«Με λένε Μαρία»: Η κατάθεση ψυχής μίας γνωστής Λαρισαίας που βίωσε την κακοποίηση διπλά

Ντρέπομαι γιατί εγώ δεν θα έπρεπε ποτέ να δεχτώ την κακοποίηση.

Γιατί, ο πατέρας μου χτυπούσε μέχρι τελικής πτώσεως μπροστά σε εμένα και τον αδερφό μου την μαμά μου.

Ντρέπομαι γιατί το έκρυβα και δεν το έλεγα σε κανέναν.

Ντρέπομαι γιατί δεν μπορούσα να βοηθήσω.

Ντρέπομαι γιατί κάθε μέρα πήγαινα με μούτρα στο σχολείο και έλεγα ψέματα πως ο μπαμπάς μου δεν ήτανε αυτός που τον είχε ακούσει όλη η γειτονιά την προηγούμενη μέρα να βρίζει την μαμά μου.

Ντρέπομαι γιατί στην πρώτη μου σχέση δέχτηκα την πρώτη σφαλιάρα και χαζογέλασα γιατί νόμιζα πως ήτανε πλάκα.

Ντρέπομαι γιατί με χτυπούσε στο κεφάλι, στο στομάχι με κλωτσούσε  μου τραβούσε τα μαλλιά τόσο δυνατά και με έσερνε στο πάτωμα μετά από κάθε σχεδόν έξοδο στα πιο τρυφερά μου χρόνια των 20 με 27 που κράτησε αυτός ο Γολγοθάς που ζούσα.

Και μετά, μου ζητούσε συγγνώμη κλαίγοντας και μου υποσχόταν πως δεν θα το ξανακάνει ενώ καθόμουν στην γωνία και τον κοιτούσα κλαίγοντας με τρόμο.

Μια μέρα πήγα να πάρω την μαμά μου την ώρα της επίθεσης και μου πέταξε το κινητό από τα χέρια και άρχισε να κλαίει πάλι ζητώντας μου συγγνώμη και λέγοντας μου πως θα αλλάξει.

Ντρέπομαι γιατί πήγα με το ζόρι στο beach bar με μελανιές και το έπαιξα χαρούμενη πολλές φορές.

Ντρέπομαι γιατί όταν έπαιρνα τον λόγο στην παρέα μας με κλωτσούσε κάτω από το τραπέζι για να σταματήσω, γιατί τραβάω την προσοχή από αυτόν και μου έβαζε μέσα στο δέρμα μου τα νύχια του κάτω από το μπλουζάκι στην πλάτη η στα χέρια.

Ντρέπομαι που όταν αποκάλυψα στην μάνα του ότι ο γιός της με χτυπάει απόρησε και με κατηγόρησε πως εγώ κάτι του έκανα.

Ντρέπομαι γιατί όλη η «καλή» κοινωνία με κατηγόρησε που στεναχώρησα το παιδί – μάλαμα από την καλή οικογένεια που λόγω των επιτυχημένων επιχειρήσεων που διατηρούσε εκείνη την εποχή θεωρούταν περιζήτητος εργένης.

Ντρέπομαι γιατί τελευταία φορά με έσπρωξε και πάλι μεθυσμένος χρόνια αφού τον χώρισα μέσα σε μαγαζί όταν απλά πήγα λανθασμένα να του πω ένα συγχαρητήρια που παντρεύτηκε.

Ντρέπομαι που τον συγχώρεσα.

Ντρέπομαι γιατί αργότερα έβαλα και άλλο νταή στην ζωή μου.

Ντρέπομαι που μέσα σε μαγαζί μου επιτέθηκε και μου φύγανε τα σκουλαρίκια που φορούσα.

Στον δρόμο τα βράδια πολλές φορές τον άκουγε όλη η Κούμα να φωνάζει και να μου μιλάει άσχημα.

Ντρέπομαι που κάθε φορά που τον έπιανε η μούρλα του ξεσπούσε πάνω μου.

Ντρέπομαι που μου έσκισε το φόρεμα που μου έκανε δώρο λίγες ώρες νωρίτερα.

Ντρέπομαι που του έδωσα δύο και τρείς φορές την ευκαιρία να αλλάξει με την ελπίδα ότι θα γίνανε καλύτερα τα πράγματα αλλά όχι.

Ντρέπομαι που έγινα το θύμα που από κοριτσάκι έλεγα πως δεν θα γίνω.

Ντρέπομαι που στις φίλες μου έλεγα ψέματα πως έπεσα.

Στην μητέρα μου πως χτύπησα στο γυμναστήριο.

Ντρέπομαι που αν μιλήσω κάποιοι από εσάς μπορεί να πούνε πως κάτι έκανα.

Κάτι είπα.

Πως μου άξιζε.

Θυμώνω συχνά και συγχωρώ εύκολα.

Πάντα όμως θυμάμαι.

Μιλήστε άμεσα, μην αφήνετε να σας τρώει την ψυχή σαν σαράκι η επιθετικότητα του ανθρώπου που δεν σας φέρεται σωστά.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί βία πάνω σας.

Οποιασδήποτε μορφής.

Ούτε ο Θεός ο ίδιος.

Η κακοποίηση είναι μια λέξη που εύκολα προφέρεται αλλά δύσκολα ομολογείται.

Αυτό́ είναι μια κατάθεση μιας γυναίκας που κατάφερε να περάσει δια πυρός και σιδήρου από́ την ίδια της την οικογένεια . Και μετά από τον εκάστοτε γκόμενο και την κοινωνία.