ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ, ΥΠΟΜΟΝΗ Ή ΧΩΡΙΣΜΟΣ;

Πρωτοπρεσβύτερου Αθανασίου Π. Τύμπα

Όταν στη ζωή μας έρχεται ένα μεγάλο κακό, τότε υπάρχουν τρεις τρόποι να το αντιμετωπίσουμε: ή με μεγάλη θλίψη ή με ψυχραιμία και συγκατάβαση ή με μεγάλη χαρά. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν καθόλου στην πρόνοια του Θεού και έτσι γρήγορα φτάνουν στην απελπισία, την κατάθλιψη ή ακόμη και την αυτοκτονία. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε τους ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν λίγο, αλλά προτάσσουν τη λογική τους και προσπαθούν να δώσουν γρήγορη λύση στο πρόβλημά τους. Στην τρίτη περίπτωση έχουμε αυτούς οι οποίοι έχουν βαθιά πίστη στο σχέδιο του Θεού και έτσι όλη τους η ζωή είναι μια “ίσια γραμμή” τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες. Αυτοί έχουν κατανοήσει τι σημαίνει η λέξη χαρμολύπη.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι τελευταίοι κατέχουν τη σπουδαιότερη αρετή για την επιβίωση σ’ αυτή τη ζωή, που είναι η αγία υπομονή. Τα παλαιότερα χρόνια τα ανδρόγυνα στις κρίσεις τους είχαν πολύ υπομονή, εγκαρτέρηση, συγκατάβαση, αντοχή και ανοχή. Σήμερα με το παραμικρό χωρίζουν με τη δικαιολογία της ασυμφωνίας των χαρακτήρων, πού να συμβεί και κάτι σοβαρότερο!
Γνώρισα μια γυναίκα της οποίας ο άνδρας γυρνούσε από εδώ και από εκεί με άλλες γυναίκες, έπινε πολύ και όταν επέστρεφε στο σπίτι συχνά την έδερνε κιόλας. Αυτή τότε έπαιρνε τα τρία παιδιά της, κλεινόταν σε ένα δωμάτιο και περίμενε ως το πρωί κλειδωμένη ώσπου να περάσει η μπόρα. Συχνά οι γείτονες καλούσαν μέσα στη νύχτα και την αστυνομία, γιατί οι φωνές του μεθυσμένου ειδικά το καλοκαίρι που όλοι έχουν τα παράθυρα ανοιχτά, δεν άφηναν κανέναν να κοιμηθεί. Αυτή πήγαινε το ερχόμενο μεσημέρι στο τμήμα μετά τη δουλειά της και τον μάζευε πάλι στο σπίτι, χωρίς βέβαια να του κάνει μήνυση για το ξύλο που είχε φάει. Σαν αυτή τη γυναίκα είναι οι ψυχές που διάλεξαν το δρόμο της αγιότητας, οι σύγχρονοι μάρτυρες που γεμίζουν στην εποχή μας τον Παράδεισο. Οι μοντέρνοι άνθρωποι αυτό θα το πουν μαζοχισμό και ανοησία.
Το ευαγγέλιο λέει: “εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών”. Υπομένοντας όχι μόνο κερδίζεις τη δική σου ψυχή, αλλά κερδίζεις και τη σωτηρία της ψυχής του συζύγου σου. Έτσι λοιπόν ο Θεός ο οποίος όλα τα βλέπει και τίποτα δε λησμονά, βράβευσε την υπομονή της. Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια μια ασθένεια έδωσε μετάνοια στον άνδρα της, “Γυναίκα, της είπε, τέρμα οι αμαρτίες και το μεθύσι, συγχώρα με. Σ’ ευχαριστώ που πάντοτε με περίμενες και ούτε μια φορά δε μου είπες μια κακή κουβέντα.” Ζήσαν το υπόλοιπο της ζωής τους ευτυχισμένοι, όλα τους τα παιδιά ήταν καλότυχα και μάλιστα ένα από αυτά έγινε ιερέας.
Εσύ που αποφασίζεις να χωρίσεις είναι σίγουρος ή σίγουρη ότι ο νέος τρόπος ζωής σου θα είναι πιο ευτυχισμένος από τον σημερινό; Ο νέος σου σύζυγος, αν ξαναπαντρευτείς, θα έχει λιγότερα ελαττώματα από τον προηγούμενο; Δεν έχεις εσύ καμιά ευθύνη για την επιλογή του συζύγου σου και τη συμπεριφορά του; Μήπως η δική σου συμπεριφορά τον οδήγησε στην αμαρτία; Διορθώνουμε ένα λάθος με ένα άλλο λάθος;
Ας κάνουμε υπομονή και πολύ προσευχή ώστε να ανακαλύψουμε μέσα από τις δυσκολίες την πρόνοια του Θεού, ο οποίος θέλει όλοι οι άνθρωποι να κερδίσουν την αιώνια ευτυχία του Παραδείσου.