Η παράσταση Ζαραλίκου στα Τρίκαλα και το cancel στο αυτονόητο

Άκουγα πρόσφατα ταξιδεύοντας ένα υπέροχο podcast-δικτυακή εκπομπή του
Δημήτρη Αλικάκου για τα πάνδεινα που υπέστη το μακρινό 1989 ο σκηνοθέτης
Θόδωρος Αγγελόπουλος από τον τότε μητροπολίτη Φλώρινας Αυγουστίνο Καντιώτη
κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του “Το μετέωρο βήμα του πελαργού”.
Με την πρόφαση ότι πρόκειται για βλάσφημο-προκλητικό και αντεθνικό σενάριο
κάλεσε το ποίμνιο σε γενικό ξεσηκωμό και έφτασε να αφορίσει τον Αγγελόπουλο και
όλους τους συντελεστές προκειμένου να εμποδίσει και να ακυρώσει τα γυρίσματα της
ταινίας. Για να το πετύχει ισχυρίστηκε πως είχε διαβάσει στο σενάριο της ταινίας, ότι
προωθείται η κατάργηση των συνόρων και όταν αυτό δε συγκίνησε ιδιαίτερα το
ακροατήριο, διέδωσε ότι περιέχει πορνογραφικό υλικό, εξαιρετικά επικίνδυνο και
ποινικά κολάσιμο.
Είναι άξια λόγου η στωική αντίδραση του σκηνοθέτη, η στήριξη του από λίγους
φωτεινούς ανθρώπους της περιοχής, η παγερή σιωπή της τοπικής και της κεντρικής
αρχής, αλλά και η αμήχανη απορία του πρωταγωνιστή της ταινίας Μαρτσέλο
Μαστρογιάννι – πως γίνεται ένας ιερωμένος να ανακατεύεται και να απαιτεί την
απαγόρευση στο γύρισμα μιας κινηματογραφικής παραγωγής.
Η περιπέτεια του Αγγελόπουλου στάθηκε η αφορμή να ανασυρθούν μνήμες ωμής
παρέμβασης που ζήσαμε τα τελευταία 50 χρόνια, με το ανάθεμα στην ταινία του
Σκορτσέζε “Ο τελευταίος πειρασμός” όταν εξοργισμένοι διαφωνούντες εισέβαλαν με
ρόπαλα και βάζανε φωτιές σε κινηματογράφους, με αφίσες και στίχους του μονίμως
αιρετικού Τζίμη Πανούση που προκαλούσαν συχνά οργιώδεις αντιδράσεις, με βιβλία
του Μίμη Ανδρουλάκη που πέφταν στην καιόμενη βάτο της βαριάς νοσούσας
Συμπρωτεύουσας, αλλά και τελευταία όταν τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής
παρέα με μέλη άλλων ακροδεξιών και παραθρησκευτικών οργανώσεων εμπόδισαν
την παράσταση Corpus Christi έξω από το θέατρο Χυτήριο.
Μαθαίνουμε λοιπόν ότι μετά τη Μεταπολίτευση καταργήθηκε η προληπτική
λογοκρισία και κατοχυρώθηκαν συνταγματικά η ελευθερία της έκφρασης, του Τύπου
και η ελευθερία της Τέχνης. Στα χαρτιά ναι, στην πράξη όμως συζητάμε ακόμα και
επαναλαμβάνουμε κουραστικά τα αυτονόητα.
Όταν προ ημερών ακούστηκε ότι ο Δήμος Τρικκαίων ακυρώνει ετσιθελικά και υπό το
βάρος πιέσεων την ήδη προγραμματισμένη παράσταση στις 21 Μαρτίου του
Χριστόφορου Ζαραλίκου στα Τρίκαλα, πιστέψαμε ότι πρόκειται για πρόωρο
πρωταπριλιάτικο αστείο. Μας διέψευσε η χθεσινή τοποθέτηση του Δημάρχου που
διαβεβαίωνε την ακύρωση, με τον ισχυρισμό “της αποφυγής επεισοδίων μεσούσης
της σαρακοστής σε μια πόλη με έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα”.
Μετά την ιστορία της αλλόθρησκης κούκλας Αμάλ που απαγορεύτηκε να περάσει
από την πόλη τη Καλαμπάκας κατά την περιοδεία της στον κόσμο, γράφτηκαν και
τότε πολλά για τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και την επιρροή που ασκείται στους
άρχοντες της δημόσιας ζωής. Φαίνεται ωστόσο ότι το σκοτάδι που κάποτε έπεσε στη
Φλώρινα, πρόσφατα στη γειτονική Καλαμπάκα, διαπέρασε τώρα το θεσσαλικό κάμπο
σκεπάζοντας και τα Τρίκαλα. Εκ των ων ουκ άνευ χρέος μας είναι να φωνάξουμε και
να υπερασπιστούμε τον όποιο Ζαραλίκο γιατί εν τέλει το αυτονόητο της ελευθερίας
της έκφρασης που έφερε ως κατάκτηση η μεταπολίτευση θα καταντήσει, αν δεν
κατάντησε ήδη, άλλο ένα πρωταπριλιάτικο αστείο.
Κώστας Τζίκας
Πολιτικός Μηχανικός