Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
«Όλα γι’ αυτό το μαρκάλο γίνονται» γράφει απαντώντας σε ένα σχόλιο στο Instagram ο Νίκος Κέλλας. Η φωτογραφία που άναψε τα αίματα κι έκλεισε πονηρά το μάτι στους φόλοουερς δείχνει ένα κριάρι από το κοπάδι του να συνευρίσκεται ερωτικά με μία προβατίνα. Γι’ αυτό μάλλον και όταν του ζήτησα να τα πούμε, δέχτηκε με χαρά αλλά μου είπε ότι ο χρόνος δεν είναι πολύς, γιατί ξεκίνησαν να γεννάνε τα ζώα του.
Από τέτοιες εικόνες κατακλύζεται η καθημερινότητα του Νίκου Κέλλα, του βοσκού που έχει χόμπι να φωτογραφίζει μικρές στιγμές και να τις μοιράζεται με τους φίλους του στο διαδίκτυο. Your daily bucolic spam θα μπορούσε να λέγεται ο λογαριασμός του που αυτή τη στιγμή αριθμεί περί τους 5.700 ακόλουθους. Αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος, που τον κατατάσσει στην κατηγορία των micro-influencer. Ο Νίκος τα πάει εξαιρετικά με τους αριθμούς, τα Macro και τη Micro. Άλλωστε σπούδασε οικονομικά στη Φινλανδία. Άλλο που δεν ασχολήθηκε με αυτά όπως ασχολούνται οι περισσότεροι, φορώντας δηλαδή κοστούμι και γραβάτα.
«Η καταγωγή μου είναι από τα βουνά τις Πίνδου, από το Περτούλι και την Κρανιά Ασπροποτάμου» μου λέει. «Μεγάλωσα στην πόλη των Τρικάλων. Όταν ξεκίνησα ως κτηνοτρόφος γνώριζα τις δυσκολίες, άλλωστε μόνο αυτές μου λέγαν όλοι! Πήγαινα συνεχώς από κοντά στα κοπάδια όλο το χρόνο στα βουνά και στον κάμπο».
Εκεί ψηλά στα βουνά, ρωτάω τον Νίκο, πώς είναι η ζωή; «Φυσικά η αγάπη για τα βουνά και ο ενθουσιασμός για τη ζωή στα βουνά με κάνουν να τα βλέπω όλα εύκολα και να ωραιοποιώ τις δυσκολίες, παρ’ όλα αυτά είναι μια όμορφη ζωή, αληθινή! Εξάλλου πάντα να είμαι έξω ήθελα, έξω στη φύση με την γκλίτσα, στα πρόβατα. Εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα παραπονεθώ! Εξάλλου το επέλεξα να κάνω αυτή τη δουλειά, (αν μπορούμε να την πούμε δουλειά,) να βοσκάμε τα μπούτσκα (καλαρρύτικα) πρόβατα μας και να βγαίνουμε στα ψηλά βουνά, εμείς οι Βλάχοι, οι αυθεντικοί, όχι αυτοί που εσείς οι πρωτευουσιάνοι κοροϊδεύετε».
Θέλω να πω στον Νίκο ότι περισσότερο ζηλεύουμε παρά κοροϊδεύουμε αυτόν τον τρόπο ζωής, αλλά δεν το κάνω. Τον ρωτάω όμως για το καθημερινό πρόγραμμά του. «Συνήθως θα σηκωθούμε το πρωί στις 7 περίπου τώρα το χειμώνα, (το καλοκαίρι πολύ νωρίτερα) θα φτιάξουμε ελληνικό καφεδάκι και θα πάμε να ταΐσουμε τα πρόβατα, θα γυρίσουμε σπίτι να φάμε κάτι, συνήθως αυγά τηγανητά ή φέτες με βούτυρο και μέλι και μετά θα βγάλουμε τα πρόβατα για βοσκή ως τη δύση του ηλίου. Το απόγευμα θα φάμε κάτι καλό και τώρα το χειμώνα έχουμε χρόνο για καμιά βόλτα, ψήνουμε, πίνουμε κανά κρασί και επίσης χορταίνουμε ύπνο! (που μας λείπει το καλοκαίρι). Προφανώς και η καθημερινότητα δεν είναι τόσο εύκολη όπως επιλεκτικά όμορφη φαίνεται στις φωτογραφίες. Σίγουρα όμως το να προσπαθείς καθημερινά για το καλύτερο, σου δίνει την ικανοποίηση ότι παράγεις ένα προϊόν που μπορούν να το φάνε άφοβα όλοι! Ξέρεις ακόμα κι εγώ έχω ηθικές αναστολές, πχ κοτόπουλο δεν τρώω, τι το καλό έχει ένα κοτόπουλο 42 ημερών με 2 ευρώ το κιλό;»
Έλα μου ντε, κι εγώ αναρωτιέμαι τώρα που το λες. Αναρωτιέμαι τι τρώμε και πόσο εύκολα «καταπίνουμε αμάσητα» όλα όσα μας σερβίρουν. «Στην αγορά λένε πουλάνε πρόβειο κρέας, μόδα πλέον η προβατίνα» μου εξηγεί «Τώρα τι ράτσα προβατίνα, τι βοσκούσε, αν βοσκούσε, τι έτρωγε, τι νερό έπινε; Αν θέλουν να συνεχίσουν να βγαίνουν πρόβατα στα βουνά και ο κόσμος να μπορεί να βρίσκει αυτά τα νόστιμα και υγιεινά προϊόντα, θα πρέπει να τα διαφοροποιήσουν στην αγορά, αν μας θέλει η αγορά φυσικά».
