Μηδενιστές

*του Μικέλη Σωτ. Χατζηγάκη (Αναδημοσίευση από την «ΕΣΤΙΑ»)
Αβραάμ Λίνκολν: «δεν μπορείς να δώσεις δύναμη στον αδύνατο αδυνατίζοντας τον δυνατό.»

Πρόσφατα είχα μια ενδιαφέρουσα πολιτική συζήτηση με φίλους και γνωστούς και προσπαθούσαμε να αναλύσουμε την Ελληνική κρίση ένας εκ των συνδαιτημόνων – και πιθανός πολιτευτής στις προσεχείς εκλογές- ξεκινάει μια σφοδρή επίθεση κατά των κομμάτων, των πανεπιστημιακών, των «ξεπερασμένων παραδόσεων μας», των αστών κτλ. Μια επίθεση κατά των «άλλων» γενικώς. Μιλούσε για κανένα τέταρτο με τόση ένταση και μίσος που μας ξάφνιασε. Τον ρώτησα να μου εξηγήσει λίγο περισσότερο τι εννοούσε. Δε είχε καμία πρόταση. Καμία γνώση επί συγκεκριμένων θεμάτων. Καμία πραγματική συνείδηση προσφοράς.

Η ρητορική του σίγουρα δεν προήγαγε τον διάλογο ούτε συνεισέφερε στο να βρούμε κάποιο κοινό τόπο. Οπότε, γιατί το έκανε; «Μα, καλά δεν καταλαβαίνεις Μικέλη; δεν είχε σκοπό να βοηθήσει τον διάλογο» μου είπε ένα φίλος. Απλά «προσπαθούσε να κοντύνει τα πάντα για να φαίνεται ψηλός αυτός.» Δυστυχώς, δεν είναι μόνο ένας. Είναι πολλοί. Αρκετοί εξ αυτών πολιτεύονται και έχουν βρει και θέσεις στην σημερινή κυβέρνηση. Και πολλές φορές τους υποτιμούμε. Λάθος. Έχουν εκπληκτικό ταλέντο στο να εκμηδενίζουν πράγματα και καταστάσεις για να τα φέρουν στα μέτρα τους.

Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσετε την στρατηγική τους για να επιβληθούν και να πάρουν θέσεις που δεν τις αξίζουν – και το ξέρουν ότι δεν τις αξίζουν. Κοιτάξτε πως προσπαθούν να εκμηδενίσουν τις αρχές μας. Να εκμηδενίσουν την ιστορία μας. Να εκμηδενίσουν την αριστεία. Να εκμηδενίσουν την παιδεία. Να εκμηδενίσουν τις γνώσεις. Να εκμηδενίσουν την οικογένεια. Να εκμηδενίσουν την παράδοση. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν την αξία των παραπάνω. Αντιθέτως, έχουν πλήρη γνώση αυτών. Και ξέρουν καλά ότι μόνο αν απαξιώσουν την ραχοκοκαλιά μας, διαβρώνοντας θεμελιώδεις έννοιες και πετώντας λάσπη, μπορούν οι ίδιοι να φτάσουν εκεί που επιθυμούν. Εκεί που δεν θα μπορούσαν ποτέ να πάνε με τις ικανότητες τους.

Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιόν συμφέρει ο συμψηφισμός των πάντων; Ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. Ότι όλοι οι επιχειρηματίες είναι απατεώνες. Ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες. Παρακολουθήστε τα φτηνά επιχειρήματα εκείνων που διεκδικούν κάτι παραπάνω από αυτό που μπορούν να σηκώσουν: είτε αυτό είναι μια θέση σε ένα δημόσιο οργανισμό, είτε είναι ένα αξίωμα στην τοπική αυτοδιοίκηση, είτε είναι μια θέση στα ψηφοδέλτια κάποιου κόμματος.

Το ερώτημα είναι πως ανεχόμαστε να βλέπουμε τόσο συχνά την σάπια Ελλάδα να υποτάσσει την παραγωγική και ικανή Ελλάδα. Η κρίση αυτή εμπεριέχει συμπυκνωμένα μαθήματα ηθικής, παιδείας και ιστορίας. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τα μελετήσουμε και να τα «χωνέψουμε». Διότι ρισκάρουμε επικίνδυνα με έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Και είναι πολύ κρίμα.

*Ο Μικέλης Χατζηγάκης είναι οικονομολόγος (LSE, Tufts). Σήμερα είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στην Σχολή Κέννεντυ του Χάρβαρντ.