Μια συγκινητική ιστορία που μας αφηγείται η Τρικαλινή Σταυρούλα Ζάμπρα

Κράτησε μου το χέρι, είμαι μόνη Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Κράτησε μου το χέρι, είμαι μόνη

Μια νύχτα του καλοκαιριού, παιδί ακόμα,
βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο.
Κι όπως κοίταξα τον ουρανό,
Θεέ μου, τι απεραντοσύνη, πόσα άστρα,
μ’έπιασε πανικός.
Από τότε ξέρω πως δε θα προφτάσω.
Τάσος Λειβαδίτης

Κάποιους μήνες πριν, νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο του Freising, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από το παγωμένο Μόναχο. Κάποιες μέρες μετά από το εξιτήριό μου, επισκέφθηκα ξανά το νοσοκομείο για να παραλάβω κάποιες από τις εξετάσεις μου. Την ώρα που διαβεβαίωνα τη μητέρα μου στο τηλέφωνο πως όλα είναι καλά, ένα χέρι λίγα μέτρα μακριά μου, μού έκανε νόημα. Πλησίασα απορημένη. Μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας… ”Bitte?” της απηύθυνα το λόγο νομίζοντας πως είναι Γερμανίδα. ”Είσαι Ελληνίδα. Σε άκουσα που μιλούσες στο τηλέφωνο” μού είπε και χαμογέλασε. ”Α, ναι!” ”Με λένε Αθηνά και θέλω να σου πω μια ιστορία. Κάθησε λίγο”.

Στην αρχή σκέφτηκα πως ίσως τα είχε χαμένα, μα από τον τρόπο της φαινόταν πως κάτι σημαντικό είχε να μου πει. Κάθησα δίπλα της, όπως μου ζήτησε… “Λένε πως είμαι 87 χρόνων, μα δεν τους πιστεύω. Εγώ μόλις χθες, 20 χρόνων, ξεκίνησα να ψάχνω την αγάπη. Σαν τρελή. Μια βαλίτσα και στο δρόμο. Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα. Άλλαζα φουστάνια, έβαζα κραγιόν. Δεν ήξερα πότε θα τη συναντήσω. Ήξερα όμως τι θα της έλεγα, όταν την έβρισκα. Το μελετούσα καιρό. Είμαι εδώ για σένα. Κατασπάραξέ με. Πήρα αεροπλάνα, τρένα, πλοία. Γύρισα τον κόσμο ανάποδα. Τίποτα. Δεν έχανα όμως χρόνο. Τη βαλίτσα και αλλού… Ώσπου ήρθα εδώ. Πώς έγινα έτσι; Χθες είχα πράσινα μάτια. Δες. Σήμερα είναι καφέ. (Άνοιξε ένα κουτάκι και πήρε ένα χάπι) Το κίτρινο χάπι ειναι για να θυμάμαι. Αυτό εδώ, το κόκκινο, είναι για να ξεχνάω. Τι τέρας υπήρξα! Προσηλωμένη σε μένα, την προσπέρασα την αγάπη, γλυκειά μου. Κι όμως μού μίλησε κάποτε. Τώρα θυμάμαι. Μα απ´ τη βιασύνη μου, δεν της έδωσα σημασία. Τι εγωίστρια που ήμουν! Γι’ αυτό σου λέω, τώρα που είσαι ακόμα νέα, βγες στο δρόμο και περπάτα αργά αργά. Φώναξε “αγάπη μου;” Και περίμενε να ακούσεις τη φωνή του. Περίμενε να ακούσεις τα βήματά του. Μη βιάζεσαι”. Πέρασαν τουλάχιστον δέκα λεπτά που δεν είπε κουβέντα, ώσπου…. ”Σε παρακαλώ, κράτησέ μου το χέρι. Είμαι μόνη. Σε λίγο θα πεθάνω”. Και πράγματι πέθανε λίγα λεπτά αργότερα….

Η διήγηση της κυρίας Αθηνάς έμοιαζε με λόγια κάποιας σελίδας μυθιστορήματος. Κι όμως η ηρωίδα υπήρχε. Της κράτησα το χέρι.Τώρα ξέρω πως μύθο αποκαλούμε την αλήθεια που θέλουμε να κρύψουμε πως ζήσαμε. Ακόμα και στις πιο απίθανες ιστορίες, θα υπάρχει πάντα ένα χέρι να τις επιβεβαιώνει. Δεν κατάλαβα ακόμα αν μου μίλησε για κάποιον άντρα ή γενικότερα για τη ζωή. Δε ρώτησα. Τι σημασία θα είχε άλλωστε… Καλό ταξίδι σε όλους. Και προσοχή στο χρονόμετρο της ζωής. Και ησυχία για να ακούσουμε τους χτύπους της καρδιάς του άλλου… Αυτό κατάλαβα… Αυτό θυμάμαι….