Οι εθελόθρησκοι

Εθελοθρησκεία λέξη περίεργη, άγνωστη. Οφείλω πρώτα μια εξήγηση για αυτή. Tην αλίευσα από τον Απόστολο Παύλο σε μια επιστολή του (Προς Κολοσσαείς). Η έννοια της αφορά όσους δημιουργούν θρησκείες δικής τους επινόησης και αρεσκείας, καρπό εγωιστικού φρονήματος. Όσους καλλιεργούν τάσεις αυτοσχεδιασμού και βέβαια δεν έχουν χώρο για να δεχθούν τον αυθεντικό τρόπο ζωής που θεμελίωσε ο Χριστός και μας παρέδωσαν αναλλοίωτο οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι Άγιοι της Εκκλησίας.
Ας έρθουμε όμως στη σημερινή πραγματικότητα. Δε μου βγαίνει θεολογικός λόγος γιατί προφανώς είμαι ακατάλληλος. Μου βγαίνει όμως ο λόγος των ματιών και της σκέψης. Τι βλέπω ; Ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα σκανδαλιστικό συγκρητισμό, μια περίεργη θλιβερή πραγματικότητα που με βλάπτει, με κάνει να έχω μάταιους και σκληρούς λογισμούς. Λαθεύω;… Γενικολογώ;….Γιατί; Μα επειδή εμείς οι άριστοι της κοινωνίας, οι οικογενειάρχες με την τιμή στα ύψη και την εμπάθεια να αγγίζει ήλιο, κοιμόμαστε ήσυχοι κι ονειρευόμαστε την υπέροχη ζωή μας τη γεμάτη Ελληνισμό και Ορθοδοξία. Εμείς που κάθε εικόνα της Παναγιάς και των Αγίων τις ζωνόμαστε με εναγκαλισμό βαλς και κάθε λείψανο Αγίου το κάνουμε κομμάτι μας. Κι όμως… «Τα λείψανα των Αγίων δεν είναι για παρελάσεις», όπως τονίζει σε μια αποστροφή λόγων του ο Επίσκοπος Νέας Σμύρνης Συμεών.
Λες κι η Παναγιά με τους Αγίους εμάς έχουν ανάγκη. Λειτουργούμε βέβαια με το σκεπτικό του δούναι και λαβείν . Κάτι σα το καθαρτήριο πυρ. Γκλαν-γκλαν ο οβολός κι όσα πιότερα γκλαν-γκλαν, τότε σωθήκαμε και εμείς και τα παιδιά μας μέχρι γενεές δεκατέσσερις. Άραγε η Παναγιά κι οι Αγίοι, χρειάζονται αυτή την προβολή για να τους γνωρίσουμε και να μας γνωρίσουν; Μήπως χρήζουν οικονομικών απολαβών οι Άγιοι μας; Και βέβαια πίσω από αυτά κρύβονται ανθρώπινα δράματα, ψυχές γεμάτες αγωνίες, που επιτήδειοι εκμεταλλεύονται. Ανίσχυροι αφηνόμαστε να εξευτελίζεται ο πόνος και η ελπίδα μας…..
Από την άλλη είμεθα και καλοί Σαμαρείτες των λόγων. Όταν βλέπουμε «ξένο» τον στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο, γιατί μαγαρίζεται η ζωή μας. Έχουμε την πρωτοκαθεδρία της πίστης μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να είναι πιο πιστός από εμάς. Αναρωτιέμαι πόσο ηθικό είναι να καπηλεύομαι την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου , όταν πιστεύω ακράδαντα ότι ο μοναδικός ορθόδοξος χριστιανός είμαι εγώ; Χριστιανικό αδελφικό αγκάλιασμα που με το άλλο χέρι κρατά το μαχαίρι. Κι όταν ο διπλανός, ο ξένος, ο διαφορετικός, θίξει μια τρίχα μας, η καταστροφή του είναι δεδομένη!
Εκμεταλλευτές των ιερών και όσιων, τρέχουμε μόνο για το θέαμα σα μπουλούκι . Μέτρο όχι η εικόνα του Θεού αλλά η δική μας. Κι όταν η εικόνα του Θεού του διπλανού μας, μας ξενίζει βουντού κι αλλοίμονο του. Το διαφορετικό, η άλλη γνώμη στην πυρά των αφορισμών και της κατάρας ακόμη κι από φέροντες την ιεροσύνη. Εκεί καταντήσαμε! Βρακωμένοι γλύφτες των οσίων και ιερών, αλλά στη θέα μιας δύσμοιρης ψυχής απομακρυνόμαστε πιο πολύ στην πανώλη μας!!
Εμείς που κάποτε εκάμαμε επανάστασιν στην ορμή της νιότης μας , τώρα λουφάξαμε στην θαλπωρή του δερμάτινου καναπέ μας και γίναμε γρανάζι ενός συστήματος. Κάναμε την πίστη μας σύστημα, με την ύλη μπροστάρη και το πνεύμα –ήθος στα τάρταρα.
Κι όλα αυτά γιατί εθελοθρησκούμε κι εμείς και οι ποιμένες μας…. Είναι ιδιαίτερα βαρύ, όταν ο ποιμένας λογικών προβάτων οδηγεί σε ατραπούς σκανδαλισμού έστω και μία ψυχή! Τα λόγια πάλι του Επισκόπου Νέας Σμύρνης Συμεών, έχουν βαθιά σημασία και δίνουν τροφή για σκέψη αλλά και δράση. «…..Αθεόφοβος και ασεβής ιερωμένος, χωρίς ευλάβεια, χωρίς συναίσθηση, χωρίς επίγνωση του τί είναι και του τί επιτελεί, είναι απαράδεκτος. Κολάζεται ο ίδιος, σκανδαλίζει τούς πιστούς και γκρεμίζει αντί να οικοδομήσει και να ωφελήσει τους άλλους».
Μιας κι αναφέρθηκα σε ποιμένες, κλείνω με τις φράσεις ενός άλλου Επισκόπου του Περιστερίου Κλήμεντα σε χειροτονία ιερέα, στην οποία έτυχε να παρίσταμαι: «Κάθε μετοχή σου στην Θεία Ευχαριστία είναι ανάβαση στη δόξα του Θαβώρ, είναι συμμετοχή στον Μυστικό Δείπνο και στο Γολγοθά. Να προχωράς με ζήλο ιερό και να απομακρύνεσαι από τα τυχόν κακέκτυπα της ιεροσύνης, που στηρίζονται στην κοσμική δύναμη και χτίζουν πάνω στο ιερό χρήμα. Μείνε μακριά από αυτούς και από αυτά».
Σιγά όμως μην ιδρώνει το αυτί μας…………………………………………………………………………………………
Ο κατά συρροή Ονειροπόλος
Δημήτρης Νούλας