Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Για πολλούς η 27η Σεπτεμβρίου να αποτελεί μια απλή ημέρα σαν όλες τις υπόλοιπες του χρόνου. Για την περιοχή του δήμου Φαρκαδόνας και άλλων περιοχών των Τρικάλων έρχεται να φέρει πικρές μνήμες του παρελθόντος. Μια ημέρα που σε δυο ξεχωριστά έτη 2004 και 2010 αντίστοιχα σκόρπισε το πένθος σε πολλές οικογένειες παιδιών και νέων ανθρώπων. Ανθρώπων που το αίμα τους πότισε την άσφαλτο, σκορπίζοντας πένθος.
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2004, ώρα 09:50 το πρωί… Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010, ώρα 16:40 το απόγευμα. Ένα σχολείο οδεύει για την ημερήσια εκδρομή του στην Αθήνα… Μια οικογένεια φεύγει από τη Φαρκαδόνα για να πραγματοποιήσει τις αγορές της στα ανοιχτά καταστήματα της πόλης, τρεις εργάτες επιστρέφουν στα σπίτια τους από το μεροκάματο.
Ο χάρος και στις δυο των περιπτώσεων ήταν αμείλικτος. Γύρισε την πλάτη στην παιδική αθωότητα, στα νιάτα, στα όνειρα, στις χαρές που ετοιμαζόταν να έρθουν τα επόμενα χρόνια.
Έβγαλε το φονικό δρεπάνι του και θέριζε αδιακρίτως. Για Αρμαγεδδών μιλούσαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εκείνης της εποχής. Έπαιρνε ζωές αλύπητα, βυθίζοντας στο πένθος οικογένειες, μάνες, πατεράδες, αδέλφια, φίλους και συγγενείς, μεγαλώνοντας τον Παράδεισο με αγγελικές μορφές, που χρόνια τώρα κρατούν συντροφιά με εκατομμύρια άλλων παιδικών και νεαρών ψυχών το Θεϊκό Βασίλειο.
Οι δυο προαναφερόμενες ημερομηνίες δεν λένε να ξεχαστούν χρόνια τώρα στη Φαρκαδόνα. Και πως άλλωστε να ξεχαστούν, όταν η Φαρκαδόνα στις δυο αυτές αποφράδες ημερομηνίες θρήνησε συνολικά 11 άτομα, μεταξύ των οποίων 7 μαθητές, 1 βρέφος κι ένα νήπιο. Παιδιά που σήμερα, ίσως θα είχαν δημιουργήσει τις δικές τους οικογένειες, βρέφη που σήμερα θα επέστρεφαν από το δημοτικό σχολείο στο σπίτι.
Δυστυχώς η μοίρα για αυτούς τους ανθρώπους ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Θέλησε να κόψει βίαια το νήμα της ζωής, σκορπίζοντας 16 και 10 χρόνια αντίστοιχα πόνο, θλίψη, σπαραγμό.
Παρότι πέρασαν αρκετά χρόνια από τον άδικο χαμό των 7 μαθητών της Φαρκαδόνας, ο πόνος δεν λέει να κοπάσει. Δικαιολογημένα, καθώς ο πόνος της απώλειας, πόσο μάλλον παιδιών και νέων ανθρώπων δεν είναι διαχειρίσιμος, παραμένει άσβεστος και σιγοκαίει στις καρδιές.
Οι μαθητές του Γενικού Λυκείου της Φαρκαδόνας 15 χρόνια μετά δεν ξεχνούν.
θυμούνται τη μέρα που 7 σπίτια ντυνόταν στα μαύρα και βυθιζόταν στο πένθος, τότε που η χαρά της εκδρομής, μετατράπηκε σε σπαραγμό και σε κλάμα. Τότε που οι χαροκαμένοι γονείς, βρισκόταν κρεμασμένοι πάνω από τα λευκά φέρετρα και διαμελισμένα κορμιά και παρακαλούσαν όλο αυτό που διαδραματιζόταν μπροστά τους να ήταν ένα κακό όνειρο.
Η αλήθεια όμως ήταν πικρή και αιματοβαμμένη, όπως τα κοστούμια και τα νυφικά που στόλιζαν τα άψυχα κορμιά των 4 αγοριών και των τριών κοριτσιών που θυσιάστηκαν στο πέταλο του Μαλιακού εκείνο το πρωινό.
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2004
Ήταν λοιπόν Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2004. Ώρα 9.50 το πρωί.
Το σχολικό λεωφορείο που μεταφέρει 37 μαθητές και 4 καθηγητές του λύκειο Φαρκαδόνας Τρικάλων στην Αθήνα προκειμένου να παρακολουθήσουν τους παραολυμπιακούς Αγώνες κινείται στο 173 χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας.
