Το κρυφό κλειδωμένο σχολειό και οι τεμπέληδες!

Οι στιγμές  ηρεμούν τα ταραγμένα νερά και ξεθολώνει το ποτήρι. Οι μέρες που ο μανιασμένος αέρας λυσσομανούσε περνούν ανεπιστρεπτί, καθώς μια νηνεμία γαλήνης ωριμάζει (λέμε τώρα)στην κοινωνία. Οι ώρες που ο φόβος φώλιαζε δίνει  τη θέση του δειλά δειλά στο χαμόγελο, την διάθεση για δημιουργία, την όρεξη για συνέχιση  προς τα πάνω αφήνοντας πίσω  την κοροναίικη μαυρίλα.  Όχι ότι τελείωσε αυτό το κρυφτούλι , μα μάθαμε να ζούμε με το ρημαδομικρόβιο  και να είμαστε οργανωμένοι απέναντι του………. Μάθαμε;  Θα φανεί στην πορεία.

Ένα κομμάτι που απασχόλησε και απασχολεί  τις νέες συνθήκες ζωής μας, είναι το κλείσιμο των σχολείων  για διάστημα δυο μηνών και πάνω, ειδικά των δημοτικών σχολείων!  Όταν κλείσανε τα σχολεία χάθηκε το έδαφος σε γονείς, παιδιά και πιο πολύ στους δασκάλους. Τώρα τι γίνεται;  Τι κάνουμε; Δόθηκαν κάποιες λύσεις με το «ηλεκτρονικό σχολείο»  που ήρθε, με άκομψο τρόπο βέβαια και θα μείνει. Επειδή έγινε ντόρος και σηκώθηκε κουρνιαχτός πολύς για τα σχολειά και ειδικά τους δασκάλους, θα σας  διηγηθώ τώρα που ανοίγουν πλέον τα σχολεία μια ιστορία ενός  «κλειδωμένου σχολείου».

Το σχολείο δεν έκλεισε ποτέ!  Κάθε μέρα υπήρχε  δουλειά.  Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες του, άλλοι εύκολα, άλλοι δύσκολα, κατάφεραν να μπούνε στο πνεύμα ενός νέου τρόπου δουλειάς. Με συνεργασία και ομαδικό πνεύμα μπόλιασαν  τον τρόπο λειτουργίας του, όσον αφορά τα μαθήματα και την επαφή με τα παιδιά. Η  Ελβίρα από την αρχή έτρεξε τα παιδιά της Έκτης τάξης στο πνεύμα της ασύγχρονης και σύγχρονης (όπως την είπαν) μάθησης, για να μην μείνουν  πίσω… Η Σοφία με ζήλο και περίσσια ενέργεια  έθεσε την ιστοσελίδα του σχολείου σε λειτουργικό επίπεδο για τα παιδιά. Η Ειρήνη, ο Γιώργος, ο Γιώργος, ο Θανάσης, η Ευαγγελία, η Δήμητρα, η Ειρήνη, η Δέσποινα, η Φωτεινή, η Αγάθη….. με κάθε τρόπο έδωσαν το καλύτερο, να κρατήσουν επαφή τα παιδιά με τα μαθήματα μέσα από ηλεκτρονικές πλατφόρμες, να βλέπουν έστω από μακριά τα μάτια τους. Βέβαια όλο αυτό δεν ήταν σχολείο με τον τρόπο που έχουμε μάθει, ήταν όμως  ο τρόπος να υπάρχει μια αγκαλιά προς τους μαθητές τους….  Έζησα  την αγωνία για το αν τα καταφέρουν, την χαρά τους όταν έβλεπαν και μίλαγαν με τα μαθητούδια τους, την ικανοποίηση τους. Αυτό και μόνο έφθανε….. Κι έμεινε μια μικρή ή μεγάλη παρακαταθήκη για το αύριο, αν συμβεί κάποιο κλείσιμο των σχολειών.

Υπήρξαν όμως και οικογένειες που δεν είχαν τρόπους πρόσβασης σε ηλεκτρονικά μέσα. Κι εδώ λειτούργησε  το σχολείο και οι δάσκαλοι –δασκάλες, που με τρόπους «κρυφού σχολειού», βοήθαγαν τα παιδιά  για να μη στερηθούν, για να μη νιώσουν μόνα τους!!

Στα πρόσωπα των δασκάλων αυτών,  τιμώ τους χιλιάδες δασκάλους και δασκάλες της πατρίδας μας. Τα χιλιάδες σχολειά που δούλεψαν,  με πρώτο μέλημα τους μαθητές και τις φαμίλιες τους. Που δεν άφησαν το ποτάμι της μιζέριας , την κακοήθειας  και του κουτσομπολιού να παρασύρει την ευλογημένη μας δουλειά. Γιατί είναι ευλογία να είσαι δάσκαλος! …….

Βέβαια δε θα τα ωραιοποιήσω όλα, γιατί υπήρξαν και κάποιοι ελάχιστοι-ες δε θα τους πω συναδέλφους-ισσες, που  πήγαν «κόντρα στο σύστημα» όπως τόνιζαν, κουνώντας το δάκτυλο, πίνοντας στα πεζούλια ,στις πλατείες, κάτω από παχείς ίσκιους δροσιάς τα φρεντοκαπουτσίνα   και τα φραπογαλά τους.  Αυτοί έδωσαν το δικαίωμα στους διάφορους Ψαριανοκαμπουράκηδες και Σια να καταφέρονται εναντίον ενός κλάδου  συνεπέστατου στον μέγιστο βαθμό. Αυτή η οικτρή μειοψηφία  ήταν το δόλωμα.  Όχι ότι δε θα έβρισκαν ή δε θα βρουν  να γραφομιλούν για τεμπέληδες , ανίκανους, ανειδίκευτους.  Χωρίς να σέβονται επιστήμονες που τιμούν τη δουλειά τους.  Ποιοι;;… ορισμένοι  ανειδίκευτοι κονδυλοφόροι και τηλεκανίβαλοι  της πλάκας!

Ο χρόνος κυλά μέσα από πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ξεκινάμε σε λίγες μέρες……. Λίγοι κατανοούν τη χαρά μας, ακόμη λιγότεροι το τι θα συμβεί, όταν διασταυρωθούν τα βλέμματα μας με τα μαθητούδια μας….. Λύπη νιώθουμε γιατί δε θα τα αγκαλιάσουμε. Ας συμβιβαστούμε για λίγο με τις αγκαλιές των ματιών!

Ο κατά συρροή ονειροπόλος (και ολίγον δάσκαλος)

Δημήτρης Νούλας