Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Κατά καιρούς μου έχουν τύχει αρκετά απίστευτα περιστατικά στα σπίτια που έχω πάει, όπως για παράδειγμα ξύλο που έχουν παίξει γονείς με τα παιδιά τους μπροστά μου, ζευγάρια που έχουν χωρίσει μπροστά μου, γονείς που με καθυστερούν στην πληρωμή και το παίζουν Κινέζοι, αλλά ευτυχώς σε όλες τις περιπτώσεις πάντα μου τα έδιναν στο τέλος.
Αυτό που συνέβη τις προάλλες δεν έχει προηγούμενο
Το Σεπτέμβρη που μας πέρασε ξεκίνησα ένα καινούργιο ιδιαίτερο σε μία πολύ καλή περιοχή της Αθήνας με ένα αγοράκι της Α’ Λυκείου. Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κατάλαβα ότι η μητέρα δεν ήταν ιδιαίτερα συνεπής στα οικονομικά της.
Αργούσε να με πληρώσει σε τακτική βάση αλλά πάντα μου τα έδινε μέχρι και το Δεκέμβρη. Από το Γενάρη και μετά τα χρήματα μαζεύονταν, μαζεύονταν και φτάσαμε τέλος Μαΐου να μου χρωστάει περίπου 600 ευρώ (το συγκεκριμένο μάθημα το έκανα δια ζώσης).
Όλοι μου έλεγαν «γιατί δεν της το λες, δεν μπορεί να κάνει το κορόιδο με τα δικά σου τα λεφτά που τα δούλεψες, στη δική σου θέση θα σταματούσα το μάθημα και θα απαιτούσα να μου τα δώσει», αλλά δεν ήθελα να εκθέσω το παιδάκι που ήταν και πολύ καλό σαν παιδί και πολύ καλός μαθητής.
Εξάλλου δεν είναι του στυλ μου να πηγαίνω να ζητιανεύω τα ίδια μου τα λεφτά. Έκανα υπομονή μέχρι κάποια στιγμή να μου τα δώσει.
Στις 25 Μαΐου ήταν το προτελευταίο μου μάθημα με το παιδί. Ακόμα και τότε δεν σκόπευα να πω κάτι στη μητέρα. Αν δεν μου έλεγε από μόνη της κάτι, θα της το έλεγα εγώ τρεις μέρες μετά, στο τελευταίο μας μάθημα με το παιδί.
Την ημέρα εκείνη πάνω που τελείωνα το μάθημα με το παιδί μπήκε στο σπίτι η μητέρα, η οποία είχε πάει για ψώνια. Κουβαλούσε πάνω από δέκα τσάντες και χωρίς υπερβολή η κάθε τσάντα είχε πάνω της και μία διαφορετική πανάκριβη μάρκα.
Δεν ήθελε και πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι η μητέρα εκείνη την ημέρα είχε κάνει τρέλες «καταθέσεις» στα μαγαζιά και όμως, για τα λεφτά τα δικά μου ούτε λόγος. Δεν σεβόταν καν το γεγονός ότι έχω δύο μικρά παιδάκια και έχω ανάγκη τα χρήματα αυτά.
Ήταν τόσο προκλητική η συμπεριφορά της. Έβγαλε από μία μεγάλη τσάντα μια γούνα, από αυτές τις κοντές που μοιάζουν με τζάκετ και έκανε παρέλαση μπροστά μου λες και ήθελε να μου πει «Κοίτα τι φοράω, κοίτα πώς ζω». Δεν κρατήθηκα και της είπα αυτό που σκόπευα να της πω λίγες μέρες μετά.
«Κυρία τάδε μου, θα ήθελα σας παρακαλώ να τακτοποιήσουμε και τις δικές μας οικονομικές εκκρεμότητες κάποια στιγμή γιατί έχουν μαζευτεί αρκετά χρήματα…».
Η απάντησή της ήταν επική… «Κουκλίτσα μου λυπάμαι πολύ αλλά με πετυχαίνεις σε μία πολύ δύσκολη περίοδο οικονομικά. Είμαστε πολύ στριμωγμένοι με κάτι επισκευές που κάνουμε στο εξοχικό μας και δεν έχω χρήματα αυτή τη στιγμή να σου δώσω.
Μετά το καλοκαίρι που θα είμαστε πιο άνετα θα σε πάρω τηλέφωνο να ρθεις να σου τα δώσω και να ξεκινήσετε και πάλι τα μαθήματα».
Δεν ντράπηκε τη στιγμή που εκείνη τη μέρα είχε δώσει πάνω από 2.000 ευρώ στα ψώνια να μου πει αυτές τις κουβέντες και να μου στερήσει το δικό μου μεροκάματο. Σας μιλάω ειλικρινά δεν άντεξα. «Όταν ήρθα μου είπατε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ότι υπάρχουν κάποιες οικονομικές δυσκολίες και μου ζητήσατε να σας κάνω έκπτωση.