Το λεωφορείο φτάνει στο πέταλο του Μαλιακού. Στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας βρίσκεται μια νταλίκα, που μεταφέρει υαλοπίνακες. Ξαφνικά, ο οδηγός της λόγω μετατόπισης του φορτίου, χάνει τον έλεγχο του οχήματος, περνά στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και συγκρούεται πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο, το οποίο ανατρέπεται. 7 μαθητές: Μπουραζέλης Χρήστος, Λίτσιου Αικατερίνη, Καλύβα Στεφανία, Τέλλιος Κωνσταντίνος, Σαράφη Ευγενία, Οικονομούλας Απόστολος, και Καματσέλος Ιωάννης βρίσκουν ακαριαίο θάνατο και ένας ακρωτηριάζεται…
Η είδηση έπεφτε σαν βόμβα στην εκπαιδευτική κοινότητα, στα χαροκαμένα χωριά της Φαρκαδόνας, του Διασέλου, του Ζάρκου και του Γριζάνου. Οι εικόνες που διαδραματιζόταν στα 4 χωριά σπαρακτικές. Γονείς, αδέλφια, παππούδες γαντζωμένοι στα 7 λευκά φερέτρα των 15χρονων αγγελουδιών να σπαράσσουν για τον αδόκητο χαμό. Οι καμπάνες να χτυπούν πένθιμα ραγίζοντας τις πέτρες. Φίλοι και συμμαθητές, χωριανοί, να αποχαιρετούν τις 3 ντυμένες νυφούλες και τους 4 γαμπρούς για το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας.
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Ακριβώς 6 χρόνια μετά το δυστύχημα στον Μαλιακό, στις 27 Σεπτεμβρίου 2010, νέο τροχαίο συγκλονίζει τη Φαρκαδόνα. Επτά άνθρωποι βρήκαν το θάνατο και δύο τραυματίστηκαν σε τροχαίο δυστύχημα.
Μια οικογένεια με τα δυο παιδιά της ηλικίας μόλις ενός και τεσσάρων ετών ξεκληρίστηκε στο 17ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Τρικάλων – Λάρισας στη Φαρκαδόνα. Νεκροί ανασύρθηκαν κι άλλοι τρεις άνθρωποι, οι οποίοι επέβαιναν στο δεύτερο ΙΧ. Νεκροί ήταν ο 39χρονος Νικόλαος Νάτσινας καταγόμενος από την Φαρκαδόνα, τα δυο παιδιά του ενός έτους (1) Σωτήριος Νάτσινας και ο ηλικίας 4,5 ετών Ιωάννης Νάτσινας, επίσης μια συγγενής τους η 21χρονη Γερασιμίνα Γκεσούλη που επέβαινε στο αυτοκίνητο, ενώ η 32χρονη σύζυγος και μητέρα είχε τραυματιστεί ελαφρά.
Επίσης νεκροί ήταν και οι τρεις νέοι άνδρες ο 24χρονος Σπυρίδων Ζαμπούρας του Δημητρίου και της Γεωργίας, ο 40χρονος Ιωάννης Κόκκαλης του Θωμα και της Αρετής κάτοικος Φλαμουλίου Τρικάλων και ο 26χρονος Παναγιώτης Τσούκας του Χρήστου και της Σταυρούλας από τα Τρίκαλα που επέβαιναν στο άλλο ΙΧ.
Το αιματηρό τροχαίο σημειώθηκε στις 16:40 της Δευτέρας 27η Σεπτεμβρίου 2010.
Συγκεκριμένα ένα ΙΧ φορτηγό αυτοκίνητο που οδηγούσε 44χρονος Τρικαλινός και κατευθυνόταν από Τρίκαλα προς Λάρισα, συγκρούστηκε διαδοχικά με δύο ΙΧ επιβατικά αυτοκίνητα τα οποία κατευθύνονταν από Λάρισα προς Τρίκαλα.
Οι εικόνες που ακολούθησαν ήταν συνταρακτικές…
Ανατριχιάζουν οι ομοιότητες των ατυχημάτων
Στα δυο ατυχήματα για όσους τα έζησαν και δη δημοσιογράφοι έβρισκαν πολλές ομοιότητες. Κι όσο κι αν κανείς δεν θέλει να συνδυάσει τα μοιραία γεγονότα, οι συσχετισμοί είναι σχεδόν αναπόφευκτοι. Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου του 2004, 7 νεκροί, Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010, ισάριθμα θύματα, ο μεγαλύτερος αριθμός των οποίων, από την αιματοβαμμένη, προ ετών Φαρκαδόνα.
Ακόμη και οι καιρικές συνθήκες την ημέρα των κηδειών ίδιες. Συννεφιασμένος και μουντός σαν να δάκρυσαν Θεοί και Άγιοι, και το απόγευμα μετά τη τελευταία πράξη του δράματος. Ισχυρή νεροποντή.
Σαν να ήθελε να επαναληφθεί το δράμα. Ένα σημάδι, που δεν ήθελε κανείς να το πιστέψει.
