«Ν’ αγαπάς την ευθύνη»

Η καταστροφή είναι ασύλληπτη, σε αφήνει άφωνο. Δύο τρένα συγκρούστηκαν
μετωπικά με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Και η Ελλάδα ξυπνά αναζητώντας τον
αριθμό των νεκρών του μοιραίου τρένου. Έτος 2023 και οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι
δεν έχουν ηλεκτρονικούς πίνακες που να δείχνουν πού βρίσκονται τα τρένα που
κινούνται στο δίκτυο! Χωρίς GPS 12 λεπτά κινούνταν τα αντίθετα τρένα στην ίδια
γραμμή! «Ήταν τα χρόνια 2003 και 2004 που σε δύο δυστυχήματα με λεωφορείο σε
Τέμπη και Πέταλο Μαλιακού έχασαν τη ζωή τους συνολικά 28 μαθητές καθ’ οδόν
για την σχολική τους εκδρομή, όσοι επέζησαν πέρασαν ένα μεγάλο μετατραυματικό
σοκ, κάποιοι δεν το ξεπέρασαν ποτέ…20 χρόνια μετά, είμαστε 20 φορές χειρότερα..;
Όλοι μας θα μπορούσαμε να ήμασταν εκεί και δεν ξέραμε τίποτα. Μπαίναμε στο
τρένο ανύποπτοι τελείως για την ασφάλεια μας… Ως μαθητές όλοι πήγαμε
πενταήμερη στο τέλος της χρονιάς… Αμέτρητοι συνάδελφοι συνόδεψαν παιδιά σε
εκδρομές με λεωφορεία, τρένα, πλοία ακόμα και αεροπλάνα..
Ήταν τελικά θέμα χρόνου να θρηνήσουμε ένα μεγάλο δυστύχημα….; Πώς να
προφυλαχτούμε.. Πλανάται πια η αβεβαιότητα και το άγχος…Ο φόβος έρχεται και
μας σκεπάζει τη καλημέρα, κάθε μερα πιο πολύ..
Ο κόσμος όμως ξυπνάει…Εκατοντάδες άνθρωποι κατεβαίνουν στο Σύνταγμα, στη
Λάρισα, στο Ηράκλειο…Ακόμα και στη μικρή Ζαγορά του Πηλίου τα παιδιά του
τόπου, γράφουν συνθήματα και διαδηλώνουν στους δρόμους… παλεύουν να γίνουν η
φωνή των νεκρών. Η Β. Σοφίας δεν έχει πάρει ανάσα από νέους ανθρώπους να
περπατούν σιωπηλά μέχρι να φτάσουν στο κέντρο. Ποτέ δεν έχω δει ξανά ανάλογη
προετοιμασία για μια μεγαλειώδη συγκέντρωση. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο πως για
πρώτη φορά στα χρονικά διαμαρτυρία ξεπεράσε το 1.000.000 πολίτες. Για να
φωνάξουν για το αυτονόητο. Τη σωματική μας ακεραιότητα αλλά και για να γίνουν η
φωνή των νεκρών..Αν και στην απεργία που έγινε..υπήρχαν κλάδοι που δεν ξεπέρασε
ούτε το 30% η συμμέτοχη..Σε μια απεργία συνείδησης. Αφύπνισης. Απελπισίας.

«Σκοτώθηκαν τα παιδιά του κοσμάκη. Τα παιδιά μας. Είναι έγκλημα». Ζούμε στην
ωραιότερη χώρα του κόσμου, που δυστυχώς όμως είναι εκτροχιασμένη εδώ και
χρόνια…

Ν’ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.
Ν. Καζαντζάκης

Κούτνα Φωτεινή, νηπιαγωγός και εκπαιδευτής ενηλίκων με MSc στην Ειδική
Εκπαίδευση (2019) & MSc στην Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων (2022).