό περιβάλλον, πήρε αποφάσεις που ίσως

αργότερα να μετάνιωσε.

Μία από αυτές ήταν εκείνη για να μην κάνει παιδιά και οικογένεια. Όπως είχε

εξομολογηθεί, δεν ήθελε να ταλαιπωρηθεί κανένας από το δικό του, «αμαρτωλό»

όπως το χαρακτήριζε παρελθόν. Δεν είχε ενοχές. Είχε ζήσει ελεύθερος, όπως

ακριβώς ήθελε. Μα δεν μπορούσε, δεν ήθελε να ρισκάρει με τη ζωή κανενός άλλου.

Μετά τη ληστεία που έγινε στο σπίτι του το 2009 έγινε συντρίμμια η έτσι κι αλλιώς

κλονισμένη πίστη και εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. «Τον απόλυτο τρόμο έζησε

μέσα στο σπίτι του ο Γιώργος Μαρίνος», ανέφεραν δημοσιεύματα της εποχής που

ασχολούνταν για μέρες με το θέμα.

Ο Μαρίνος βρισκόταν στο σπίτι του στον Νέο Βουτζά όταν κοντά στα μεσάνυχτα

εισέβαλλαν στον προσωπικό του χώρο δύο βαριά οπλισμένοι κουκουλοφόρου που από

την αρχή κατέστησαν σαφές πως ήταν έτοιμοι για όλα. Απειλώντας τον με όπλα, τον

ανάγκασαν να τους οδηγήσει στο χρηματοκιβώτιο, να το ανοίξει και να τους παραδώσει

ό,τι βρισκόταν μέσα. Έχοντας αρπάξει πολλά χρήματα και κοσμήματα τεράστιας αξίας

εξαφανίστηκαν, χωρίς ευτυχώς να τον χτυπήσουν.

Τα τραύματα που του άφησαν, σαφώς, δεν ήταν ορατά στο σώμα, μα στην

ψυχή του. Αργότερα, η Αστυνομία υποστήριξε πως οι δράστες μπήκαν στο σπίτι από

ανασφάλιστα παράθυρα, με τις Αρχές να εκτιμούν πως πρόκειται για συμμορία που

«χτυπά» σπίτια διασήμων προσωπικοτήτων. Οι ίδιοι φέρεται να είχαν ληστέψει και το

σπίτι του Ανδρέα Φουστάνου, αποχωρώντας με μεγάλη λεία και αφού πρώτα βασάνισαν

τον γνωστό πλαστικό χειρουργό.

Από το βράδυ εκείνο τίποτα δεν ήταν το ίδιο για τον Μαρίνο. Σιγά-σιγά

αποτραβήχτηκε, αφήνοντας τις φήμες για εκείνον να οργιάζουν. Έτσι κι αλλιώς,

δεν είχε επιτρέψει ποτέ σε διαδόσεις, ψιθύρους και μουρμούρες να καθορίσουν το ποιος

είναι, ούτε ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει στα σχόλια κανενός…