Κι εσύ δηλαδή τι τρως, ρωτάω τον Νίκο, χωρίς βέβαια να του πω ότι οι φωτογραφίες του με τα φαγητά μιλάνε απευθείας στην λαμιώτικη καταγωγή μου «Το αγαπημένο μου φαγητό είναι το βραστό! Ποιο είναι το βραστό; Πρόβειο κρέας σούπα, ειδικά τώρα το χειμώνα.
Από τη φύση μαθαίνεις, τη σέβεσαι και την παρατηρείς, όσο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο χάνουμε από την ανθρωπιά μας
Κι όταν του ζητάω να μου πει ένα μυστικό για το ψήσιμο του κρέατος, δεν αρνείται «Μυστικό για το ψήσιμο, είναι να ψήνεις με ξύλα κι όχι με κάρβουνα του εμπορίου, τα ξύλα δίνουν μυρωδιά, το σημαντικότερο όμως είναι το κρέας που θα ψήσεις, να βοσκούσε, να έχει το απαραίτητο λίπος, όχι λίπος από ζώα πάχυνσης, (διαβάζω για κάτι τεράστιες μπριζόλες σταβλίσιες όπως τις διαφημίζουν κιόλας και απορώ και μ’ αυτόν που τις πουλάει αλλά και μ’αυτόν που τις τρώει!). Τα άγρια χόρτα του φυσικού βοσκότοπου, τα βότανα, τα λουλούδια, τα φύλλα, τα μανιτάρια, τα άγρια φρούτα, δίνουν τη γεύση, όχι οι ζωοτροφές και ακινησία των παχυνόμενων ζώων! και εννοείται ότι τρώμε, δεν το τρώμε μόνο για να χορτάσουμε αλλά για να μας κάνει καλό στην υγεία μας κι όχι κακό» μου απαντά.
Και το Instagram πώς προέκυψε Νίκο; Πού βρίσκεις WiFi στο βουνό; Εδώ πασχίζουμε να πιάσουμε τα 2Mbps στο Χαλάνδρι τον ρωτάω με μια δόση (black) χιούμορ «Οι εικόνες που βλέπεις καθημερινά γύρω σου είναι μοναδικές, στο ίνσταγκραμ βρήκα το χώρο μου, παλιότερα είχαμε άλμπουμ φωτογραφιών και γράφαμε από κάτω σημειώσεις ονόματα ημερομηνίες, τώρα κάνουμε ταγκ, σχόλια και το σημαντικότερο λάικ και σέαρ! Το wifi πονεμένη ιστορία, πανάκριβα τα δεδομένα στη χώρα μας, εμείς που είμαστε μακρυά από wifi, πληρώνουμε κάτι παραπάνω, τι να κάνουμε… Ίσως με το παράδειγμά σου (και χωρίς πολλά λόγια) να ενθαρρύνεις άλλους ανθρώπους, αν όχι να κάνουν το ίδιο και να ζήσουν στη φύση, τους δείχνεις πόσο σημαντικό είναι να ζήσουν μια τέτοια μοναδική εμπειρία ζωής κοντά στους κτηνοτρόφους στα βουνά, δίπλα στη φωτιά τη νύχτα! Κάνεις όσους ζουν μακρυά από τη φύση, στην καθημερινότητα της πόλης να ξεφεύγουν, ίσως και να δείχνουν στα παιδάκια τους τα προβατάκια, μπορεί να δοκιμάζουν και καμιά παραδοσιακή συνταγή, να ψάχνουν για καλύτερα τρόφιμα, από παραγωγούς με ευαισθησίες» μου λέει.
Λίγο πριν φύγει για να ξεγεννήσει τα πρόβατα, ο Νίκος θα με αποχαιρετήσει με μια αισιόδοξη νότα «Από τη φύση μαθαίνεις, τη σέβεσαι και την παρατηρείς, όσο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο χάνουμε από την ανθρωπιά μας, τα παιδάκια πρέπει να μεγαλώνουν με ερεθίσματα φυσικά, να περνάνε χρόνο στο δάσος, να μεγαλώνουν με ζώα, βιώματα είναι αυτά και μένουν για πάντα, ότι δώσεις θα πάρεις! Η φύση μας κάνει καλύτερους ανθρώπους».
