Ο ΧΡΟΝΟΣ ΦΕΥΓΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΜΕΝΕΙ

Αλλιώτικα τα κάλαντα ετούτη τη φορά

που απευθύνουμε σ’ αυτούς που είναι η αιτία

και κάναν κάθε Έλληνα φτωχό και φουκαρά

και φέραν την Ελλάδα μας στην έσχατη πενία.

Στην αρχή αυτού του χρόνου ο λαός είχε ελπίσει,

πως τα πράγματα θα αλλάξουν πως η μοίρα θα γυρίσει.

Να ζεστάνει νέος ήλιος τις καρδιές τις παγωμένες

που προδώσαν κάποιοι άλλοι κι ήταν όλες πληγωμένες.

Μα τα όνειρα τελειώνουν πριν ακόμα ξημερώσει

το κρασί που ‘χατε δώσει το ‘χατε κι εσείς νερώσει.

Νέος πόνος νέα θλίψη, τα μυαλά τους σκορπισμένα,

τα οράματα χαθήκαν με τα δάκρυα ποτισμένα.

Δεν βαστιέται τέτοιος πόνος δυο γενιές δεν ακουστήκαν

τόση δύναμη και γνώση διώχτηκε, στραγγαλιστήκαν

φύγανε σε ξένες χώρες επιστήμονες για δράση,

πήραν όλον τον ανθό μας και δεν έχετε αντιδράσει.

Βολευτήκαν τα παιδιά σας και βολεύονται ακόμα,

μ’ άλλοι, με αξιοπρέπεια δεν γραφτήκανε στο Κόμμα.

Των γονιών τα ονειρά τους, όσα είχανε υφάνει

ξηλωθήκαν, μα προσμένουν, το παιδί που δεν εφάνη.

Πήγαν πίσω οι αγώνες και στα Τάρταρα ριχτήκαν

η απαντοχή πεθαίνει, άλλοι αποτραβηχτήκαν,

άλλοι σκύψαν το κεφάλι μα τα δάκρυα αυλακώνουν

τα χαμένα όνειρα τους, ολ’ αυτά δεν τα σηκώνουν.

Ήρθε και το καλοκαίρι με το ΝΑΙ και με το ΌΧΙ

και το πήρατε ατόφιο από τούτη εδώ την κόχη.

Πριν ακόμα το χαρούνε τον προδώσατε και πάλι

είχε χρόνια ο λαός μας να βρεθεί σε τέτοιο χάλι.

Έχει χάσει και τον ύπνο και ξυπνός παραμιλάει

του βουλώσατε το στόμα, έτσι πλέον δεν μιλάει.

Ήταν μέσα στην παρέα, συνταγματολόγοι τόσοι!

που τους πίστεψε ο κόσμος και τον έχουν παλαβώσει.

Για αριστερά μιλάτε που πότε εγώ δεν είδα

το καράβι προχωράει δίχως ρότα και πυξίδα.

Δεν γεννιούνται στην Ελλάδα όπως φαίνεται ηγέτες

κάναν τους νοικοκυραίους, ζήτουλες, φτωχούς, επαίτες.

Και στουμπάτε την ζωή τους, μες τα ξύλινα χαβάνια

τον περνάτε τον ΛΑΟ της, ανεγκέφαλο, χαϊβάνια.

Αν θυμώσει και ξυπνήσει θα σας πιάσει η πρεμούρα

έτσι να σοβαρευτείτε πριν αρπάξει την μαγκούρα.

Θα σας πάρ’ θα σας σηκώσει αν αυτά που θα του πείτε

θάνε ψέματα και τώρα! τότε πάτε και κρυφτείτε

να φοβάστε την νιρβάνα την πολύ την νηνεμία.

Ένα βήμα μόνο απέχει απ την τάξη η ανομία…

καλή χρονιά σε όλους σας:

Μίμης Οικονόμου