Η Ελλάδα της διασποράς

Είναι η μοίρα του Έλληνα αυτή; Μπερδεύεται σα γαϊτανάκι μέσα στο DNA του και τον ακολουθεί κατά πόδας από γενιά σε γενιά;
Φταίει άραγε η ανήσυχη φύση του ή μήπως η χαμένη από χέρι ελπίδα του, που μετουσιώνεται σε νέα όνειρα εκεί στους νέους τόπους;
Χρόνια τώρα οι σκηνές αποχαιρετισμού στα τρένα και στα αεροδρόμια αυτής της χώρας, αποτελούσαν και αποτελούν το μελανό σημείο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Μάτια πληγωμένα, παραδομένα, ηττημένα…
Καρδιές μοιρασμένες στα δυο που κουβαλούν μαζί τους πικρία αλλά…
… και χέρια δυνατά, χέρια αποφασισμένα, έτοιμα να παλέψουν μακριά από τη γη που τα γέννησε, τον συμβιβασμό και την ανέχεια που τους επιβλήθηκε λόγω καταστάσεων.
Πάντα η αιτία αυτής της φυγής ήταν η ίδια!
Η ανεπάρκεια των ηγηθέντων να στρώσουν στη χώρα τους σταθερές προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο και….
Ας μη γελιόμαστε!
Σε μια δημοκρατική χώρα, η ανεπάρκεια ή η πολιτική δεινότητα των υποψηφίων ηγετών, κρίνεται πάντα από την ορθή πολιτική σκέψη των ψηφισσάντων. Η κάλπη είναι αυτή που ορίζει το πολιτικό γίγνεσθαι και πάντα θα αποτελεί τον απόλυτο τρόπο έκφρασης της δημοκρατίας.
Άρα, ας μην επιρρίπτουμε με ελαφρά τη καρδία όλη την ευθύνη εκεί που θριαμβολογούσαμε προεκλογικά.
Όλοι μας τελικά πάσχουμε από το σύνδρομο του μετρίου, μιας και το υπηρετούμε.
Η απόρροια αυτής της διαιωνισμένης μετριότητας;
Μια συνεχόμενη παραγωγική αλυσίδα μεταναστών, από μια εξελιγμένη πια –υποτίθεται- ευρωπαϊκή χώρα.
-«Και πως αντιλαμβανόμαστε επί της ουσίας, ότι γίναμε πια Ευρώπη»;
Θα ρωτούσε κάποιος σκεπτόμενος…
-« Μα φυσικά από την μαζική μετανάστευση, των επιστημόνων που παράγει πλέον αυτή η χώρα»!
Απαντάς με καμάρι και τον αφήνεις σύξυλο!
Ας μην εθελοτυφλούμε!
Η χώρα μας αδειάζει επικίνδυνα πια, από την ανεξέλεγκτη εκροή του παραγωγικού, και του εξειδικευμένου δυναμικού της.
Ο σύγχρονος μετανάστης πέρα από την πικρία του, παίρνει μαζί του, την τεχνογνωσία του και την πανεπιστημιακή του μόρφωση.
Προσφέρουμε στο πιάτο σα θυσία, τους τεχνίτες και τους επιστήμονες που παράγει η χώρα μας, αγνοώντας πως αποτελούν το ευοίωνο μέλλον αυτού του τόπου.
Για πόσο θα αφήσουμε να συνεχίζεται αυτή η μαζική αποδήμηση πολύτιμων γνώσεων, υπηρετώντας το μέτριο;
Και δεν απευθύνομαι μόνο στους πολιτικούς που κρατούν τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη αυτού του κοινωνικού φαινομένου αλλά και στον Έλληνα πολίτη που έχει κουρνιάσει στη γωνιά του, ηττημένος και απογοητευμένος από τις ίδιες του τις επιλογές.
Θα αντιδράσουμε σ’ αυτή τη νέα λαίλαπα, ή θα αφιερώσουμε απλά ενός λεπτού σιγή για τα μυαλά που χαρίζουμε στις χώρες που ξέρουν να τα εκτιμούν και να τα εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος;
Την επιλογή, την κρατάμε στο χέρι μας αγαπητοί αιρετοί και ψηφίσαντες πολίτες αυτής της χώρας, με τη μακραίωνη -κατά τα άλλα- ιστορία.
Ρούλα Παπανικολάου