«H Θέλησή μου καταπατήθηκε…»

Blog “ΙΔΕΟπολις”
Ηλία Γιαννακόπουλου
Φ ι λ ο λ ό γ ο υ

«H Θέλησή μου καταπατήθηκε…»
*Όταν η Ποίηση συναντά την Πολιτική και
μορφοποιεί τα "Πάθη" της.
*Όταν οι Στίχοι γαλβανίζουν την ατομική συνείδηση
και λειαίνουν τη συλλογική διαμαρτυρία.
*Όταν τα έργα των Πολιτικών Ηγετών μας
(Υπάτων) γεννούν το παράπονο, που γίνεται οργή, που
εκφράζεται ως διαμαρτυρία και εκδηλώνεται ως
εξέγερση (ατομική και συλλογική)

*Με αφορμή και μία καταγγελία-παράπονο
(ποίημα) του ποιητή Μ. Κατσαρού

«Κατά Σαδδουκαίων» (Μιχάλης Κατσαρός)
“Τους ύπατους εγώ ανέδειξα στις συνελεύσεις/κι αυτοί
κληρονομήσανε τα δικαιώματα/φορέσαν πορφυρούν ατίθασον
ένδυμα/σανδάλια μεταξωτά ή πανοπλία/
εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου –/
η θέλησή μου που καταπατήθηκε/
τόσους αιώνες…
δε μου επέτρεψαν να δω τον Αυτοκράτορα/τους υπάτους
δεν άφηναν να πλησιάσω/σε μυστικά συμπόσια και ένδοξα/τη
θέλησή μου που την καταπατήσανε/τόσους αιώνες…
Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι/η θέλησή μου
διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος/
μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου

για την καινούργια μακρινή μου ανάσταση/
μαζεύω”.

Οι πλατείες πλημμύρισαν από κόσμο οργισμένο απαιτώντας
δικαιοσύνη, στη Βουλή βουλευτής εντέλλεται σε αρχηγό κόμματος
(γυναίκα) να κάνει παιδιά, στην εθνική πινακοθήκη βουλευτής
καταστρέφει έργα τέχνης, ο ανασχηματισμός φαίνεται να μην
ενθουσίασε και πολλούς και αρκετοί είναι αυτοί που θεωρούν πως
το διάχυτο κλίμα αμφισβήτησης προς την κυβέρνηση θα
συνεχιστεί.
Τα δημοσκοπικά ευρήματα αποτυπώνουν μία πολιτική
κινητικότητα σε κάποιους κομματικούς σχηματισμούς που ξαφνιάζει
τους εκλογολόγους, η “Πολιτική Aσυμμετρία” κυριαρχεί και τα
κομματικά επιτελεία σχεδιάζουν και επανασχεδιάζουν τα επόμενα
πολιτικά τους βήματα.
Το όλο πολιτικό σκηνικό φαίνεται να βαδίζει στο πνεύμα της
“σαγήνης του αλλόκοτου”, αφού αυτό είναι που εκφράζει
καλύτερα τον “πολιτικό σουρεαλισμό” των ημερών μας.

Και αν όλα αυτά είναι το προοίμιον μιας sui generis
“πολιτικής μελαγχολίας” ( κατά το «Η Μελαγχολική Δημοκρατία»),
του λαού μας τότε ποιος μπορεί να βρει επιχειρήματα για να
καθησυχάσει κάποιους που μόνιμα γκρινιάζουν για την ποιότητα
της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας και γενικότερα για τη
Δημοκρατία μας;
Πολλοί πολίτες νιώθουν απογοητευμένοι από τους
εκπροσώπους τους στη Βουλή, αν όχι προδομένοι, γιατί δεν
λειτουργούν ως εντολοδόχοι του λαού και της θέλησής του, αλλά
ως πειθήνια όργανα του πολιτικού τους αρχηγού και του
κομματικού συμφέροντος.

Νιώθουν τους εκπροσώπους τους στη Βουλή απέναντί τους
και όχι δίπλα τους. Νιώθουν πως σφετερίζονται την εξουσία που
τους έδωσε και μιλούν για “καταπάτηση της θέλησής” τους. Ένα
ποτάμι δυσαρέσκειας και πολιτικής αμηχανίας κυριαρχεί που
κατατρώγει κάθε ίχνος πολιτικής ορθροφροσύνης έμεινε ακόμη σε
πολλούς.
“…η θέλησή μου που καταπατήθηκε/
τόσους αιώνες…”

Και πώς να τους καθησυχάσεις όλους αυτούς τους
δύσπιστους που ζητούν άμεση δημοκρατία, όταν αυτή δεν υπάρχει
πουθενά στον κόσμο; Πώς να τους πείσεις πως αυτοί που μάς
κυβερνούν είναι το θετικό ή το αρνητικό μας φωτοαντίγραφό μας,
σύμφωνα και με το λατινικό “Qualis rex, talis rex” (τέτοιο βασιλιάς,
ίδιος λαός).
Και πώς να τους πείσεις πως ναι μεν η αμφισβήτησή τους
ενέχει στοιχεία ελευθερίας “Ubi dubium ibi libertas” (όπου
αμφισβήτηση, εκεί ελευθερία), αλλά και το “de omnibus
dubitandum” (Να αμφιβάλεις για όλα) δεν είναι και τόσο πολιτικά
υγιές.
Οι ύπατοι και οι πραιτωριανοί της Εξουσίας κάπου φαντάζουν
απόμακροι στον πολίτη ή και ανεπαρκείς, αφού νιώθει πως
σφετερίζονται την εξουσία του που τους την παραχώρησε. Μιλούν
για αλλοίωση της Δημοκρατίας, αφού κατ' όνομα συνιστά
δημοκρατία, ενώ στην ουσία λειτουργεί ως αριστοκρατία των
αντιπροσώπων.

“Τους ύπατους εγώ ανέδειξα στις συνελεύσεις/κι αυτοί
κληρονομήσανε τα δικαιώματα/φορέσαν πορφυρούν ατίθασον
ένδυμα/σανδάλια μεταξωτά ή πανοπλία/
εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου –/

η θέλησή μου που καταπατήθηκε/
τόσους αιώνες…”
Όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό παραπέμπει στον σκεπτικισμό
του Ζαν Ζακ Ρουσσώ που θεωρούσε πως η μεταβίβαση της
θέλησης- εξουσίας του ατόμου στους αντιπροσώπους του
αλλοιώνει τη δημοκρατία. Ο Ρουσσώ πίστευε πως ο πολίτης μόνο μια
φορά στα 4 χρόνια νιώθει ελεύθερος, όταν ψηφίζει.
Δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει ο Γάλλος διανοούμενος πως
5.000.000 ψήφοι υφίστανται τέτοια επεξεργασία-ζύμωση ώστε
να καταλήγουν και να μορφοποιούνται σε μία βουλή των
αντιπροσώπων που χειρίζεται-σφετερίζεται τη θέληση και την
εξουσία των ψηφοφόρων.
“Από τη στιγμή που κάποιος λαός αποκτήσει
αντιπροσώπους δεν είναι πλέον ελεύθερος, ούτε υπάρχει”
(«Κοινωνικό Συμβόλαιο», Ρουσσώ)