Φτώχεια που με κουρέλιασες… Σε δεινή οικονομική κατάσταση σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες

Σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, ένα ποσοστό των κατοίκων χαρακτηρίζονται ως φτωχοί. Τι είναι όμως η φτώχεια; Σύμφωνα με τον επικρατέστερο ορισμό φτώχεια σημαίνει ανεπαρκές εισόδημα. Ως απότοκος αυτού, είναι η αδυναμία υιοθέτησης ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής. Έλλειψη της δυνατότητας να υπάρχει στο τραπέζι κρέας κάποιες μέρες της εβδομάδας, μη ικανότητα της στοιχειώδους ένδυσης, καμία σκέψη για διακοπές μία φορά τουλάχιστον τον χρόνο, δυσκολία να γεμίσει το βυτίο πετρελαίου τον χειμώνα.

Ωστόσο, το τι θεωρείται αναγκαίο και το τι απαραίτητο διαφοροποιείται ανάλογα με την κοινωνία και την εποχή. Για αυτό ακριβώς τον λόγο η φτώχεια είναι άλλοτε σχετική και άλλοτε απόλυτη. Ως απόλυτη φτώχεια θεωρείται το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με λιγότερο από ένα καθορισμένο ποσό δολαρίων την ημέρα. Η επικρατέστερη ερμηνεία αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Κάτι που απαντάται στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Ως σχετική φτώχεια ορίζεται το ποσοστό των ατόμων σε μια χώρα που ζουν με εισόδημα κατώτερο του 60% του διάμεσου εισοδήματος στην κάθε χώρα. Με άλλα λόγια οι άνθρωποι που διαθέτουν εισόδημα λιγότερο από το 60% του μέσου εισοδήματος της χώρας τους χαρακτηρίζονται φτωχοί ή κινδυνεύουν με κοινωνικό αποκλεισμό. Η σχετική φτώχεια είναι και ο πιο συχνά χρησιμοποιούμενος όρος στις ανεπτυγμένες χώρες.

Όμως ας έρθουμε στα δικά μας. Σε δεινή οικονομική κατάσταση βρίσκονται σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, τα οποία παραθέτει ο ΣΕΒ, το 68,3% του πληθυσμού ζει κοντά στο όριο της φτώχειας. Συγκεκριμένα το 12,9% έχει εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας και το 55,4% είναι οικονομικά ευάλωτο.

Πρακτικά, κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί κάτω από το όριο της φτώχειας, αφού δεν έχει αποταμιεύσεις που μπορούν να τον συντηρήσουν για περισσότερο από τρεις μήνες. Ήτοι οι καταθέσεις του στην τράπεζα είναι λιγότερες από 1.000 ευρώ.

Άραγε πως καταπολεμείται η φτώχεια; Αρκούν διαρθρωτικές αλλαγές ή ένα νέο παραγωγικό μοντέλο; Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για την άμβλυνση της γενικότερης οικονομικής δυσπραγίας, αλλά και της ανεργίας που αντίκειται στην παραγωγή πλούτου και την κοινωνική ευημερία;

Πως θα στηριχθούν άμεσα οι άνθρωποι που βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας;

Μήπως οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα επιβάλλεται να αυξηθούν, δεδομένου, ότι η οικονομική κρίση άφησε πίσω της «θύματα» σαν ένας πόλεμος που δεν είχε όμως όπλα;

Άλλωστε ο τρόπος που συμπεριφέρεται η πολιτεία στους αδυνάτους ήταν πάντα δείγμα κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτισμού.