ΓΙΑΤΙ……;;;;;

Είναι ένα γιατί; …είναι δυο;;…. .είναι αμέτρητα;….. όσα και να είναι στροβιλίζουν τη σκέψη μου τούτες τις μέρες.

Με πλάκωσε ένα βάρος που μου έκοψε την ανάσα του νου, τη λευτεριά του βλέμματος, την δροσιά του χαμόγελου, όταν κάθε πρωί ξεκινούσα και πήγαινα στο χώρο που λειτουργώ , στο τόπο της ζωής μου, στο σχολειό μας!

Καθημερινά όταν ξεκλείδωνα κι άνοιγα την θορυβώδη από τη σκουριά πόρτα, όταν χάιδευα το «πιάνο» του συναγερμού, μέσα στο χτύπημα των σωλήνων του καλοριφέρ το χειμώνα και τη δροσιά του ανοιξοκαλόκαιρου, εκεί που περίμενα να ακούσω την βαριά εξώθυρα να τρίζει και οι αγκαλιές της καλημέρας των παιδικών φωνών να γεμίζουν κάθε αμυχή των τοίχων και κάθε εσώτερη ανάγκη μου……
Τώρα το βάρος με σκοτείνιασε ολόκληρο…..

Γιατί;;;…..

Οι παιδικές ψυχές που κουρνιάζουν καθημερινά δίπλα μας, που περιμένουν όχι να τους μάθουμε την αλφαβήτα και το πέντε επί πέντε..εικοσιπέντε… αλλά να νιώσουν το βλέμμα της αγάπης , της απόλυτης σιγουριάς, γιατί στο σπίτι είχανε «φασαρία» και θέλουν να βυθιστούν στη θαλπωρή του σχολειού τους. Θέλουν να μας βλέπουν στύλους ακλόνητους πως κανείς δε θα τους πειράξει, δε θα τους κάνει κακό, εμείς δίπλα τους οι άγγελοι τους….
Γιατί;;;;…..

Εκεί που γονείς, παππούδες κάθε μέρα, από το χεράκι μας τα φέρνουν, τα παραδίδουν έχοντας μια σιγουριά στο βλέμμα τους κι έρχονται το απομεσήμερο να τα πάρουν μέσα σε χαμόγελα και χαρές …..για το πόσα μάθαμε σήμερα μαμά!!!….τι παιχνίδι κάναμε…..!!! πόσο μας φώναξε ο διευθυντής στην αταξία μας…. αλλά από πίσω χαμογελούσε με μας τους κατεργάρηδες!!
Γιατί αυτό τον ιερό χώρο που θέλουμε να φωτίζει τον έρμο τούτο τόπο τον καταστρέφουμε;

Γιατίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι………;;;;;;

Είναι δυνατόν να είμαστε καταχραστές της παιδικής αθωότητας; Είναι δυνατόν να σπέρνουμε ανηθικότητα;;;;… Ποιος μας έδωσε τούτο το δικαίωμα;…
Όλοι γαμώτο έχουμε προβήματα άλλοι πιο εύκολα άλλοι πιο δύσκολα….!
Το σχολείο ρεεεεεε!!….. Είναι τόπος για να δημιουργούμε ανθρώπους , όχι να καταστρέφουμε επειδή προβάλουμε τα ζωώδη ένστικτά μας!….

Και λίγες αράδες για τους «συνεργάτες» γονείς….
Γιατί αγαπητοί μου συνέχεια αναθεματίζετε τους δασκάλους των παιδιών σας; Γιατί λειτουργείτε με παρωπίδες εναντίον τους; Γιατί υπάρχει αυτή η μισητή κόντρα αφού κι οι δυο μεριές αναζητούμε το καλό των παιδιών σας και παιδιών μας; Γιατί μεταβιβάζετε ευθύνες και μας βάζετε στην απέναντι όχθη;

Κι όλα αυτά ΓΙΑΤΙ;;;;;;…….

Δε μπορούμε να συνυπάρχουμε σαν μια ομάδα με συνεννόηση αληθινή κατανόηση κι όχι φατσιμαροειδή ψευτοχαμόγελα; Δε μπορούμε να βρούμε κοινά σημεία επαφής;… ώστε να πάψουν όσο το δυνατόν τέτοια φαινόμενα σαπίλας!

Δε δέχομαι να υπάρχουν σάπιοι δάσκαλοι… .όπως δε δέχομαι να υπάρχουν και γονείς που εκμεταλλεύονται τα παιδιά τους….
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου»
Χαλίλ Γκιμπράν.

Είμαστε ατελείς και πεπερασμένοι όλοι… Μπορούμε όμως το λιθαράκι μας να ναι διαμαντάκι στα μάτια ειδικά των παιδιών….. αλλιώς άντε να κάνουμε κάτι άλλο….

Δεν ρίχνω ανάθεμα….. δε κατηγορώ… πίκρα βγάζω, πόνο, αγωνία…..
Μακάρι κάποια στιγμή να πάψουμε να έχουμε ΓΙΑΤΙ….!.

Δημήτρης Νούλας
Δάσκαλος