Δέχτηκα να σας εξυπηρετήσω παρόλο που δεν σας το χρώσταγα και εσείς τώρα μου λέτε τι; Ότι φάγατε όλα σας τα λεφτά στα ψώνια και στις γούνες και δεν έχετε να μου δώσετε τα δικά μου που ξέρετε κιόλας ότι τα έχω ανάγκη; Είστε απαράδεκτη.
Μου μοστράρετε τα ψώνια σας και τα γουναρικά σας και είστε μες στην πρόκληση. Λυπάμαι πάρα πολύ που υπάρχουν γονείς σαν εσάς που εκμεταλλεύονται τον αγώνα και την ανάγκη των άλλων ανθρώπων. Δεν είμαι υπηρέτριά σας. Μέσα στο σπίτι σας με είχατε και προσπάθησα και έκανα το καλύτερο για το παιδί σας.
Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να δείξετε ένα σεβασμό και μία εκτίμηση γι’ αυτά που τόσο καιρό του προσέφερα. Ντροπή σας και ξανά ντροπή σας. Τα μαθήματα δεν θα συνεχιστούν από Σεπτέμβριο, θα περιμένω όμως να με πάρετε τηλέφωνο το συντομότερο δυνατό να με ξεχρεώσετε. Καλό σας απόγευμα».
Έφυγα τρέμοντας. Μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι και η πίεσή μου παίζει να είχε πάει 25. Μα τόση γαϊδουριά πια; Τόση αναισθησία; Τραγική η μάνα. Όσο της τα έχωνα με κοίταγε σαν χαζή και δεν μιλούσε.
Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν άλλο. Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο ο άντρας της και μου ζήτησε να συναντηθούμε. Τον είχα δει δύο φορές όλες κι όλες αλλά μου είχε δώσει πολύ καλή εντύπωση και στο τηλέφωνο που μιλήσαμε ήταν ευγενέστατος. Φαντάστηκα ότι έμαθε τι είχε συμβεί και ήθελε κάπως να τα μπαλώσει.
Την επόμενη μέρα πέρασε από το σπίτι μου με μία τούρτα και ένα φάκελο με 1.000 ευρώ μέσα. Απ’ ότι κατάλαβα του είπε η γυναίκα του τι συνέβη γιατί το παιδί την ώρα που έγινε ο τσακωμός δεν ήταν μπροστά εκτός αν κρυφάκουγε και το είπε στο μπαμπά του.
Όπως και να έχει ο άνθρωπος αισθάνθηκε πολύ άσχημα και όπως μου είπε τόσο καιρό άφηνε κανονικά κάθε εβδομάδα στη γυναίκα του τα λεφτά για το ιδιαίτερο αλλά εκείνη όπως αποδείχθηκε δεν μου τα έδινε και τα έτρωγε από δω και από κει.
Μου ζήτησε για άλλη μία φορά συγγνώμη για την αναστάτωση και εκ μέρους της συζύγου του και μου ζήτησε επίσης από Σεπτέμβρη να συνεχίσουμε τα μαθήματα γιατί το παιδάκι έχει δεθεί μαζί μου και του αρέσει πάρα πολύ το μάθημά μας.
Με διαβεβαίωσε πώς από δω και πέρα το οικονομικό το αναλαμβάνει αποκλειστικά εκείνος και θα μου δίνει τα χρήματα που ζήτησα εξαρχής και όχι τα «εκπτωτικά» της γυναίκας του.
«Η γυναίκα μου δεν ξέρει πώς είναι να εργάζεσαι και να βγάζεις με κόπο το ψωμί σου. Δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ. Ο πατέρας της και στη συνέχεια εγώ φταίμε που την κακομάθαμε και δεν της χαλάσαμε ποτέ χατίρι.
Μην την παρεξηγείτε». Ο άνθρωπος ήταν κύριος με Κ κεφαλαίο και έδειξε ότι αν μη τι άλλο έχει μάθει να σέβεται. Του έδωσα τα 400 ευρώ πίσω και του είπα ότι δεν είναι σωστό, αλλά εκείνος επέμενε να τα κρατήσω λέγοντας και από πάνω 1000 φορές συγγνώμη και ευχαριστώ.
Προς όλους εσάς που κάνετε ιδιαίτερα στα παιδιά σας: Συγχαρητήρια σε όσους είστε συνεπείς γιατί με αυτό τον τρόπο δείχνετε ότι όχι μόνο εκτιμάτε τον κόπο του ανθρώπου που μπαίνει στο σπίτι σας, αλλά σέβεστε και το παιδί σας και τον εαυτό σας. Όλοι εσείς που δεν πληρώνετε, πραγματικά ντροπή σας.
Εσάς θα σας άρεσε να πηγαίνετε κάθε μέρα στη δουλειά, να σκοτώνεστε ένα οκτάωρο και να μη σας πληρώνουν; Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να μάθετε πως είναι να μην έχεις λεφτά να αγοράσεις τα απαραίτητα…
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες κουράγιο. Να δούμε τί χρονιά έρχεται και πάλι.
Νίκη
